ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 110
ก่อนที่ซิดนีย์จะได้กล่าวลาจบ เจย์ก็ตะโกนใส่เธอ “ไสหัวไป!”
ซิดนีย์กลัวมากจนสะดุดล้มตอนออกไป
ทั้งห้องเหลือเพียงโรสและเจย์แล้วตอนนี้ ทั้งสองจ้องหน้ากันด้วยสายตาโกรธแค้น บรรยากาศทั้งห้องลดต่ำถึงขีดสุด
“โรส กล้าดียังไงมาขู่ฉัน รู้ไหมว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอเป็นคนแรกที่กล้าขู่ฉัน?” เจย์กัดฟัน
โรสยิ้มอย่างมีชัย “นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ขอบคุณค่ะ!”
ท่าทางของเจย์พลันดำมืดลง “ในเมื่อเธออยากจะออกจากเมือง อิมพีเรียล นัก ฉันจะจองไฟลท์ให้เธอกับลูกสาวเลย! สำหรับร็อบบี้น้อย เธอลืมเรื่องเอาตัวเขาไปด้วยได้เลย”
โรสพลันหัวเราะ มันเป็นหัวเราะที่ดูข่มขื่น
เจย์ทำกับเจนสันและร็อบบี้น้อยเหมือนพวกเขาเป็นอัญมณีล้ำค่า แต่เขากลับทอดทิ้งเธอและลูกสาวของพวกเธอเอง อย่างไรก็ตาม เซ็ตตี้ก็เป็นลูกสาวของเขา มันไม่โหดร้ายและไม่ยุติธรรมกับเซ็ตตี้เกินไปเหรอที่เขาทำกับเธออย่างเย็นชาและไร้หัวใจแบบนี้?”
“ท่านอาเรส ฉันจะไม่ให้ร็อบบี้น้อยกับนายหรอก” โรสกล่าวพร้อมกัดฟันกรอด
เจย์กลับไปนั่งที่ของเขา กลับมามีท่าทีสง่างามและจองหองอีกครั้ง “ฉันจะรอ”
โรสเย้ยก่อนจะกลับไป
เมื่อโรสออกจากออฟฟิศของเจย์ เธอก็ได้รับสายจากแม่ของเธอ
ไม่คาดคิดเลย ตั้งแต่แม่ของเธอเข้ารักษาที่แกรนด์เอเซีย เจย์ก็ควบคุมแม่ของเธออย่างแน่นหนา ไม่ใช่แค่เธอจะไม่ได้พบแม่เลย แต่เธอยังไม่สามารถโทรไปหาแม่เธอได้อีกด้วย
โรสพลันรับสายเพื่อฟังเสียงแม่ของเธอ “โรซี่ ในที่สุดแม่ก็ได้ไตบริจาคที่เข้ากับแม่ได้เลย แต่คุณหมอของแกรนด์เอเซียบอกว่าแกปฏิเสธจะจ่ายค่าปลูกถ่ายอวัยวะ ดังนั้นพวกเขาจึงทำการผ่าตัดให้ไม่ได้ โรซี่ นี่มันจริงรึเปล่า?”
“แกใจร้ายแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าแกไม่มีเงิน แกก็ขายบ้านที่ชุมชนเจิดจรัสสิ แกไม่ช่วยฉันได้ยังไง? ทำไมหัวใจแกมันอำมหิตขนาดนี้?”
ก่อนที่โรสจะได้ปกป้องตัวเอง เธอก็ได้ยินเสียงของหมอผ่านมาตามสาย “คนไข้ครับ อย่าใส่อารมณ์มากเกินไปครับ หากร่างกายของคุณเกิดการเปลี่ยนแปลง คุณอาจจะเข้าสู่อาการวิกฤตได้นะครับ…”
ทันใดนั้น สายของแม่เธอก็ตัดไป
โรสผู้บริสุทธิ์เพิ่งถูกตำหนิจากแม่ของเธออย่างไร้หัวใจ หัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส โรสค่อย ๆ หันไปมองเจย์ที่เดินออกมาจากออฟฟิสด้วยความมั่นใจเต็มที่ เธอคิดอยากจะฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ ในตอนนั้น
เจย์เดินผ่านโรสไปอย่างสบายใจด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะ “อะไรกัน โรส? นี่เธอยังอยากจะเล่นงานจุดอ่อนฉันอยู่เหรอ? ฉันกำลังรออยู่นะ”
เขาเดินผ่านโรสอย่างจองหอง โรสพลันพุ่งเข้าไปดึงแขนของเขาไว้ ท่าทางของเธอดูหม่นหมองและเสียงของเธอก็ต่ำลง “นายต้องการอะไรถึงจะหยุดทำร้ายแม่ฉันสักที?”
“เธอรู้อยู่แล้วว่ามันมีเพียงวิธีเดียว… สิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย”
โรสจ้องเขาอย่างหดหู่
เพื่อให้ได้ว่าซึ่งสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย เขาทั้งโจมตี ลอยล์ เอ็นเตอร์ไพรส์ และข่มขู่แม่ที่ป่วยหนักของเธอ เขามันไร้ซึ่งจิตสำนึก
โรสรีบปล่อยมือเขาแล้วเดินตึงตังออกไป เธอจะไม่ยอมแพ้จนนาทีสุดท้าย
เจย์มองดูร่างเล็กที่เดินออกไปตามทาง เธอดูมีความพยายามสูง สายตาของเขาเริ่มดูลึกซึ้งและอ่านยาก
‘ก็แค่ปลาเค็ม ฉันอยากจะรู้ว่าเธอจะเอาตัวรอดยังไงในสถานการณ์แบบนี้…’
