ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 126
“นายมีเวลาไหม?”
เจย์เงียบ
ในขณะเดียวกัน โจเซฟินพาเจนสันและร็อบบี้ไปที่เรือนกลิ่นขจร นั่นเป็นชื่อบ้านของเจย์ในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน
พื้นที่นี้ไม่ได้มีชีวิตชีวาแบบแต่ก่อน คนรับใช้ส่วนใหญ่ถูกย้ายไปที่อื่นแล้ว แต่สิ่งที่เหลือไว้ไม่ใช่อะไรนอกจากสิ่งที่แสดงถึงความร่ำรวย: ภารโรงหกคน และเชฟสองคนที่ทำอาหารตะวันออกและตะวันตกตามลำดับ สำหรับคนทำความสะอาดและคนสวน พวกเขาเป็นคนของพื้นที่อื่น
คนรับใช้เปิดประตูออกกว้างเมื่อเจนสันและร็อบบี้มาถึง พวกเขายืนอยู่สองฝั่งที่ทางเข้าแล้วโค้งคำนับอย่างที่ได้ซักซ้อมมาก่อนหน้านี้เพื่อเป็นพิธีต้อนรับเด็ก ๆ “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน นายน้อยหนึ่ง, นายน้อยรอง”
โจเซฟินหอบอย่างหนักจากการอุ้มร็อบบี้น้อยมาตลอดทางหลังจากออกจากโถงประชุม “นายช่วยลงจากฉันก่อนได้ไหม เจนส์?” เธอกล่าว
เจนสันไม่ยอม ร็อบบี้ยืดแขนของเขาออก “เจนสัน ถ้านายกลัว นายจับมือฉันก็ได้ ฉันจะปกป้องนายเอง!”
เจนสันไหลลงมาจากแขนของโจเซฟินทันที แล้วจับมือของร็อบบี้ ทั้งสองวิ่งจับมือขึ้นบันไดไป…
เจนสันรีบพาร็อบบี้ไปที่ป้อมปราการส่วนตัว จากนั้นก็ปิดประตูอย่างเร่งรีบ
ร็อบบี้เห็นพฤติกรรมที่ผิดปกติของเจนสัน “นายกลัวเหรอเจนสัน?” เขาถามเสียงเบา
เจนสันจับมือของร็อบบี้แล้วดึงเขาเข้าไปในตู้เสื้อผ้า ซึ่งดูจะทำให้เขาสงบลงเล็กน้อย “มีสัตว์ประหลาดอยู่ข้างล่าง ร็อบบี้ นายต้องระวังไม่ให้มันเห็นนาย ไม่งั้นมันจะกินนาย” เขากล่าว
ร็อบบี้มองใบหน้าที่ซีดเซียวของเจนสันแล้วจับมือของเขาให้มั่นขึ้น “อย่ากลัวไปเลย เจนสัน ฉันจะบอกนายให้ ฉันเรียนศิลปะการต่อสู้มา และฉันก็เป็นแชมป์ด้วย ฉันจะปกป้องนายเอง” เขาปลอบเจนสัน
“จริงเหรอ?” อาการตื่นตระหนกของเจนสันดีขึ้นจากการยืนยันอย่างมั่นใจของร็อบบี้ เขาเปิดประตูบานเลื่อนของตู้เสื้อผ้าออกแล้วดันร็อบบี้ออกไป “นายสอนฉันได้ไหม?”
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว!” ร็อบบี้ตอบอย่างรวดเร็ว
เมื่อเจย์กลับมาที่บ้าน เขาก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ที่ด้านบน เหล่าคนรับใช้รวมตัวกันด้านนอกประตูแล้วเคาะประตูอย่างร้อนใจ “ได้โปรดเปิดประตูด้วยค่ะ นายน้อย!”
โจเซฟินกำลังทรุดอยู่ที่โซฟาชั้นล่างในขณะที่กำลังนวดแขนตัวเองไปด้วย “เจนสัน เจ้าหมอนั่น ฉันคิดว่าเขาเข้ากับฮวงจุ้ยของที่นี่ไม่ได้เท่าไหร่ ตั้งแต่เขาก้าวเข้าอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน เขาก็กลายเป็นเด็กน้อยขี้อายทันที ฉันเหนื่อยชะมัด”
“เกิดอะไรขึ้น?” เจย์ถามเสียงเข้ม
โจเซฟินยกหัวของเธออย่างยากลำบากแล้วกล่าวอย่างอ่อนแรง “เด็กสองคนนั้นวิ่งเข้าป้อมปราการส่วนตัวของเจนสันทันทีที่พวกเขามาที่นี่ แล้วก็มีเสียงเหมือนพวกเขาสู้กัน ฟังสิ พี่ชาย ดูเหมือนการต่อสู้จะหนักหน่วงอยู่นะ รีบไปดูสิ!”
ท่าทางของเจย์พลันมืดมน “แล้วเธอก็ยังกล้าเรียกตัวเองว่าน้าเนี่ยนะ? ทำไมไม่ไปห้ามพวกเขา?”
“แขนฉันแทบจะหลุดออกมา ขาฉันก็เหมือนเยลลี่ปวกเปียก นายจะให้ฉันไปห้ามพวกเขายังไงน่ะ?”
เจย์เดาว่าโจเซฟินต้องอุ้มเจนสันมาตลอดตั้งแต่ที่โถงประชุม อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน นั้นกว้างใหญ่ไพศาล ระยะห่างจากโถงประชุมกับเรือนกลิ่นขจรนั้นไม่ใช่ใกล้ ๆ เลย โจเซฟินเกิดมาพร้อมร่างกายละเอียดอ่อน แต่เธอยังฝืนอุ้มเจนสันมาตลอดทาง นั่นแสดงให้เห็นว่าเธอรักหลานมาก ๆ เลยทีเดียว
เจย์ลอบขอบคุณสำหรับสิ่งที่โจเซฟินทำ แต่เขาก็ยังคงว่าเธออยู่ดี “ไร้ประโยชน์!”
