ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 122
คุณทวดอาเรสถอนหายใจ “ทำไมเด็กสองคนนี้ถึงกลัวนัก? ทวดของพวกเธอไม่ใช่เสือดุร้ายนะ ฉันไม่กินพวกเธอหรอก! มาสิ ทวดเตรียมของขวัญต้อนรับไว้ให้พวกเธอแล้ว ถ้าพวกเธอไม่กล้ามารับมันไป ฉันจะเปลี่ยนใจไม่ให้ของขวัญแล้วนะ”
เหล่าลุงป้าหัวเราะ แต่เสียงหัวเราะนั้นฟังดูแปลก เพราะพวกเขาหัวเราะเพื่อให้เกียรติทวดอาเรสเท่านั้น
ร็อบบี้และเจนสันไม่ตอบสนองทวดอาเรส ซึ่งนั่นทำให้เขาดูไม่พอใจ
“พ่อ เด็กสองคนนี้หัวอ่อนชะมัด พวกเขาไม่เหมือนพ่อของพวกเขาเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าเจย์นั้นเป็นเด็กก้าวร้าวในตอนที่เขาเด็กเหรอ?” จอห์นกล่าว
คำพวกนั้นดูเหมือนเรื่องตลก แต่มันหมายถึงว่าเด็กทั้งสองคนอาจไม่ใช่ลูกของเจย์จริง ๆ
ท่าทางของเจย์มืดมนลงทันที
ร็อบบี้น้อยสังเกตเห็นท่าทางที่หงุดหงิดของพ่อเขา เขาไหลลงมาจากตัวของโจเซฟิน ก่อนจะเดินกร่างเข้าไปหาคุณทวดของเขาด้วยขาสั้นป้อมของเขา “ผมไม่ใช่คนขี้ขลาด คุณทวดครับ ผมแค่ไม่ต้องการเงินของคุณทวดเท่านั้น” เขากล่าวอย่างอ่อนหวาน
ใครก็รู้ว่าของขวัญต้อนรับของหัวหน้าตระกูลที่มอบให้เด็กของตระกูลอาเรสแต่ละคนนั้นมากมายขนาดไหน เงินที่เขาให้นั้นมากพอที่จะใช้ได้สามชั่วคนต่อให้พวกเขาไม่ทำงานเลยทั้งชีวิตก็ตาม
ลูกของทวดอาเรสแต่ละคนมีเด็กมากมาย เพื่อที่พวกเขาจะได้รับความโปรดปรานจากทวดอาเรส
โชคไม่ดีของพวกเขา ทวดอาเรสสนใจเพียงเด็กที่เกิดตามกฏหมาย เหล่าเด็กที่เกิดนอกสมรสนั้นจะไม่ได้รับของขวัญใด ๆ
เมื่อเป็นแบบนั้น จึงมีเด็กจำนวนไม่มากที่จะได้รับความหวังดีจากทวดอาเรส
เจย์ อาเรส เป็นคนที่โชคดีในหมู่คนพวกนั้น ทวดอาเรสนั้นชอบเจนสันมาก ไม่มีใครคาดคิดว่าเจนสันจะมีน้องฝาแฝด และแฝดทั้งคู่ก็ไม่จำเป็นต้องตรวจดีเอ็นเอเพื่อหาความตรงกันทางสายเลือดเลย คนในครอบครัวคนอื่นจึงอิจฉาพวกเขามาก
โดยเฉพาะลูกคนเล็กที่สุด จอห์น อาเรส เขาเป็นผู้อาวุโสของเจย์ แต่เขาไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน นั่นหมายความว่าเขาไม่เคยได้รับเงินรับขวัญจากทวดอาเรสเลย
ร็อบบี้น้อยควรจะรับของขวัญต้อนรับอันมากมายจากทวดอาเรส แต่เขากลับปฏิเสธมัน ทุกคนต่างทึ่งกับการกระทำนั้น
ทวดอาเรสเป็นคนที่แปลกใจที่สุด เด็กคนอื่นล้วนได้รับการสั่งมาจากพ่อแม่ของพวกเขาให้ขอร้องและชื่นชมเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากเขา ร็อบบี้น้อยเป็นคนแรกที่ปฏิเสธของขวัญของเขา
“ร็อบบี้น้อย เธอรู้ความหมายของของขวัญที่ทวดให้ไหม?” ทวดอาเรสคิดว่าร็อบบี้น้อยปฏิเสธของขวัญของเขาเพราะเขายังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจคุณค่าของเงิน
ร็อบบี้น้อยกวาดสายตาไปทั่วโถงที่งดงามแล้วกล่าวอย่างมั่นใจ “คุณทวดครับ คุณทวดต้องการให้เงินมากมายกับผม ด้วยเงินพวกนั้น ผมสามารถซื้อบ้านหลังใหญ่และรถได้โดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย ผมจะสามารถทำได้ทุกอย่างที่ต้องการ”
ทุกคนในบ้านตะลึงกับคำตอบของร็อบบี้น้อย
พวกเขาสงสัย ‘ไม่ใช่ว่า โรส ลอยล์ เป็นคนจากตระกูลยากจนเหรอ? ทำไมเธอถึงเลี้ยงเด็กน้อยที่ไม่ยอมใครแบบนี้ขึ้นมาได้?”
ในขณะเดียวกัน รอยยิ้มมีเลศนัยพลันปรากฏบนใบหน้านิ่งเรียบของเจย์
