ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1151
ถึงอย่างไรสตีเฟนก็เป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยมปลิ้นปล้อน เขาเตือนเซร่าด้วยท่าทีระมัดระวังเพื่อให้แน่ใจว่าแผนที่วางไว้จะไม่มีช่องโหว่ “หาโอกาสเข้าใกล้แองเจลีนด้วยเซร่า พยายามหาดูว่าอาการป่วยของหล่อนนั้นร้ายแรงแค่ไหนกันแน่ ถ้าหากว่าฉันเดาไม่ผิด รอบนี้แองเจลีนน่าจะเป็นอัมพาตแล้ว ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ เราก็จะร่วมมือกับไททัส เอนเตอร์ไพรส์ในการประชุมผู้ถือหุ้นอีกห้าวันข้างหน้าแล้วก็บังคับให้หล่อนลงจากตำแหน่ง”
เซร่าชำเลืองมองแนนซี่อย่างเย้ยหยัน ราวกับว่าการที่สตีเฟนเอ่ยชื่อเธอออกมานั้นเทียบเท่ากับการได้รับเกียรติสูงสุดเลยทีเดียว “ได้ค่ะ คุณพ่อ”
วันต่อมา เซร่าก็ปลอมตัวเป็นญาติของคนไข้แล้วแอบเข้าไปในโรงพยาบาลแกรนด์ เอเซีย เมื่อเธอไปถึงห้องพักผู้ป่วยวีไอพี เซร่าก็รอจนกระทั่งเซย์นออกไปเยี่ยมเชอร์ลีย์ ก่อนที่เธอจะแอบเข้าไปในห้องพักของแองเจลีน
แองเจลีนนอนอยู่บนเตียงขยับเขยื้อนไม่ได้ เมื่อเธอมองเห็นเซร่า โทสะก็ฉายในดวงตาของเธอ
“เธอมาทำอะไรที่นี่?”
เซร่าถอดแว่นกันแดดออกแล้วเดินเข้าไปหาแองเจลีน
เธอเองนั้นเคยอยู่ที่ตระกูลเซเวียร์มาหลายปีและเป็นคนดูแลคุณท่านเซเวียร์ที่เป็นอัมพาตด้วยตัวของเธอเอง ดังนั้นเมื่อเซร่าเห็นแองเจลีน เธอก็บอกได้ทันทีว่า แองเจลีนนั้นเป็นอัมพาต
เซร่ายกแขนที่อ่อนแรงของแองเจลีนขึ้นมาแล้วหัวเราะเย้ยหยัน “เธอนี่เหมือนคุณปู่หลายอย่างจริง ๆ นะแองเจลีน เธอฉลาดเหมือนเขา มีพรสวรรค์เหมือนเขา ขนาดอาการป่วยเพราะความวิตกกังวลก็ยังเหมือนเขาไม่มีผิด”
แองเจลีนหลับตาลง “ไสหัวไปซะ”
เซร่ายิ้มอย่างผู้มีชัย “ในที่สุดวันที่ฉันรอคอยมาเนิ่นนานก็มาถึง แองเจลีนนี่เธอคิดว่านายท่านอาเรสจะทำยังไงถ้าเขามาเห็นเธอครึ่งผีครึ่งคนแบบนี้? ฉันว่าเขาคงตบเธอสักฉาดเพราะว่าเธอฆ่าลูกเมียของเขา ตอนนี้ก็มีความรู้สึกเกลียดชังระหว่างเธอทั้งสองคนอยู่แล้วนี่ นายท่านอาเรสคงอดใจรอจะฆ่าเธอด้วยมือตัวเองแทบไม่ไหว เขาจะได้บรรเทาความเกลียดชังที่มีในใจ”
น้ำตาเอ่อจากดวงตาของแองเจลีน ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมวันนั้นเจย์บี้ถึงได้โมโหเดือดดาลมากขนาดนั้น เพราะว่าพวกนี้สร้างภาพให้เธอเป็นคนชั่วช้าโหดร้ายในสายตาเขานั่นเอง
เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นเป็นคนที่รักเขามากที่สุดในโลก แต่ว่าในใจของเขาตอนนี้เธอได้กลายเป็นคนที่ทำร้ายเขามากที่สุดแทน
แม้ว่าจะมีความเกลียดชังรุนแรงขนาดที่แยกเขาทั้งสองออกจากกันได้ แต่เจย์บี้ก็ยังทำใจลงโทษเธอไม่ได้
แองเจลีนรู้สึกราวกับมีสายลมอ่อนโยนของฤดูใบไม้ผลิพัดสู่หัวใจของเธอ “ขอบคุณที่บอกฉันเรื่องนี้นะเซร่า”
เซร่างงงัน เธอรู้สึกผิดหวังเพราะว่าไม่เห็นความเกรี้ยวกราดบนใบหน้าของแองเจลีน “นี่เธอบ้าไปแล้วใช่ไหม? ฉันน่ะแทบอดใจรอให้เธอตายไม่ไหวแต่เธอดันมาขอบคุณฉันเนี่ยนะ?”
แองเจลีนตอบ “เธอช่วยให้ฉันได้เห็นว่าความรู้สึกแท้จริงของเขาที่มีต่อฉันคืออะไร ขอบคุณนะ” เธอยิ้มออกมาอย่างสดใส
“เธอมันบ้าไปแล้ว”
แองเจลีนชี้ไปทางประตู “เซย์นไปเยี่ยมเชอร์ลีย์เพราะว่าเธออาการไม่ค่อยดีเท่าไร ถ้าเซย์นกลับมาเจอฆาตกรที่ฆ่าเชอร์ลีย์ ฉันก็อยากรู้ว่าเขาจะทำยังไงกับเธอนะ? ถ้าเธอไม่อยากโดนเขาซ้อมจนตาย ก็รีบไสหัวไปซะ ลาก่อนนะฉันขอไม่ส่ง”
เซร่ามีสีหน้าตระหนกชั่วแวบ แต่เธอก็กัดฟันกรอดและทำท่าไม่กลัวเกรง “เธอยังจะทำเชิดหน้าจองหองอยู่ได้นะแองเจลีน ทั้งที่เป็นอัมพาตแบบนี้แล้ว?”
พอพูดจบแล้วเซร่าก็ผลุนผลันจากไป
แองเจลีนหัวเราะอย่างพอใจเมื่อเห็นเซร่าตัวลีบเร่งจากไป
ในเวลาเดียวกันที่ห้องพักของเชอร์ลีย์
เซย์นนั่งอยู่ข้างเตียงและถามเชอร์ลีย์อย่างอ่อนโยนระมัดระวังว่า “คุณอยากทานอะไรไหม?”
ตอนนี้อาการป่วยของเชอร์ลีย์คงที่แล้ว แก้มของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อและเธอก็รู้สึกสบายใจ
“ฉันทานอะไรก็ได้ค่ะ”
พอเซย์นหยิบลูกแพร์ขึ้นมาจากตะกร้าผลไม้ เชอร์ลีย์ก็หยุดเขาไว้และบอกว่า “แองเจลีนน้อยบอกฉันว่าลูกแพร์เป็นสัญลักษณ์ของการแยกจาก เราไม่อยากแยกจากกันใช่ไหมคะ?”
มือของเซย์นค้างอยู่กลางอากาศก่อนที่เขาจะหยิบแอปเปิลขึ้นมาแทน “งั้นแอปเปิลคงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
