ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1080
”เล่นหมอนี่เลย”
พอพูดจบ เด็กชายคนหนึ่งก็เดินเท้าเอวเข้ามาหาเจนสัน
“ลุกขึ้นมาเจนสัน ฉันอยากจะสู้ตัวต่อตัวกับนาย”
“ฉันขอปฏิเสธ” เจนสันตอบอย่างเย็นชา พร้อมปรายตามองเด็กคนนั้นอย่างเสียไม่ได้
“นี่ มองตาหมอนี่สิ นี่นายกำลังดูถูกฉันอยู่ใช่ไหม?” นักเรียนคนนั้นหันกลับไปถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจ
“ให้พูดตามตรง ไอ้ขยะไร้ประโยชน์นี่ไม่น่าจะมีสายตาคมกล้าแบบนั้นนะ แต่ก็ใช่เลยหัวหน้า หมอนี่มองเหยียดนายเมื่อกี้”
“หึ ๆ เจนสัน นายคงอยากหาเรื่องตายมากสินะ รู้ตัวใช่ไหม?” พร้อมคำพูดนั้น เด็กชายยกเท้าขึ้นโดยไม่บอกกล่าวและเล็งเข้าที่ก้านคอของเจนสัน
ลูกเตะของเขารวดเร็วรุนแรง พุ่งเขาหาเจนสันไวราวแสง
“อ๊ากกกก!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังก้อง
เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง กลุ่มเพื่อนของเด็กชายคนนั้นที่ตอนแรกพากันยิ้มเยาะ ต่างก็อ้าปากค้าง และพากันหน้าซีดเผือดเหมือนเห็นผี
เจนสันยังไม่ขยับตัวเลยสักนิด
ขาของเด็กเกเรคนนั้นข้อต่อหลุด และตัวเขายังลอยค้างในอากาศเหมือนอยู่บนชิงช้า
“เกิดอะไรขึ้น หัวหน้า?”
นักเรียนสองสามคนรีบเข้ามาช่วยหัวหน้า
“พวกนายไม่เห็นเหรอ? หมอนี่มีผู้ช่วย”
“ผู้ช่วยเหรอ? ไหนล่ะ?”
แสงสีเงินสว่างวาบและเด็กสาวสวยคนหนึ่งก็ปรากฏอยู่ข้างหน้าบรรดาเด็กชายอย่างฉับพลันทันใด
เธอสวมใส่เสื้อคลุมล่องหนสีเงิน จังหวะนั้นเธอถอดเสื้อคลุมล่องหนออก เผยให้เห็นกางเกงขากว้างและเสื้อตัวสั้นแบบพร้อมต่อสู้ด้านบน รูปร่างของเธอเซ็กซี่เย้ายวนน่าตะลึง
เด็กสาวอายุประมาณ 17 หรือ 18 ปี เมื่อเธอไม่ยิ้มก็ดูราวกับธิดาน้ำแข็งแสนสวย
“วิทนีย์ คอร์นีเลียสเหรอ?”
“ฉันเอง” เด็กสาวยิ้มเจิดจ้า
เหล่าเด็กชายจ้องมองเธออย่างงุนงงและถาม “ทำไมเธอต้องมาช่วยไอ้ขยะนี่ด้วย?”
วิทนีย์ชำเลืองมองเจนสันที่มีท่าทางแบบพวกเด็กดีนั่งเงียบ ๆ อยู่ด้านหนึ่ง แล้วหันไปตะคอกพวกเด็กชาย “กล้าดียังไงมารังแกเจนสัน? ฉันรับเขาเข้ามาเป็นคนของฉันแล้ว นายอยากให้ฉันถอดข้อต่อทั้ง 206 ข้อของนายออกไหม?”
ความหวาดกลัวค้างบนใบหน้าของเหล่าเด็กชาย แม้วิทนีย์จะสวยแต่เธอก็มีทักษะด้านการต่อสู้ที่โดดเด่นจนเป็นที่หนึ่งในชั้นเรียนศิลปะการต่อสู้
เธอนั้นเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นราชินีนักต่อสู้
เมื่อต้องสู้กันจริง ๆ ไม่มีใครที่เอาชนะเธอได้… แม้แต่นักเรียนในชั้นศิลปะการต่อสู้จะพากันรุมเธอพร้อมกันก็ตาม
“แล้วยังจะยืนอยู่หาอะไรอีก? พวกห่วย!” วิทนีย์คำราม
พวกเด็กชายต่างหนีกระเจิงอย่างหวาดกลัว
เจนสันลุกขึ้นและกำลังจะเดินจากไป
วิทนีย์รีบคว้ามือเขาไว้พร้อมยิ้มเจิดจ้าให้ “ฉันไม่ได้บอกให้นายไปสักหน่อย เจนส์น้อย นั่งลงก่อนฉันมีอะไรจะบอกนาย”
เจนสันดึงมือออกมาแล้วใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ดูท่าทางเฉยชาไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ” เจนสันตอบเย็นชา
วิทนีย์เกาะแขนเขาไว้ไม่ยอมปล่อย เธอหัวเราะ “บอกฉันหน่อย ทำไมคราวนี้นายไม่ยอมสอบจบวิชาศิลปะการต่อสู้ล่ะ?”
เจนสันเหลือบมองเธออย่างไร้คำพูดพร้อมคิด “มีเธออยู่ จะสอบไปให้เสียเวลาทำไม?”
วิทนีย์อึ้งไป ทุกครั้งที่เจนสันเจอเธอ เขามักมองเธอด้วยสายตาเกลียดชังราวกับว่าเธอไปถล่มหลุมศพบรรพบุรุษเขาอย่างนั้นแหละ
