ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 136
เจนสันเข้าไปในห้องของเขาแล้วล็อกประตูทันที
“ร็อบบี้น้อย นายเห็นดวงตาคู่นั้นไหม?” ความกลัวปรากฏอยู่ในน้ำเสียงของเจนสัน
ร็อบบี้น้อยคิดเรื่องนั้นอยู่ครู่หนึ่ง “นายหมายถึงดวงตาของช้างที่หน้าต่าง?”
เจนสันรีบตะโกน “อยู่ให้ห่างจากมัน”
ร็อบบี้น้อยเห็นด้วย “โอเค” เขาไม่รู้ว่าทำไมเจนสันถึงอยากให้เขาอยู่ให้ห่างจากดวงตาคู่นั้นในปราสาท เขาคิดว่าเจนสันคงดีใจมากกว่าหากเขาตอบแบบนี้
“เจนสัน ดวงตาคู่นั้นมันอะไรกัน?”
“มันมีผีสิง!”
ร็อบบี้น้อยเบะปาก “ผีสิง?” จากนั้นเขาก็นึกถึงตอนที่เขาได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังอยู่ในปราสาทแล้วเข้าใจทันที “โอ้ ไม่แปลกว่าทำไมฉันถึงได้ยินเสียงแปลก ๆ นั่นคือผีเหรอ? มันน่ากลัวไหม? ไม่ใช่ว่าคุณครูบอกว่าผีไม่มีในโลกเหรอ?”
“ร็อบบี้น้อย อยู่ให้ห่างจากปราสาทนั้น”
“โอเค เข้าใจแล้ว”
เจนสันเริ่มกระวนกระวาย ‘งั้นเจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดนั่นก็เริ่มเข้าหาร็อบบี้น้อยแล้ว’ เจนสันพลันปามือถือใส่กระจกหน้าต่างจนมันสร้าเสียงดังปัง
ชั้นล่าง เจย์ได้ยินเสียงมาจากชั้นบน เขารีบวางแก้วชาเคลือบสีน้ำเงินขาวลงบนโต๊ะหินอ่อนแล้ววิ่งขึ้นข้างบน
“เจนส์!”
เมื่อเจย์ดันประตู มันก็ไม่เปิดออก จากนั้นเขาก็กดสแกนลายนิ้วมือเพื่อปลดล็อกประตู เมื่อประตูเปิดออก เขาเห็นเจนสันคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง
มือถือถูกปาไปที่หน้าต่าง และยังคงมีเสียงที่เป็นห่วงของร็อบบี้น้อยดังออกมา “เจนสัน เจนสัน เกิดอะไรขึ้น? บอกคุณพ่อ ได้โปรด?”
เจย์อุ้มเจนสันและรู้สึกได้ว่าตัวเจนสันนั้นสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ เขามองมือถือด้วยคำถามมากมายในหัว ‘ทำไมเจนส์ถึงดูหวาดกลัวมากหลังจากพูดคุยกับร็อบบี้น้อยทางโทรศัพท์?’
เจย์หยิบมือถือขึ้นมาและพยายามสงบใจตัวเอง เขากล่าวกับร็อบบี้น้อยอย่างอ่อนโยน “ร็อบบี้น้อย คุณพ่อจะโทรหาลูกคราวหลัง พี่ชายของลูกกำลังอารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย คุณพ่อจะปลอบเขาก่อน”
“โอเคฮะ”
ร็อบบี้น้อยวางสายแล้ววิ่งไปหาแม่เขาอย่างเร่งรีบ “คุณแม่!”
โรสอยู่ตรงหน้าผ้าใบวาดรูปของเธอ กำลังตั้งใจกับการวาดภาพ ในผ้าใบสีขาวคือชายหนุ่มในเสื้อยืดสีดำ เขากำลังนั่งอยู่บนพื้นหญ้า มองดูท้องฟ้าสีคราม สันกรามของเขาดูไร้ที่ติราวกับปฏิมากรรม เขาทั้งดูใสสะอาดและไร้กังวล ตัวตนของเขาปล่อยรังสีทะนงตนและความชั้นสูง
อย่างไรก็ตาม ใบหน้านั้นไม่มีดวงตาและคิ้ว
เมื่อร็อบบี้น้อยเข้ามา โรสก็ตื่นตระหนกและรีบนำผ้าขาวมาคลุมรูปไว้
“คุณแม่ เราไปที่โฮไรซอน คอลเลอร์ เพื่อดูเจนสันได้ไหมครับ?” เสียงกระวนกระวายของร็อบบี้น้อยทำให้โรสกังวลเช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้นกับเจนสัน?”
“ตอนที่เขาอยู่ในสายกับผม ร็อบบี้น้อยดึงมือแม่ของเขา นำเธอไปข้างนอกขณะที่เขาอธิบายไปด้วย
โรสไม่กล้าลังเล เธอเอื้อมมือหยิบเสื้อโค้ทบนโซฟาแล้วสวมมันปกปิดชุดอยู่บ้าน จากนั้นเธอก็อุ้มเซ็ตตี้และร็อบบี้น้อย ก่อนที่พวกเขาจะเร่งออกไป
“ร็อบบี้น้อย บอกแม่ ลูกคุยเรื่องอะไรกับเจนสัน?” โรสถามยืนยันเรื่องราวกับร็อบบี้น้อยระหว่างการเดินทาง
ร็อบบี้น้อยรู้สึกกระวนกระวาย แต่ละครั้งที่เขาอธิบาย มันก็มักเป็นช่วงที่เขาทำของแตก อย่างไรก็ตาม หลังจากถามไม่กี่ครั้ง โรสก็พอเดาคร่าว ๆ ถึงเรื่องทั้งหมดได้
โรสคาดเดาว่าอาการของเจนสันน่าจะกําเริบ แต่เหตุผลที่เขาอาการกำเริบทำให้เธอกลัวมาก
เมื่อโรสมาถึงโฮไรซอน คอลเลอร์ เจย์ก็อุ้มเจนสันแล้วเปิดประตูให้พวกเธอเข้ามา
