ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 130
เจนสันย่นขมูกของเขาแน่นแล้วเบะปาก เขาจะมีท่าทางน่ารักแบบนี้เสมอเมื่อเขาไม่รู้ว่าต้องตอบยังไง
“เล่น” เจนสันพูดออกมาหลังจากใช้เวลาคิด
เจย์ปิดตาอย่างเสียใจอย่างที่สุด ‘ฉันเข้าใจร็อบบี้น้อยผิด!’
เจย์กอดร็อบบี้น้อยด้วยความรู้สึกผิดอย่างควบคุมไม่ได้
“ผมอยากกลับบ้าน” ร็อบบี้น้อยพลันสะอื้น เขาถูกโทษในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะไขว้คว้าความสบายใจ
“ร็อบบี้น้อย นี่คือบ้านของลูก” เจย์พยายามแก้ไขสิ่งที่เขาทำผิดไปและพยายามอ่อนโยนเป็นพิเศษเมื่อโน้มน้าวเด็กน้อย
“ผมคิดถึงคุณแม่” น้ำตาจากดวงตาของร็อบบี้น้อยไม่หยุดไหล หากใครมาเห็นเขา ทุกคนคงรู้สึกสงสารกับสภาพของเขา
เจย์แข็งค้างตรงนั้นและไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ
โจเซฟินเดินมาแล้วเอื้อมมือออกไป “ร็อบบี้น้อย นอนที่ห้องของน้าโจเซฟินคืนนี้นะ”
ร็อบบี้น้อยโผเข้าหาโจเซฟินอย่างไม่ต้องคิด เจย์ตะลึง สายตาของเขามืดมนลง
หลังจากที่โจเซฟินอุ้มร็อบบี้น้อยออกไป เจย์ก็อยู่กับเจนสันเพียงลำพัง เจนสันจับมือของพ่อเขา ดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวมองที่เจย์
ใคร ๆ ก็บอกได้ว่าอารมณ์ของเจย์ตอนนี้กำลังแย่
“เจนสัน บอกพ่อ ทำไมพวกลูกถึงสู้กันหลังจากเข้าไปในปราสาท?” เจย์นั่งลงบนโซฟ่แล้ววางเจนสันบนตัก
ความกลัวปรากฏขึ้นในสายตาของเจนสัน เจย์ขมวดคิ้ว ‘นอกจากร็อบบี้น้อย ก็ไม่มีใครที่อยู่ในปราสาทอีก เจนสันกลัวอะไร?’
“เจนส์ ลูกกลัวร็อบบี้น้อยเหรอ?” เจย์พูดนำเขา
เจนสันส่ายหัวไม่หยุด
เจย์งุนงง เขาคิดมากไป ปัญหาไม่ได้มาจากร็อบบี้น้อย
ความคิดที่ว่าเขาทำผิดต่อร็อบบี้น้อยทำให้เขาปวดหัว เขาต้องหาโอกาสในการคุยเรื่องนี้กับร็อบบี้น้อย เขาต้องปรึกษาและอธิบายกับร็อบบี้น้อยเพื่อไม่ให้เด็กน้อยรู้สึกกับเขาน้อยลง
คืนนั้น ทวดอาเรสได้ส่งคนรับใช้มาเชิญพวกเขาไปทานมือค่ำ แต่เจย์ปฏิเสธ อย่างแรก เขาไม่อยากอาหาร อย่างที่สอง อารมณ์ของทั้งร็อบบี้น้อยและเจนสันดูจะกำลังดิ่งลงต่ำ
เมื่อราตรีมาเยือน ฝนปรอยก็ตกลงมา
หลังจากเจย์พาเจนสันเข้านอน เขาก็ไปที่ห้องของโจเซฟิน แต่คนรับใช้แจ้งเขา “คุณโจเซฟินบอกว่านายน้อยได้เข้านอนไปแล้วค่ะ”
เจย์เดินกลับห้องของเขาไปอย่างห่อเหี่ยว
คืนนั้น ร็อบบี้น้อยนอนไม่หลับ
เขารู้สึกว่าเขาสร้างเรื่องใหญ่โตหลังจากพังเครื่องปั้นหลายชิ้นที่มีราคาหลายร้อยล้านเหรียญต่อชิ้น หัวใจของเขากลัวแทบตาย บวกกับการตําหนิที่เย็นชาและไร้หัวใจของพ่อเขา ร็อบบี้น้อยมั่นใจว่าพ่อของเขาไม่ได้รักเขาขนาดนั้น หัวใจดวงน้อยของเขารู้สึกเจ็บปวดและกลัวฝังใจ ไม่มีทางที่เขาจะหลับได้ลง
เขาพยายามแกล้งหลับเพื่อหลอกทุกคน
หลังจากที่ทุกคนหลับไปแล้ว ร็อบบี้น้อยก็แอบลุกจากเตียงแล้วออกจากเรือนกลิ่นขจรอย่างเงียบเชียบในขณะที่ทุกคนกำลังนอนหลับ
เช้าวันต่อมา โจเซฟินหาร็อบบี้น้อยทั่วทุกที่แต่ก็ไม่พบหลังจากที่เธอตื่นมาและลุกลี้ลุกลน เธอเรียกเจย์ทันที “พี่ชาย ร็อบบี้น้อยหายไป”
เจย์รู้สึกเหมือนเขาจะระเบิดเมื่อได้ยินข่าว
เขาพลันต่อยกระจกจนเลือดสาดกระเซ็นออกมาจากมือ แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย “เวรเอ๊ย!”
