ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1232
”ก็ได้ 9.99 ล้านก็ได้”
เจย์ยังไม่ยอมจบเรื่อง “แล้วก็จากนี้ไปเลิกเรียกฉันว่านายท่านอาเรสได้แล้ว”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ?” เจย์นั้นเรื่องเยอะเกินทน แต่เซย์นก็ทำอะไรไม่ได้
“พี่ใหญ่”
เซย์นทำตาโตแล้วโพล่งออกมาว่า “คุณอยากให้ผมเรียกว่าพี่ใหญ่เหรอ? คุณคิดว่ามันเหมาะสมเหรอไง? คุณลืมไปได้ยังไงว่าคุณเป็นสามีของน้องสาวผม?”
“แต่ตอนนี้นายเป็นสามีของน้องสาวฉัน”
เซย์นพูด “แต่คุณเป็นน้องเขยผมก่อน นั่นเป็นข้อเท็จจริงที่เปลี่ยนไม่ได้ ดังนันคุณควรเรียกผมว่าพี่ใหญ่”
เจย์จ้องเขา “แล้วนายจะทำยังไงถ้าฉันไม่ยอมเรียกนายว่าพี่ใหญ่?”
เซย์นสวนเขากลับด้วยประโยคเดียวกัน “ก็แล้วคุณจะทำยังไงล่ะ ถ้าผมก็ไม่ยอมเรียกคุณว่าพี่ใหญ่”
“ฉันก็จะไม่อนุญาตให้โจเซฟีนแต่งงานกับนาย” เจย์พูด
เซย์นทำตาโตเสียจนลูกตาแทบถลนออกจากเบ้า
ทั้งแองเจลีนและเจย์นั้นแต่งงานกันไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่มีลูกไม้นี้มาใช้เพื่อข่มขู่เจย์ได้อีก
เขาร้องออกมาอย่างโมโหเพราะว่าไม่มีทางเลือก “ผมไม่เคยเห็นใครหน้าหนาอย่างคุณมาก่อนเลย ก็ได้!”
เจย์นั้นไม่ใช่คนไร้เหตุผลแต่เขาก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อก่อน เซย์นนั้นเด็กกว่าเขาไม่กี่ปีแต่เจย์นั้นเป็นผู้ใหญ่มากกว่า เชื่อถือได้ และมีเสน่ห์ตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อเขามองดูเซย์นอีกครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะเห็นเซย์นเป็นเจ้าเด็กไม่เอาไหน ดังนั้นถ้าเจย์ต้องเรียกเซย์นว่า ‘พี่ใหญ่’ เขาก็คงฝืนทำแบบนั้นไม่ไหว
พอไม่มีอะไรจะให้เสียแล้ว เซย์นเลยเปลี่ยนใจไม่แอบหนีแต่หันกลับเข้าห้องไปทำเรื่องที่เขาและโจเซฟีนทำค้างเอาไว้
เจย์มองประตูที่ปิดสนิทนั้น ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
โทสะผุดขึ้นในใจของเขา เจ้าตัวร้ายเซย์นได้เปรียบไปสบาย ๆ เลย
เขาหวนคิดถึงว่าเขาต้องพยายามเก็บกดตัวเองไว้เพื่อที่จะรักษาชื่อเสียงของแองเจลีน
สีหน้าเจย์ดูมืดครึ้มยิ่งขึ้น เขากลับเข้าห้องนอนลงและหลับไปทันที
วันต่อมา
แสงยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างสีชาบานใหญ่และเชอร์ลีย์ก็ลืมตาขึ้น
เมื่อพี่เชอร์ลีย์ได้เห็นแองเจลีนน้อยนอนหลับสนิทอยู่ข้างกายเธอ เธอก็ค่อย ๆ ดึงผ้าห่มที่เธอนอนทับอยู่มาห่มให้แองเจลีน
แองเจลีนลืมตาขึ้นทันทีเพราะเธอเป็นคนตื่นง่าย
พี่เชอร์ลีย์ยิ้มและถาม “ตื่นแล้วเหรอน้องสาว?”
แองเจลีนนอนนิ่งและไม่ตอบอะไรเป็นเวลานาน
พี่เชอร์ลีย์เรียกเธออีกครั้ง “น้อง?”
จู่ ๆ แองเจลีนก็ยกมือขึ้นและสั่นไปมาในอากาศ พร้อมพูดว่า “พี่เชอร์ลีย์ ฉันว่าฉันมีแรงกลับมาแล้ว”
พี่เชอร์ลีย์ดีใจมาก “จริงเหรอ? เธออยากลองลุกขึ้นนั่งเองไหม?”
แองเจลีนพยักหน้า “อื้ม”
พี่เชอร์ลีย์ลุกนั่งและมองแองเจลีนอย่างตื่นเต้น
แองเจลีนวางมือลงลนเตียงและค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น
เชอร์ลีย์รู้สึกตื้นตันอย่างมาก “ดูเหมือนว่าอาการเธอดีขึ้นมาก แล้วสายตาของเธอล่ะ?”
แองเจลีนกะพริบตา การมองเห็นของเธอยังมืดมิดเหมือนเดิม
แองเจลีนส่ายหน้า “การมองเห็นของฉันยังไม่ฟื้นดีเลย!”
พี่เชอร์ลีย์กล่าวปลอบใจว่า “ไม่ต้องห่วงนะน้องสาว ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นแล้ว ไม่นานตาของเธอต้องหายดีแน่”
แองเจลีนพยักหน้าอย่างร่าเริ่ง จากนั้นเธอก็พูดอย่างตื่นเต้น “ช่วยฉันลุกจากเตียงหน่อยพี่เชอร์ลีย์ ฉันอยากจะลองเดินดู”
เชอร์ลีย์ช่วยแองเจลีนลุกจากเตียงและค่อย ๆ ปล่อยมือเธอ แองเจลีนโซเซอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะเริ่มเดินได้ทันทีอย่างเหลือเชื่อ
“ฉันยืนได้แล้ว! ฉันเดินได้ นี่เยี่ยมไปเลย!” แองเจลีนกระโดดอย่างดีอกดีใจ
เธอทำให้เชอร์ลีย์ตกใจกลัวมากจนพูดปากคอสั่น “ใจเย็น ๆ น้อง เธอเพิ่งดีขึ้นเองนะ”
“ฉันต้องไปหาเจย์บี้ค่ะ พี่เชอร์ลีย์” แองเจลีนเดินไปที่ประตูอย่างกระตือรือร้น
