ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1187
เจย์ประกาศ “ฉันจะพาแองเจลีนกลับบ้าน”
เซย์นมีทีท่าไม่ยินยอม “ที่นี่คือบ้านของเธอ”
เจย์โอบแองเจลีนแน่นขึ้น แม้ว่าดวงตาเหยี่ยวของเขาจะดูฉุนเฉียวมืดทะมึน แต่น้ำเสียงเขาก็มีแววประนีประนอม “เซย์น ฉันไม่อยากทะเลาะกับนายต่อหน้าแองเจลีน หลบไป”
เซย์นอึ้งไป เขารู้สึกแปลกใจที่เจย์คำนึงถึงความรู้สึกของแองเจลีนด้วย
“คุณความจำกลับมาแล้วเหรอ?” เซย์นถาม
เจย์พยักหน้า “อืม”
จากนั้นเซย์นก็หันไปถามแองเจลีน “เธอแน่ใจนะว่าอยากไปกับเขา แองเจิล? ฟังนะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอกถ้าเธออยากจะอยู่ที่นี่ ไม่มีใครที่นี่จะตัดสินเธอ ถ้าเธอไปกับเจ้าวายร้ายนี่ถ้าเขารังแกเธอ เธอก็จะพูดหรือขยับตัวไม่ได้ เธอได้แต่ทนกล้ำกลืนความทุกข์เท่านั้น…”
พอพูดถึงตรงนี้เซย์นก็ไม่สบายใจอย่างมากและกังวลเกี่ยวกับอนาคตของแองเจลีน
เขาเปลี่ยนมาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมั่นคงอีกครั้ง “ไม่มีทาง คุณพาเธอไปไม่ได้ ถ้าคุณทำร้ายเธอล่ะ?”
ดวงตาเจย์มืดหม่นและแววตาเยียบเย็นเสียดแทงกระดูก เขาจ้องหน้าเซย์นด้วยสายตาคมกล้าดุจมีด “นายคิดว่าฉันจะทำร้ายเธอเหรอ?”
เซย์นหวาดหวั่นกับรังสีของเจย์ เขาตัวสั่นเล็กน้อยพร้อมกล่าวด้วยเสียงสั่น ๆ “ถ้าวันไหนคุณเกิดอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา คุณจะตะคอกแล้วก็ต่อยตีแองเจลีนเหมือนเธอเป็นกระสอบทรายไหม?”
“คุณเองก็เห็นว่าแองเจิลดูแลตัวเองไม่ได้แล้วต้องมีคนดูแลที่อดทนใส่ใจเป็นพิเศษ…”
“เซย์น ฉันจะไม่ให้แองเจลีนต้องทุกข์ทรมานเลยสักนิด” แววตาของเจย์หนักแน่นมั่นคง “ฉันจะทำเพียงรักเธอ ดูแลเธอ แล้วก็ทำให้เธอมีความสุข”
เซย์นอึ้งพูดไม่ออก
คุณนายเซเวียร์เดินขึ้นบันไดมาและยืนอยู่ที่ริมระเบียง เธอตำหนิเซย์นอย่างรุนแรง “เซย์น ลูกรู้ดีกว่าคนอื่นว่าเขาเป็นชีวิตของแองเจลีน ลูกจะยิ่งทำให้แองเจลีนแย่ลงถ้าลูกบังคับพรากพวกเขาจากกัน”
เซย์นยกมือทัดผม รู้สึกสับสนระหว่างความรู้สึกทรมานและขัดแย้ง “แม่ ผมก็แค่ห่วงแองเจิล”
คุณนายเซเวียร์เดินเข้ามาหาเจย์และพูดเบา ๆ “ฉันจะยกแองเจลีนให้เป็นธุระของเธอนะเจเจ ฉันเชื่อในตัวเธอ เธอป็นคนที่รักแองเจลีนมากที่สุดในโลก ฉันรู้ว่าเธอจะไม่ปล่อยให้หล่อนต้องทรมาน”
เจย์พูด “ขอบคุณครับแม่”
คุณนายเซเวียร์กล่าว “ไปเถอะ กลับบ้านไปแล้วก็ไปเริ่มใหม่ ฉันเชื่อในตัวเธอทั้งสอง พวกเธอฝ่าฟันมรสุมมาด้วยกันมากมาย ตอนนี้ถึงเวลาที่จะชื่นชมสายรุ้งแล้ว”
เจย์พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ครับ”
เจย์จากมาพร้อมแองเจลีนในอ้อมแขน
เมื่อเซย์นเห็นว่าแองเจลีนโอบแขนรอบคอเจย์อย่างคล่องแคล่วและเป็นธรรมชาติ เขาก็รู้ได้ว่าเธอได้เลือกแล้วระหว่างตระกูลเซเวียร์กับเจย์
เซย์นไม่เข้าใจว่าทำไมแองเจลีนถึงยังเชื่อมั่นในตัวเจย์ได้หมดใจ ทั้งที่เขาทำเรื่องมากมายซึ่งทำให้เธอต้องเจ็บปวด
เซย์นโมโหมากจนสติหลุด เขาตะโกนใส่ทั้งสอง “ตกลงจะเอาอย่างนี้ใช่ไหมแองเจลีน? ในอนาคตถ้าเขารังแกเธอก็อย่าร้องไห้วิ่งมาหาพี่แล้วกัน”
แผ่นหลังของเจย์ชะงักแข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันกลับมา “ไม่ต้องห่วง แองเจลีนจะไม่ร้องไห้แล้ววิ่งมาหานายแน่ถ้าเธอเจอปัญหาอะไรในอนาคต เพราะว่าฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ”
จากนั้นเขาก็โยนกุญแจรถไปให้เซย์นแล้วสั่งด้วยน้ำเสียงบงการ “ไปขับ”
เซย์นทำแก้มพองและฉุน “ขับเองไม่เป็นเหรอไง?”
“มือฉันไม่ว่าง” เจย์ตอบ
เซย์น “…”
เขาเดินตามเจย์ไปอย่างกระอักกระอ่วนและเข้าไปในตำแหน่งที่นั่งคนขับของโรลส์รอยซ์
เจย์นั่งอยู่ด้านหลังพร้อมกอดแองเจลีนไว้ในอ้อมแขน
เซยน์สตาร์ทเครื่องยนต์ เหยียบคันเร่งและขับออกไป
เจย์เตือนเขา “ขับช้า ๆ”
เซย์นรู้สึกไร้คำพูด ก่อนที่เขาจะเหน็บว่า “คุณความจำกลับคืนมาแล้วจริง ๆ ด้วย นายท่านเย่อหยิ่งจอมบงการที่ชอบเที่ยวสั่งชาวบ้านไปทั่วกลับมาแล้ว”
เจย์ไม่สนใจเขาและทำเพียงจ้องมองแองเจลีนด้วยแววตาเปี่ยมความรักขณะที่เธอขดตัวซุกในอ้อมแขนเขาเหมือนลูกแมวตัวน้อย
