ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1225
เจย์ยิ้มกริ่มเมื่อเขาเห็นใบหูแดงก่ำของเธอ
“เธอเก่งกล้ามากไม่ใช่เหรอ ตอนที่ยั่วยวนฉันเมื่อคืนน่ะ ฉันไม่เห็นเธอจะอายเลย ฉันแค่แหย่เรื่องเธอกับเซย์นนิดหน่อยเท่านี้ก็อายแล้วเหรอ?”
แองเจลีนบอก “ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคุณเหมือนเซย์นนี่ คุณเป็นคู่ชีวิตฉันส่วนเขาเป็นพี่ชาย คุณควรต้องเป็นคนเดียวที่ได้ยินคำรักที่ฉันบอก”
เจย์ดูเหมือนว่าเขาได้เรียนรู้เรื่องใหม่ “ก็มีเหตุผล”
แองเจลีนถอนใจอย่างโล่งอก
บางทีกิจกรรมเมื่อคืนอาจจะเหนื่อยเกินไปสำหรับเธอ แองเจลีนรู้สึกไร้เรี่ยวแรงกว่าเมื่อก่อน เธอเอื้อมแขนออกมาแล้วทำท่าออดอ้อน “ขอกอดหน่อยค่ะ”
เจย์ยิ้มและอุ้มเธอขึ้น เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ล้างหน้าล้างตาและแปรงฟันให้
เมื่อเขาพาแองเจลีนลงมาด้านล่าง เธอก็กลับเป็นตัวเองที่ดูงดงามอีกครั้ง
โจเซฟินและเซย์นต่างก็มองคู่สามีภรรยานี้อย่างหมดคำพูด “เรารอพวกเธอมาตั้งชั่วโมง”
เจย์ตอบเธออย่างเจ็บแสบ “ตระกูลอาเรสก็สายกันเป็นปกติ”
โจเซฟินได้ยินคำตอบของเขาก็โมโหมาก
เจย์และแองเจลีนกินอาหารเช้าเสร็จก็เป็นเวลา 11 โมงแล้ว พอตกบ่ายพวกเขาจึงเริ่งรีบไปโรงพยาบาล
โรงพยาบาลเตรียมขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาลของเชอร์ลีย์เรียบร้อยแล้ว เธอไม่เห็นสมาชิกตระกูลเซเวียร์สักคนมารับเธอและรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
จู่ ๆ เธอก็หวนนึกถึงช่วงเวลาที่แม่ของเธอทอดทิ้งเธอไว้ข้างถังขยะตอนที่เธอยังเด็ก
แม่ของเธอบอกว่า ให้รออยู่ตรงนั้นแล้วก็จะรีบกลับมา แต่แม่ของเธอก็ไม่ได้กลับมา
เมื่อผู้อำนวยการของศูนย์เด็กกำพร้าเก็บเธอมา ผู้อำนวยการเปิดกระเป๋านักเรียนของเธอและเห็นว่ามีโน๊ตที่ระบุวันเดือนปีเกิดของเธอและขนมอีกเพียงเล็กน้อย ผู้อำนวยการผู้ใจดีรู้สึกใจสลายและบอกเธอว่า “เด็กน้อย เหมือนว่าแม่ของเธอจะไปแล้วนะ”
เชอร์ลีย์คิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซย์นสามีของเธอที่กำลังจะจบลง มันก็คงเป็นการตัดสัมพันธ์ที่เธอมีกับตระกูลเซเวียร์ไปโดยธรรมชาติ
แม้แองเจลีนจะบอกเธอว่าจะมอบครอบครัวอบอุ่น และรักใคร่ให้กับเธอ แต่ตัวแองเจลีนเองตอนนี้ก็กำลังทุกข์ระทมกับอาการป่วย บางทีแองเจลีนอาจจะลืมไปแล้วก็ได้
บางทีวันนี้อาจจะเป็นวันที่เธอถูกทอดทิ้งอีกครั้งสินะ?
เชอร์ลีย์รู้สึกคลื่นเหียนวิงเวียนขึ้นมา
ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออก และคุณนายอาเรสก็เดินเข้ามาพร้อมเซร่าโดยไม่บอกกล่าว
เชอร์ลีย์เห็นเซร่า เธอทรุดนั่งลงกับเตียงตัวสั่นเทาพร้อมกำมือแน่น “เธอมาทำอะไรที่นี่?”
เซร่าบอก “ฉันมาเพื่อดูว่าตระกูลเซเวียร์จะเขี่ยลูกสะใภ้ไร้ประโยชน์อย่างเธอทิ้งยังไง”
เชอร์ลีย์พูดอย่างฉุนเฉียว “แองเจลีนสัญญากับฉันแล้ว ถ้าวันนี้เธอไม่มาก็เพราะว่าสุขภาพเธอไม่ดี ฉันไม่โทษเธอหรอก”
เซร่าหัวเราะหึ “เชอร์ลีย์ โทมัส แองเจลีนสัญญาให้เธอปล่อยมือจากเซย์นแล้วมาเป็นพี่สาวของหล่อนนั่นมันไร้สาระชัด ๆ มีแค่คนโง่เท่านั้นแหละที่เชื่อหล่อน”
เธอพูดต่อว่า “ฉันเตือนเธอแต่แรกแล้วว่าแองเจลีนกับโจเซฟินสนิทสนมกัน หล่อนยอมสละคนอย่างเธอที่ไม่มีอำนาจอะไรหนุนหลังได้อย่างไม่ลังเลแน่ นี่แหละเรื่องน่ากลัวของหล่อน… หล่อนหลอกลวงเธอแถมเธอก็ยังรู้สึกซาบซึ้งขอบคุณโดยไม่รู้เรื่องอะไรอีก”
เชอร์ลีย์นั้นโต้เถียงไม่เก่ง แต่เธอเกลียดมากเวลาที่มีคนพูดเรื่องไม่ดีถึงแองเจลีน
พอเซร่าต่อว่าแองเจลีน เซอร์ลีย์ก็จะออกหน้าปกป้องแองเจลีนและโต้ตอบโดยสัญชาตญาณ
เชอร์ลีย์ชำเลืองมองขาเซร่าก่อนแค่นเสียง “แล้วขาเธอเป็นอะไรไปล่ะเซร่า? ก่อนหน้านี้เธอกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขทั้งวันไม่ใช่เหรอไง?”
เซร่าตอบ “มีอุบัติเหตุนิดหน่อย อาการก็เลยออก”
เชอร์ลีย์บอก “ฉันเคยคิดว่าพระเจ้าคงจะลงโทษเธอเพราะทำเรื่องเลว ๆ กับคนอื่นทั้งวี่ทั้งวัน เขาอาจจะทำให้เธอยืนไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต”
เซร่าโมโหจัด “เชอร์ลีย์ โทมัส เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร? นี่กล้ามาด่าฉันเหรอ?”
เซร่าง้างมือตั้งใจจะตบเชอร์ลีย์
ทันใดนั้นก็มีมือเอื้อมมาจากด้านหลังและคว้ามือของเซร่าไว้
