ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1207
แองเจลีนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอถามอย่างสงสัย “มีอะไรคะ เจย์บี้?”
เจย์ตอบเธอด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก “ไม่มีอะไรหรอก แค่มีหมาจรจัดสองตัวมาขวางทางเราน่ะ”
หญิงชราก้มตัวไปข้างหน้าราวกับว่าหล่อนกำลังกวาดใบไม้บนพื้นอยู่ หล่อนตัวสั่นเทาและสะท้านเมื่อดวงตาของหล่อนเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอ
ตอนนั้นเองเจนสันก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “คุณพ่อครับ พาคุณแม่ไปจากตรงนี้เถอะ ผมจัดการเอง”
“อืม”
เจย์เดินจากไปพร้อมแองเจลีนในอ้อมแขน
เซร่าหลบหน้าหลบตาด้วยความรู้สึกผิดและอับอายที่ท่วมท้น จนตอนนี้เธอถึงจะกล้าเงยหน้าขึ้นมองเจย์จากไปพร้อมแองเจลีน
เมื่อเธอเห็นเจย์โอบอุ้มแองเจลีนไว้อย่างแนบชิด เซร่าก็หวนคิดถึงวันแรกที่เธอได้พบเจย์ขึ้นมาทันที
วันนั้นเจย์มาเยี่ยมแองเจลีนที่เมืองนางแอ่น
เธอเห็นเขาครั้งแรกในสวน เขายังเด็ก ดูมุ่งมั่น และมีกลิ่นอายเย็นชาปกคลุมทั่วร่าง เธอหลงเสน่ห์ความสูงส่งและงดงามของเขา
ตอนนั้นแอนก็กระซิบบอกเธอว่า “นั่นคือหลานชายคนโตของตระกูลอาเรส ตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองอิมพีเรียล เมื่อแองเจลีนคว้าเขามาได้ เธอก็ต้องอยู่อันดับหนึ่งของโลกในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย”
เซร่ากำหมัดแน่นอย่างไม่ยินยอมและความไม่พอใจแผ่ซึมแทรกออกมาจากกระดูก
เธอจับสังเกตเจย์เห็นว่าสีหน้าเขาตึงเครียดและไร้อารมณ์ เธอคิดว่าเขาไม่น่าจะชอบแองเจลีน ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงได้มีสีหน้าย่ำแย่แบบนี้ล่ะ?
ไม่นานจากนั้น แองเจลีนก็รีบร้อนออกมาจากบ้านแล้วเข้าไปหาเขา แขนเธอโอบรอบคอเขาไว้แน่นเหมือนสร้อยคอ
“เจย์บี้”
เสียงแหลมน่ารำคาญของเด็กสาวดังเสียดแทงแก้วหูเธอ
เจย์ขยับมือหล่อนออกอย่างเย็นชา ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววโกรธขึ้น “แองเจลีน?” เมื่อเขาเรียกชื่อหล่อน เสียงเขาก็เยียบเย็น
ตอนนั้นเซร่าที่ซ่อนอยู่ที่มุมมองเจย์โมโหแองเจลีน ถ้าหากว่าเป็นเธอนั้น เธอจะต้องยอมเชื่อฟังทุกอย่างที่ชายคนนี้พูด อย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่เธอคิดกับตัวเอง
เธอจะเป็นคนที่นุ่มนวลและอ่อนโยนที่สุดในโลกนี้สำหรับเขา
บางทีอาจจะเป็นตอนนั้นเองที่เธอมีความคิดจะแย่งชิงเจย์มาเป็นของตัวเอง
ความรู้สึกนี้เหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ฝังไว้ในดิน ไม่ว่าจะมีแดดจ้าหรือฝนกระหน่ำเพียงใดเธอก็ไม่มีทางหักใจจากความปรารถนานี้
แต่ความจริงพิสูจน์ให้เห็นว่า เธอเป็นแค่ตัวตลกเท่านั้น
แองเจลีนประคองหน้าของเขาไว้ขณะที่เธอจูบแก้มของเขา ทิ้งคราบน้ำลายไว้บนนั้น หลังจากนั้นโทสะของเจย์ก็มลายไปอย่างสิ้นเชิง
เขายิ้มขณะที่เช็ดน้ำลายออกจากใบหน้า ความเย็นชาทั่วร่างดูจะละลายหายไปเช่นกัน เมื่อเขาเอ่ยปากพูดอีกครั้ง เสียงเขาก็อ่อนโยนและเอาใจ
“ทำไมเธอถึงจะประท้วงอดอาหารล่ะ?”
ยัยตัวแสบแองเจลีน เซเวียร์นั้นไม่เคยจะประท้วงอดอาหารเลยสักนิด หล่อนแค่ใช่เรื่องนี้เป็นข้ออ้างให้เขามาหาเท่านั้น
แองเจลีนหัวเราะ “เจย์บี้ ฉันคิดถึงนายนี่ นายไม่มาเยี่ยมฉันตั้งนานแล้ว แถมพ่อแม่ฉันก็ไม่ยอมให้ฉันไปหานาย ฉันก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเล่นลูกไม้หลอกให้นายมาเพื่อให้ฉันหายหนักอกหนักใจไงล่ะ”
นิ้วเรียวงดงามของเขาหยิกแก้มเปล่งปลั่งของเธอก่อนบอกว่า “นี่เธอไม่อายตัวเองบางเลยหรือไง?”
ใบหน้าแองเจลีนแดงก่ำอย่างอับอาย แต่เจย์ก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนขณะที่เขาพึมพำว่า “ช่วงนี้เจย์บี้แค่ยุ่งนิดหน่อยน่ะ พอฉันเสร็จธุระ ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเล่นนะ”
“อืม”
นับแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา เซร่าก็สาบานกับตัวเองว่า เธอจะต้องแย่งชายที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลกคนนี้มาไว้ข้างกายให้ได้ไม่ว่าต้องเสียอะไรไปก็ตาม
…
ไม่นานเงาร่างของเจย์และแองเจลีนก็หายไปจากครรลองสายตาของเซร่า
