ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1140
เมื่อตั้งสติได้ เจย์ก็เงยหน้าขึ้น ชั่วขณะนั้นแววตาเหยี่ยวของเขาก็ฉายแววจริงจังขุ่นเคือง “บอกทุกเรื่องที่คุณรู้มาให้หมด ซิดนีย์”
ซิดนีย์เช็ดน้ำตาแล้วพร้อมมีสีหน้าว่างเปล่า “บอกคุณไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร? เธอไม่มีทางได้กลับมาอีกแล้ว”
“บอกผมมา” เจย์คำรามดั่งสิงโตที่เพิ่งตื่นจากการจำศีล
ซิดนีย์ตัวสั่นพร้อมกล่าว “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ฉันรู้ก็คือว่าแองเจลีนปรากฏตัวขึ้นทันทีที่พี่สาวของฉันหายไป แองเจลีนเป็นลูกสาวสุดที่รักของตระกูลเซเวียร์ ขณะที่พี่สาวของฉันเป็นแค่ลูกนอกสมรสของตระกูลลอยล์ อย่างเธอจะไปแข่งกับแองเจลีนได้ยังไงกัน? ทุกคนก็รู้กันทั้งนั้นว่าพี่สาวของฉันต้องแพ้ แต่เราก็ใสซื่อเกินไปที่คิดว่าแองเจลีนจะใจดีมีเมตตามากพอที่อย่างน้อยจะปล่อยให้พี่สาวของฉันได้กลับมาบ้าน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพี่สาวจะหายตัวไปแบบนั้น”
พอพูดมาถึงตอนนี้ซิดนีย์ก็ดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอถามเจย์ทั้งน้ำตาว่า “คุณได้ปกป้องลูกเมียของคุณเต็มที่หมดหัวใจหรือเปล่าเจย์? ช่างมันเถอะ ฉันจะโทษคุณไปทำไมกันเพราะคุณเองก็ปกป้องตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ”
พอพูดจบซิดนีย์ก็หันหลังแล้วเดินจากไปโดยไม่บอกกล่าว
เจย์กำรูปไว้ในมือแน่น จนนิ้วมือขึ้นเป็นข้อขาว
“คุณพ่อคะ” เซ็ตตี้น้อยจู่ ๆ ก็วิ่งเข้ามาหา
เสียงเล็ก ๆ นั้นดึงเจย์กลับเข้ามาสู่โลกของความเป็นจริง เขาเก็บรูปไว้ในกระเป๋าเสื้อและปกปิดสีหน้าโกรธเกรี้ยวไว้ก่อนจะหันไปหาเซ็ตตี้พร้อมฝืนยิ้ม
“กลับบ้านกันเถอะ”
“ค่ะ”
ซิดนีย์ซ่อนอยู่หลังเสาหินไม่ไกลออกไปนัก พร้อมแววตาเย้ยหยันชั่วร้าย
จู่ ๆ แนนซี่ก็โผล่ออกมาแล้วตบไหล่ของซิดนีย์พร้อมบอก “ทำได้ดีมาก ซิดนีย์”
ซิดนีย์ตอบ “เฮอะ นี่มันถึงเวลาที่เราจะแก้แค้นนายท่านอาเรสที่ทำลายตระกูลลอยล์เพื่อแองเจลีนตอนนั้น”
แนนซี่บอก “ไม่ต้องห่วง เมื่อไหร่ที่ตระกูลเบลได้หวนคืนสู่ความรุ่งเรืองเหมือนยุคก่อน เราก็จะช่วยให้ตระกูลลอยล์ได้กลับมาผงาดเช่นกัน”
ซิดนีย์ยิ้มมุมปาก
ที่ตระกูลอาเรส ในเมืองอิมพีเรียล
จู่ ๆ แองเจลีนและเกรย์สันก็แวะมาเยี่ยมที่ตระกูลอาเรส คุณท่านอาเรสถึงกับฉงนเมื่อคนรับใช้เข้ามาแจ้ง
“แองเจลีนสัญญาว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับตระกูลอาเรสให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้หรอกเหรอ? แล้วนี่มีเรื่องพิเศษอะไรที่ทำให้เธอต้องมาหารอบนี้?”
คุณท่านปู่อาเรสนั่งอยู่บนรถเข็นให้คนรับใช้เข็นออกไปพบ
แองเจลีนที่ยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่นเดินเข้ามาหาคุณท่านอาเรสทันทีที่เธอเห็นเขา
เธอทักทายคุณท่านปู่อาเรสอย่างเคารพนับถือ “คุณปู่คะ”
หลังจากเกิดอุบัติเหตุกับฮาร์เปอร์และเจย์เมื่อสามปีก่อน คุณท่านปู่อาเรสก็โศกเศร้ามากเสียจนสุขภาพที่ย่ำแย่อยู่แล้วทรุดหนัก ผมทั้งศีรษะของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวในเวลาแค่สามปี ตอนนี้เขาก็ดูห่อเหี่ยวและแก่ชราลงมาก
เขาจำเป็นต้องนั่งรถเข็นเพื่อที่จะออกไปข้างนอก
คุณท่านปู่อาเรสมองแองเจลีนด้วยสีหน้าจริงจังและตำหนิเธอ “แองเจลีน เซเวียร์ พวกโลกาวินาศไม่ยอมละเว้นตระกูลอาเรสจนกว่าเราจะย่อยยับไม่เหลือซาก อย่าได้ติดต่อกับตระกูลอาเรสอีกเว้นแต่ว่าเธอมีเรื่องสำคัญมากที่ต้องบอกเรา แค่การที่เธอแอบให้เงินกับตระกูลเราลับ ๆ ก็เป็นการล้ำเส้นแล้ว ตอนนี้เธอยังโผล่มาที่บ้านของตระกูลอาเรสด้วยตัวเองอีก ทำไมเธอถึงดื้อดึงแบบนี้?”
แองเจลีนตอบ “คุณปู่คะ เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงและศักดิ์ศรีของตระกูลอาเรส และยังเป็นภัยต่อการดำรงอยู่ของแกรนด์ เอเซียด้วย ฉันเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมาด้วยตัวเองค่ะ”
“โอ้เหรอ?” คุณท่านอาเรสรู้สึกแปลกใจ
“เรื่องอะไรกัน?”
แองเจลีนมองไปทางประตู “เราจะคุยเรื่องนี้ตอนที่แจ็คกับคุณนายอาเรสมาถึงแล้วค่ะ”
พูดไม่ทันขาดคำ แจ็คและคุณนายอาเรสก็มาถึงห้องนั่งเล่น
