ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1082
วิทนีย์เบิกตากว้างและมองเจนสันอย่างไม่อยากเชื่อ “นายมีรสนิยมที่ไม่เหมือนใครเลย ใช่ไหมเนี่ยเจนสัน? ชั้นเรียนวิชามารยาทที่ติดกันนี่เกือบจะโดนปิดคลาสแล้ว เพราะว่าเป็นวิชาเดียวในโรงเรียนที่ไม่มีใครอยากจะลงเรียน”
ตอนนั้นเอง มีเด็กผู้หญิงจากชั้นเรียนมารยาทเดินผ่านมาใส่ชุดเป็นทางการเรียบร้อย มีกิริยามารยาทดูสูงสง่างดงาม
เพราะแบบนั้นเจนสันก็จ้องมองเด็กสาวพวกนั้นไม่วางตา
วิทนีย์ยื่นมือไปปิดตาเจนสันไว้อย่างโมโห
“มีอะไรให้ดูกันนักหนา? นายไม่เห็นกระบนหน้าเธอเหรอไง?”
เจนสันดึงมือเธอออก “ตำหนิแค่อย่างเดียว ลดความงามของหยกแท้ไม่ได้หรอก”
วิทนีย์ดูเสียใจมาก เห็นชัด ๆ ว่าเธอนั้นมีทั้งรูปร่าง หน้าตา และความเฉลียวฉลาด เธอดีกว่าแม่สาวตกกระนั้นเป็นไหน ๆ
เจนสันชอบผู้หญิงที่ดูไม่เจริญตาแบบนั้นจริงเหรอ?
วิทนีย์รู้สึกหงุดหงิดใจ ฟังดูเหมือนเธอจะตายมากกว่าแค่อับอายเท่านั้น “ยัยนั่นจะไปรู้อะไรกัน? ก็แค่ชงชาแล้วก็ถือเข็มปักผ้าใช่ไหม? ฉันเองก็ทำเป็นเหมือนกัน นายคอยดูเลย ฉันจะไปลงเรียนวิชามารยาทพรุ่งนี้เลย”
เมื่อเห็นว่าเขาหลอกให้เธอตกหลุมพรางได้สำเร็จแล้ว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ฉายในดวงตาเจนสัน แต่เขาก็ยังล่อหลอกเธอต่อไป “ชั้นเรียนมารยาทและศิลปะการต่อสู้มันแนวทางขัดกันนะ ถ้าเธอจะไปลงเรียนวิชามารยาทเธอก็ต้องเลิกเรียนศิลปะการต่อสู้ เด็กผู้หญิงอย่างเธอจะสอบผ่านวิชาศิลปะการต่อสู้ได้เหรอ?”
วิทนีย์ยกมือลูบหน้าของเจนสัน “นายไม่คิดว่าประเมินฉันต่ำไปหรอกเหรอ? ฉันคงจะจบไปนานแล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนนายต่ออีกหลายปีหน่อย”
เจนสันใช้คางบุ้ยชี้ไป “สนามประลองอยู่ทางนั้น เอาเลยสิ”
วิทนีย์วิ่งไปที่สนามทันที
เมื่อไปได้ครึ่งทาง เธอก็นึกอะไรบางอย่างได้และหันมาถามเจนสันอย่างกังวล “เจนส์ แล้วนายจะทำยังไงถ้าพวกนั้นมารังแกนาย ถ้าฉันออกจากชั้นเรียนศิลปะไปแล้วน่ะ?”
“บอกเลยว่าถ้าหน้าหล่อ ๆ ของนายบอบช้ำเป็นแผลเพราะเจ้าพวกเด็กหน้าเหม็นที่ไม่รู้จักชื่นชมความหล่อเหลาของนาย ฉันจะร้องไห้จนตายแน่เลย”
ใบหน้าเจนสันดำทะมึนเป็นถ่าน
หมัดที่เขาซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงกำแน่นเพื่อกดข่มโทสะเอาไว้
“เธอไปที่ชั้นเรียนมารยาทแค่นั้นเอง ยังไม่ได้ออกจากโรงเรียนไปซะหน่อย” เจนสันตอบ
วิทนีย์หยุดคิดชั่วครู่ “นายพูดก็ถูก”
จากนั้นเธอก็บอกเจนสัน “ถ้ามีใครรังแกนาย เจนส์อย่าลืมนะว่าต้องมาหาฉัน”
พอพูดจบแล้ววิทนีย์ก็วิ่งไปที่สนาม
เจนสันมองตามร่างระหงของเธอ ขนตาหนายาวเหมือนพัดของเขาทอดเป็นเงาบนดวงตาเข้มลึกล้ำของเขา
“ฉันขอโทษนะ วิทนีย์” เจนสันพูดพึมพำเสียงเบา
จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไป
ที่สนามสอบจบวิชาศิลปะการต่อสู้
นักเรียนทุกคนมีรอบของตัวเอง วิทนีย์และเจนสันเป็นเพียงสองคนที่ไม่เข้าร่วม
คนหนึ่งนั้นแข็งแกร่งที่สุด ส่วนอีกคนก็อ่อนแอที่สุด
ตอนนั้นผู้ชนะนอนอยู่บนสนามแข่ง ด้วยท่าทางเบื่อหน่ายไร้อารมณ์พร้อมมีหญ้าหางจิ้งจอกในปากขณะรอให้ผู้ท้าชิงคนต่อไปขึ้นมา
ทันใดนั้น สนามประลองก็สะเทือนยุบลง
เด็กหนุ่มเด้งตัวลุกขึ้นอย่างตกใจ เมื่อมองเห็นวิทนีย์ สีหน้าเด็กหนุ่มก็เกลื่อนรอยยิ้ม
“จำที่เธอเคยพูดไว้ด้วยนะ วิทซีย์ ถ้าเธอแพ้ต้องมาเป็นภรรยาฉัน”
วิทนีย์ยิ้มร้าย “ถ้าฉันเอาชนะนายไม่ได้ในสามกระบวนท่า ฉันจะยอมเป็นภรรยานายเลย”
เจนสันนิ่งตัวแข็ง เขาหันกลับไปมองวิทนีย์ที่แข็งแกร่งและร้ายกาจในสนาม เขาส่ายหน้าพร้อมพูด “สักวันเธออาจจะต้องยอมแต่งงานกับใครไปก็ได้นะนี่”
วิทนีย์ทะยานไปข้างหน้าทันที ฉวยโอกาสจากความสามารถตัวเบาที่โดดเด่น เธอสูดหายใจเข้าก่อนทิ้งตัวอย่างแรงด้วยท่าทางไม่ปรานีและขยี้เด็กหนุ่มเบื้องล่างอย่างรุนแรง
เด็กหนุ่มคนนั้นขยับตัวไม่ได้ วิทนีย์ถามเขา “นายอยากได้ฉันเป็นภรรยาเหรอ? นายไม่กลัวโดนฉันซ้อมทุกวันเหรอไง?”
