ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1148
เขาโมโหจัด ก่อนปล่อยเธอแล้วเดินโซเซจากไป
เขาไม่ทันได้เห็นตอนที่แองเจลีนล้มลงนอนตัวแข็งกับพื้นและไม่เห็นสายตาหมดหนทางของเธอที่มองตามแผ่นหลังเหยียดตรงของร่างสูงของเขา
คำพูดของเจย์ทิ่มแทงเธอเสมือนมีดกรีดใจ
“แองเจลีน ผมเกลียดที่ต้องอยู่เหมือนเป็นตัวตลก เหมือนตัวประกันที่ใครจะใช้งานหรือลากจูงไปทางไหนก็ได้ ผมจะไปแล้ว ส่วนคุณก็อยู่ของคุณไป”
แองเจลีนพยายามอย่างสุดชีวิตที่จะคว้าเขาไว้และบอกความจริงทั้งหมดกับเขา แต่เธอไม่สามารถที่จะตะโกนหรือขยับตัวได้
สายตาเธอจับจ้องค้างอยู่ที่เพดานขณะที่รอให้อาการแพนิคบ้านี่หายไปสักที
ตอนที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเธอเพิ่งจะส่งเซ็ตตี้น้อยออกไปข้างนอกไม่นาน
คืนนี้เธอวางแผนว่าจะต้องพูดคุยกับเจย์อย่างยาวนาน
เธออยากที่จะสลายความสับสนทั้งหมดที่เขามีแต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะกลับมาบ้านด้วยท่าทางที่เป็นศัตรูเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเธอก็ยังทรยศ ทำให้เธอมีอาการแพนิคเพราะคำพูดเสียดแทงของเขา
ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก การที่เห็นเขาโกรธก็เป็นสิ่งที่เธอกลัวที่สุด
นี่แสดงให้เห็นว่าเธอไร้ค่าแค่ไหน
ความมืดค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา
แองเจลีนหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
ในค่ำคืนที่มืดสงัด เริ่มมีสายฝนปรอยลงมา
เงาร่างขาวร่างหนึ่งขยับเคลื่อนไหวเข้าไปที่สวนของตระกูลเบลเหมือนผี และสุดท้ายก็ทรุดฮวบล้มลงหน้าบ้านของสตีเฟน ร่างนั้นใช้ทั้งสองมือเคาะประตูหน้าบ้านอย่างอ่อนแรง
ไม่นานหลังจากนั้น ประตูหน้าก็ถูกเปิดออกจากด้านใน
เมื่อได้เห็นร่างที่นั่งอยู่บนพื้น คนที่ออกมาเป็นประตูก็ร้องเสียงหลงอย่างประหลาดใจ “คุณนายอาเรสเหรอ?”
สาวใช้คนดังกล่าวมองไปรอบ ๆ และช่วยเหลือคุณนายอาเรสที่บาดเจ็บอย่างหนักเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“รอตรงนี้ก่อนนะคะคุณนายอาเรส ฉันจะไปแจ้งให้คุณท่านสตีเฟนทราบค่ะ”
พอพูดจบ สาวใช้ก็ทิ้งคุณนายอาเรสที่บาดเจ็บไว้ในห้องนั่งเล่นตามลำพัง
คุณนายอาเรสโซซัดโซเซไปที่โซฟาแล้วนั่งลงตัวสั่นเทา เธอไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันและความหิวก็ทำให้เธอรู้สึกวิงเวียนหน้ามืด จนภาพตรงหน้าพร่าเบลอ รวมถึงการที่แผลหลายแห่งบนร่างของเธอเริ่มที่จะอักเสบทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น
ไม่นานหลังจากนั้นสตีเฟนก็นั่งรถเข็นเข้ามา เมื่อได้เห็นสภาพของคุณนายอาเรสเขาก็ถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”
คุณนายอาเรสยิ้มอย่างอ่อนแรง “แจ็คกับฉันจบกันแล้วสตีเฟน ฉันสามารถกลับมาอยู่ข้างกายคุณได้แล้ว”
สตีเฟนอึ้งงันไปนานก่อนที่จะถามออกมาอย่างกังวลใจ “มีใครรู้บ้างว่าเธอมาที่นี่?”
คุณนายอาเรสส่ายหน้า “ฉันอดทนรอจนถึงเวลานี้แล้วค่อยมาเพื่อที่ว่าจะได้ไม่มีใครเห็น ไม่ต้องห่วงหรอกสตีเฟน รอบนี้ไม่มีใครตามฉันมาด้วย”
สตีเฟนถอนใจอย่างโล่งอกก่อนพูดว่า “ช่วงนี้เป็นเวลาสำคัญมากสำหรับเราที่จะเอาชนะแกรนด์ เอเซีย ฉันไม่อยากให้เราล้มเหลวทั้งที่เราจวนจะชนะอยู่แล้ว แล้วนี่เธอบาดเจ็บได้ยังไง?”
คุณนายอาเรสมองสตีเฟน บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอนั้นได้ลิ้มรสความรู้สึกของการไร้อำนาจมาแล้ว ดังนั้นการที่จู่ ๆ ชายคนนี้เปลี่ยนเป็นกระหายอำนาจนั้นทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
“เป็นเพราะแองเจลีน หล่อนเอาเรื่องที่ฉันร่วมมือกับเบล เอนเตอร์ไพรส์ไปพูดให้แจ็คฟัง” คุณนายอาเรสพูดเสียงสั่น
สัญชาตญาณของเธอบอกว่าสตีเฟนไม่ใช่ชายหนุ่มที่ยอมเสียสละทุกสิ่งเพื่อเธออีกต่อไปแล้ว
ซึ่งแน่นอนว่าหลังจากที่ได้ยินเรื่องที่เธอบอก สตีเฟนก็เดือดดาลจนกำที่วางแขนก็เก้าอี้แน่น
คุณนายอาเรสรีบพูดต่อด้วยน้ำเสียงปลอบโยน “ไม่ต้องห่วงนะคะสตีเฟน แองเจลีนเองก็ไม่ได้ลอยตัวไปง่าย ๆ หรอก เพราะว่าฉันใช้แผนของหล่อนย้อนไปเล่นงานหล่อนเอง แล้วก็ทิ้งเชื้อความระแวงไว้ให้เจย์ คุณน่าจะได้เห็นสีหน้าสิ้นหวังของเจย์หลังจากที่เขาได้ฟังเรื่องที่ฉันแต่งขึ้นมา ฉันแน่ใจว่าหนนี้พวกเขาต้องแยกทางกัน”
