ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1253
เจย์กอดแองเจลีนไว้ในอ้อมแขนและไม่นานพวกเขาก็มาถึงท่ารถ
นอกเหนือไปจากการเดินทางโดยรถส่วนตัวเแล้ว การไปประเทศพีชบลอสซั่มนั้นพวกเขาต้องต่อรถสาธารณะที่ท่ารถ
การเดินทางจากท่ารถไปที่ประเทศพีชบลอสซั่มนั้นใช้เวลาอีกหกชั่วโมง อีกอย่างเส้นทางก็คดเคี้ยวไม่ปลอดภัย การนั่งรถสะเทือนไปมาทำให้โจเซฟินเวียนหัวเพราะว่าเธอไม่เคยโดยสารรถสาธารณะมาก่อน
“สามี ฉันจะตายอยู่แล้ว อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม…” โจเซฟินร้องออกมา
หลังจากนั้นเธอก็อาเจียนออกมา เซย์นลูบหลังเธอพร้อมร้องโหยหวน “ที่รัก เธอเป็นอะไรไหม? อย่าทำให้ฉันกลัวสิ”
เจย์มองพวกเขาอย่างรังเกียจ “มันก็แค่อาการเมารถ เธอไม่ตายหรอก หยุดทำตัวโอเวอร์ได้แล้ว”
เซย์นถือถุงขยะที่ใส่อาเจียนของโจเซฟินไว้และไม่รู้ว่าจะเอาไปทิ้งที่ไหน เจย์หน้าดำทะมึนเหมือนถ่านเพราะความขยะแขยง “โยนทิ้งไปซะที ให้ตายเถอะ นายจะเก็บไว้ใช้ตอนคริสต์มาสเหรอไง?”
เซย์นรีบเปิดหน้าต่างและโยนถุงขยะลงหน้าผาไป
หลังจากนั่งรถสั่นสะเทือนมานานหนึ่งชั่วโมง แองเจลีนก็บอกว่า “เจย์… สามี ฉันคิดว่าฉันก็เวียนหัวเหมือนกัน”
แองเจลีนนั้นเคยชินกับการเรียกเขาว่าเจย์บี้ ดังนั้นเธอจึงยังไม่ชินกับการที่จู่ ๆ ต้องเปลี่ยนมาเรียกเขาอย่างอื่น
สีหน้าของเจย์เปลี่ยนเป็นย่ำแย่ น้ำเสียงเขาร้อนใจขณะที่บอกว่า “แองเจิลที่รัก นอนหนุนตักฉันสิ เธอจะรู้สึกดีขึ้น”
แองเจลีนอาเจียนออกมาทันทีที่เธอนอนลงบนตักเขา
เจย์นั้นหยิบถุงพลาสติกให้เธอไม่เร็วพอ ดังนั้นเขาจึงเอามือรองรับอาเจียนของเธอไว้แทน
เซย์นหันมามองและเห็นว่าเจย์ถืออาเจียนเหม็นฉึ่งไว้ในมือ แต่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่แสดงอาการรังเกียจเลยสักนิด แต่ว่าเขามองแองเจลีนอย่างร้อนใจแทน
สีหน้าของเซย์นตอนนี้นั้นอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เขาล้อเจย์ว่า “ให้ตาย นี่แหละที่ผมเรียกว่าสองมาตรฐาน คุณรังเกียจอาเจียนของเราจนถึงขึ้นรับไม่ได้อย่างแรง แต่พอเป็นอาเจียนของน้องสาวผมก็หอมขึ้นมาเลยว่างั้น?”
เจย์ทำความสะอาดบริเวณนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจและใช้ทิชชูเปียกฆ่าเชื้อเช็ดมือของตน
จากนั้นเขาก็แย้งช้า ๆ ว่า “สามีและภรรยาก็เป็นเหมือนคนเดียวกัน ทำไมถึงต้องคิดมากด้วยล่ะ?”
เซย์นอึ้งไปก่อนยกนิ้วโป้งให้เขา “คุณไม่ใช่แค่พวกคลั่งรักโอ๋เมียเฉย ๆ นะ แต่เป็นพวกคลั่งรักโอ๋เมียที่มีหลักการด้วย”
เชอร์ลีย์เอนหัวพิงหน้าต่างและรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา แต่เธอไม่อยากพูดถึงเพราะกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้คนอื่น
เกรย์สันนั้นเป็นคนทึ่มทื่อ เขาคงไม่ถามว่าเธอรู้สึกโอเคไหมเพราะว่าเธอยังไม่ได้อาเจียนออกมา
ดังนั้นเธอจึงอดทนเก็บกดความรู้สึกคลื่นไส้รุนแรงเอาไว้และอดทนไม่อาเจียนจนพวกเขาลงรถ
เมื่อรถมาถึงประเทศพีชบลอสซั่มก็เป็นเวลาเย็นแล้ว
ทุกคนต่างก็เหนื่อยอ่อน เมื่อเซย์นลงจากรถมาได้เขาก็นั่งลงบนพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะก่อนบ่น “ผมหิวแล้วก็เหนื่อยด้วย”
เจย์มองแองเจลีนที่หน้าขาวซีดไร้สีเลือด เขารู้สึกสงสารเธอและเอาโทสะไปลงที่เซย์น “ฉันบอกพวกนายแล้วว่าให้พักก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่ แต่นายก็กลัวว่าจะมาไม่ทันเห็นหิมะที่นี่ ตอนนี้ก็ได้เห็นแล้วไง กินเข้าไปเลยสิ! จะคร่ำครวญอะไรอีก?”
เซย์นมองท้องฟ้าที่มีหิมะโปรยก่อนพูดตะกุกตะกัก “หิมะก็สวย แต่ว่ามันสวยแบบเศร้า ๆ”
เจย์ว่าเขาต่อ “งั้นก็นั่งอยู่นี่แหละ ฉันจะไปถามใครให้เขาเอาไวโอลินมาให้นายแล้วให้นายเล่นเพลง ‘Winter sonata’ ตรงนี้ ฉันรับรองได้เลยว่านายไม่ต้องห่วงเรื่องหิวอีกต่อไปแล้ว”
เซย์นลุกขึ้นยืนและบ่นว่า “จะมีขอทานที่หน้าตาดีอย่างผมเหรอ? แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าผมเป็นชนชัั้นสูงน่ะ”
ไม่มีใครสนใจเขาอีก
พวกเขายังไม่ได้หาโรงแรมในประเทศพีชบลอสซั่มเลย
