ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 1240

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1240

”ฉันไม่ควรบังคับเธอเลย แองเจลีน ฉันจะยกเลิกงานแต่งงานเดี๋ยวนี้ เราจะจัดงานแต่งกันเมื่อเราหาร็อบบี้น้อยเจอ”

“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณผิดหวัง” แองเจลีนพูดไปร้องไห้ไป

เจย์มองแองเจลีนที่อยู่ในชุดแต่งงาน ผิวของเธอขาวราวหิมะ คิ้วโก่งได้รูป และดวงตาอ่อนโยนมีเสน่ห์ของเธอ ความงามของเธอทำให้หัวใจเขาสั่นไหว

“ฉันก็ไม่ได้ผิดหวังไปทั้งหมดหรอก เธอดูสวยมากวันนี้แองเจลีน”

เขาเอามือประคองหน้าเธอ จูบเธอด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ “เธอทำให้ฉันคลั่งรักจะตายอยู่แล้วนะ”

แองเจลีนพูดสะอื้น “พาฉันออกไปทีค่ะ เจย์บี้”

“ได้”

สุดท้ายแล้วก็มีแค่โจเซฟินและเซย์นที่ร่วมในงานแต่งงานยิ่งใหญ่นี้

เซ็ตตี้น้อยและเจนสันกัดฟันทนและทำหน้าที่เด็กหญิงถือดอกไม้และเด็กชายถือแหวนให้จบสิ้น

ทั้งสองคนต่างก็ดึงดูดความสนใจของผู้คน

แขกพากันชี้มาที่เจนสัน “เด็กคนนั้นหน้าตาดีมาก ใครจะรู้ว่าจะมีสาวมาตกหลุมรักเขามากสักแค่ไหนนะหากว่าเขาโตขึ้น?”

สีหน้าของเจนสันว่างเปล่าตลอดทั้งงาน

เซ็ตตี้น้อยกระซิบเตือนเขา “ยิ้มหน่อยพี่ชาย เรามาเพื่อร่วมงานแต่งงานนะ ไม่ใช่งานศพ”

เจนสันฉีกยิ้มชั่วร้ายให้เซ็ตตี้น้อย ซึ่งเธอยักไหล่และบอกว่า “ช่างมันเถอะ ฉันว่าพี่ไม่ควรยิ้มหรอก เพราะว่าพี่ยิ้มแล้วน่ากลัวมาก”

ทั้งสองคนต่างก็ยกชายกระโปรงของเจ้าสาวและพาเธอไปส่งให้กับเจ้าบ่าว

หลังงานแต่ง แขกก็แยกย้ายกันกลับ

เซย์นและโจเซฟินพาครอบครัวของพวกเขากลับไปที่โรงแรมสปริง ซึ่งพวกเขารุดไปหาเจย์และแองเจลีนที่ห้องก่อนระดมคำถามใส่

“เกิดอะไรขึ้นเจย์?”

“ทำไมสุดท้ายแล้วถึงไม่แต่งงานแล้วล่ะ?”

…

เงียบ

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เจย์ก็ประกาศถึงการตัดสินใจที่น่าตื่นตกใจ “ฉันตัดสินใจว่าจะออกจากเมืองอิมพีเรียลไปพาตัวร็อบบี้น้อยกลับมา”

ท่าทีเขาดูมุ่งมั่นและน้ำเสียงก็เด็ดขาด เห็นได้อย่างชัดเจนว่าการตัดสินใจนี้เขาทำหลังจากที่คิดพิจารณาอย่างถ้วนถี่แล้ว

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

“โลกนี้มันกว้างใหญ่มากนะ แล้วคุณจะไปหาร็อบบี้น้อยที่ไหน?” คุณนายเซเวียร์ถาม

เจย์ตอบ “เรารู้มาว่าร็อบบี้น้อยโดนปีศาจจับตัวไป ซึ่งหมอนี่เกี่ยวข้องกับองค์กรโลกาวินาศ ผมก็จะไปที่องค์กร”

สีหน้าทุกคนซีดเผือดเมื่อเจย์พูดถึงองค์กรนี้ขึ้นมา

เซย์นเดินออกมาและบอกอย่างไม่เห็นด้วย “เมื่อสามปีก่อนคุณแทบเอาชีวิตไม่รอดออกมาจากรังของพวกมัน ตอนนี้คุณยังคิดจะไปโผล่ถึงหน้าประตูองค์กรมันอีกเหรอ คุณก็รนหาที่ตายเท่านั้น”

แองเจลีนที่เงียบอยู่เป็นเวลานาน ทันใดนั้นก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงก้องกังวาล “ฉันสนับสนุนการตัดสินใจของเจย์ค่ะ”

แองเจลีนบอกเหตุผลของเธอ “เราเป็นพ่อแม่ของร็อบบี้น้อย เพราะว่าเราให้กำเนิดเขามาเราก็ต้องรับผิดชอบดูแลเขา เราไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเลิกตามหาลูกของเราเพียงเพราะว่ามันอันตราย”

เจย์เดินเข้าไปหาแองเจลีนแล้วประคองใบหน้าเธอไว้

“เธอจะทำยังไงตอนที่ฉันจากไป แองเจลีน?”

แองเจลีนบีบมือเขาแน่นและพูดอย่างอารมณ์ท่วมท้นว่า “พาฉันไปด้วยนะคะเจย์บี้ ฉันแน่ใจว่าคุณรู้ว่าฉันกระวนกระวายแค่ไหนเวลาที่คุณไม่อยู่ ฉันคงทรมานเสียจนตายดีกว่าอยู่ ฉันจะรู้สึกปลอดภัยต่อเมื่อได้อยู่กับคุณเท่านั้น”

บางทีอาจจะมีแค่คนที่เคยผ่านความตายมาแล้วถึงรู้ว่าการต้องแยกจากกันนั้นมันเกิดขึ้นได้ง่ายแค่ไหน

“ได้สิ” เจย์รู้สึกเต็มตื้น “เราจะอยู่และตายไปด้วยกัน”

แองเจลีนยิ้มอย่างยินดี