ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 141
โรสนำพิซซ่าของเธอออกมา เด็ก ๆ ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ “ว้าว!”
โดยไม่ต้องคิด เจนสันวางช้อนส้อมของเขาและเข้าไปร่วมกับร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้ที่รายล้อมแม่ของพวกเขา
เจย์กลับเข้าไปในครัว เขาจึงไม่เห็นพิซซ่าของโรส เขาขมวดคิ้วแล้วคิด ‘มัน’ ก็แค่พิซซ่า ไม่ใช่ว่าเจนสันกินพิซซ่าราคาแพงมามากมายแล้วเหรอ? ทำไมเขาถึงกระตือรือร้นกับพิซซ่าของโรสนัก?
โรสมาที่โต๊ะแล้วนำพิซซ่าวาง เด็ก ๆ พลันล้อมเธอ เมื่อเจย์เห็นความพิเศษของพิซซ่า เขาจึงตะลึงไปเลย
พิซซ่านั้นเหมือนแผนที่ ถูกกั้นไว้โดยแม่น้ำสีน้ำเงิน ด้านหนึ่งเป็นอาณาจักรซอมบี้ดำทะมึน ในขณะที่อีกด้านหนึ่งเป็นจักรวาลอวกาศของอุลตร้าแมน
พิซซ่ามันพิเศษ อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เจย์ตกใจมากคือรายละเอียดของงาน พวกมันแสดงถึงความสามารถของโรสด้านศิลปะ
โรสแบ่งพิซซ่าเป็นสี่ชิ้นด้วยมีดแล้วมอบให้เด็ก ๆ คนละชิ้น มรเพียงเจย์ที่ไม่ได้สักชิ้น
เจนสันและร็อบบี้น้อยมองดูจานพิซซ่าแล้วมองพ่อของพวกเขาที่ถูกทิ้งไว้ ร็อบบี้น้อยกระซิบ “คุณแม่ ช่วยแบ่งพิซซ่าของผมให้คุณพ่อได้ไหม?”
โรสตอบอย่างใจกว้าง “แน่นอน ลูกทำได้ ถ้าพ่อเขาอยากลองนะ”
ร็อบบี้น้อยมองพิซซ่าของเขาครึ่งหนึ่งให้พ่อเขาและเตือนอย่างอบอุ่น “คุณพ่อ ลองกินพิซซ่าของคุณแม่ดูสิครับ มันแตกต่างจากพิซซ่าที่ซื้อจากร้านทั่วไป มันอร่อยมาก!”
เจย์ไม่สามารถปฏิเสธคำขอของลูกชายได้
“คุณพ่อ เป็นยังไงครับ?” ดวงตาของร็อบบี้น้อยเป็นประกายในขณะที่ขากำลังคาดเดาคำตอบ
“ฮึ่มม ไม่เลว” เจย์ชมอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่
หลังจากเด็ก ๆ จัดการพิซซ่าแล้ว พวกเขาก็วิ่งไปที่สวนแล้วเล่นซ่อนแอบกัน
โรสมองจานที่ว่างเปล่าของเจย์แล้วเผยรอยยิ้มมีเลศนัย “ท่านอาเรส พิซซ่าอร่อยไหม?”
เจย์มองท่าทางเฉยเมยของเธอ รอคอยว่ารอบนี้เธอจะเล่นแง่อะไรกับเขาอีก
โรสไม่ใช่คนที่จะมองข้ามได้ เธอขู่ “ท่านอาเรส นายต้องจ่ายสำหรับพิซซ่าที่ฉันทำนะ”
“เท่าไหร่?” เจย์ถามอย่างสุขุม
มันก็แค่เงิน เขามีมันตั้งมากมาย
โรสกล่าว “1,000 หยวน”
เจย์กัดฟันกรอดแล้วแค่นเสียง “นี่มันแบล็คเมลรึไง?”
โรสกล่าวด้วยความมั่นใจ “นายเป็นนักธุรกิจ เพราะฉะนั้นนายคงเข้าใจในเรื่องของอุปสงค์และอุปทานสินค้าสินะ พิซซ่าของฉันมีเพียงชิ้นเดียวในโลก ดังนั้นอุปทานมันจึงมากกว่าอุปสงค์ มันไม่มากเกินไปหรอกถ้าฉันจะตั้งราคามันที่ 1000 หยวน ใช่ไหม?”
เจย์ล้อเลียน “เธอเรียนเศรษฐศาสตร์มาค่อนข้างดีเลยนี่!”
โรสยืนขึ้นแล้วรีบจัดการขยะบนโต๊ะแต่เมินจานของเจย์
ท่าทางของเจย์เริ่มหงุดหงิด เขากัดฟันแน่น
‘ถึงเราจะใช้ชีวิตใต้ชายคาเดียวกัน แต่ผู้หญิงคนนี้กลับแบ่งเขตกับฉันในทุกด้าน เจ้าเล่ห์จริง
“โรส…” เจย์ไม่ใช่คนที่จะถูกปั่นหัวเล่นได้ เขาพลันหาทางสวนกลับได้ทันที
โรสกำลังถือขยะ เธอยิ้มให้เจย์อย่างสดใส “ท่านอาเรส!”
“ล้างจานให้ฉันด้วย” เจย์สั่งอย่างเย็นชา
รอยยิ้มบนใบหน้าของโรสแข็งค้าง “ทำไมต้องทำ? ฉันไม่ใช่คนใช้นายสักหน่อย”
