ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1084
เพราะรู้ว่ายังไงเขาก็เอาชนะเธอไม่ได้ เจนสันจึงหยุดเดิน
วิทนีย์มาหยุดตรงหน้าเขา ใบหน้าของเธอโศกเศร้า “เธอชอบพวกผู้หญิงที่เรียนวิชามารยาทจริง ๆ เหรอ หรือว่าแค่เป็นข้ออ้างให้ฉันออกไปจากชั้นเรียนศิลปะการต่อสู้?”
เจนสันจ้องมองสายตาจริงจังของวิทนีย์ “ฉันแค่คิดว่าเธอควรไปเข้าชั้นเรียนมารยาทบ้าง จะได้ลบรังสีป่าเถื่อนในตัวเธอลงไป”
วิทนีย์บอก “งั้นถ้าฉันไปเรียนมารยาทแล้วนายจะชอบฉันใช่ไหม?”
เจนสันขมวดคิ้ว
“ฉันไม่ยอมผู้หญิงที่เที่ยวไปทำตัวคลุกคลีกับพวกผู้ชาย” เจนสันบอก
วิทนีย์นึกได้ว่าเธอมักจะไปแตะเนื้อต้องตัวกับพวกผู้ชายเสมอเวลาที่ต่อสู้ กลายเป็นว่านั้นเป็นสิ่งที่เกินกว่าเจนสันผู้เป็นโรคกลัวเชื้อโรคจะรับไหว
“ก็ได้ งั้นฉันจะทำตามที่นายบอก เวรจริง ๆ จากนี้ไปฉันก็จะไม่สู้กับใครอีกแล้ว”
เจนสันมองเธอ “ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่พูดคำหยาบเหมือนกัน”
วิทนีย์รีบเอามือปิดปาก “โอเค ฉันยอมปัญญาอ่อนดีกว่าจะพูดคำหยาบ”
เจนสันมองวิทนีย์…
ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เธอมักจะมาอยู่เคียงข้างเขาเสมอในตอนที่เขาเหงาหรือคิดถึงบ้าน
เธอเป็นเหมือนนกกระจอกที่ร้องจิ๊บ ๆ ไม่หยุด เธอช่วยขับไล่ความเศร้าและความหงุดหงิดใจของเขาไป
อาจจะเป็นเพราะนิสัยที่แก่เกินวัยของเขา เขามักมองวิทนีย์เป็นเหมือนน้องสาวของเขาทั้ง ๆ ที่เธอแก่กว่าตั้ง 5 ปี
วิทนีย์ถามอย่างระมัดระวัง “เธอมีเงื่อนไขอย่างอื่นอีกไหม เจนส์?”
เจนสันจ้องใบหน้าสวยที่ดูสิ้นหวังของวิทนีย์และตอบ “จำไว้เรื่องหนึ่งว่า ฉันคือเจนสัน อาเรสจากแกรนด์เอเซีย เมืองอิมพีเรียล เมื่อเธอเรียนจบจากชั้นเรียนมารยาทก็มาหาฉันที่เมืองอิมพีเรียล”
จากนั้นเจนสันก็เดินผ่านเธอไปและจากไปด้วยท่าทางสบาย ๆ
ส่วนวิทนีย์เธอยืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนคนงมโง่ไปแล้ว
หลังผ่านไปเวลานาน วิทนียก็ร้องออกมาอย่างดีใจ “เย้”
วิทนีย์รีบไปที่ชั้นเรียนศิลปะป้องกันตัวเพื่อประลองจบการศึกษาของเธอให้เสร็จ ก่อนที่จะไปสมัครเข้าชั้นเรียนมารยาท
เมื่อครูวิชามารยาทมองเห็นวิทนีย์ ก็อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง
“เธอน่าจะไปซะนะ วิทนีย์ คอร์นีเลียส ชั้นเรียนมารยาทนี้เหมาะกับนักเรียนทุกคนยกเว้นเธอ”
วิทนีย์ยกเท้าข้างหนึ่งวางบนเก้าอี้และเริ่มพับแขนเสื้อขึ้น “ทำไมฉันเรียนไม่ได้คะครู?”
ครูมองท่าทางของวิทนีย์อย่างรังเกียจ “แค่ท่าทางของเธอตอนนี้ก็ตอบได้แล้ว ลองดูตัวเองสิ พ่อเธอเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัวแล้วเธอก็รับถ่ายทอดพันธุกรรมเขามา เราก็เหมือนน้ำแข็งกับไฟ เธอไม่มีทางนั่งสงบนิ่งอยู่ได้หรอก ชั้นเรียนมารยาทรับแค่เด็กสาวที่อ่อนโยนเรียบร้อย ถ้าเธอลงเรียนวิชานี้ก็ดีแต่จะทำให้เธอจบการศึกษาช้าลง”
เพราะว่าตอนนี้วิทนีย์กำลังโดนความรักบังตา เธอพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “แต่หนูตัดสินใจแล้วว่าจะลงเรียนวิชามารยาท หนูก็แค่อยากให้ครูรับหนูไว้และไม่ต้องสนใจว่าหนูจะจบไหมหรอกค่ะ”
“ถ้างั้นก็ได้”
ครูหยิบใบสมัครออกมาและวิทนีย์ก็เขียนชื่อลงไป
ครูสอนมารยาทกล่าวว่า “ฉันแค่ห่วงว่าเธอจะจบไมได้แล้วกลายเป็นเด็กโค่งอยู่ที่นี่น่ะ ถ้าแบบนั้น ต่อไปเธอก็คงหาชายหนุ่มดี ๆ ไม่ได้แล้วแหละ”
ตอนนั้นเองที่วิทนีย์เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา เธอถามอย่างหวาด ๆ “ถ้าหากว่า แบบว่าถ้าหนูไม่สามารถผ่านได้ แล้วหนูจะได้ออกจากโรงเรียนเมื่อไรคะ?”
ครูมารยาทตอบ “ตามระเบียบ หากนักเรียนไม่สามารถจบออกไปได้ ก็จะสามารถไปจากสถาบันนี้ได้ตอนอายุ 30”
วิทนีย์จ้องลายเซ็นของเธอพร้อมอ้าปากค้าง
