ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 186
”ใครเป็นคนสอนลูกพูดเปรียบว่าจะไม่ปล่อยให้กลุ่มหมูมากินและทำลายกะหล่ำปลีที่ดีแบบนั้น”
“น้าโจเซฟินครับ”
โรส “… ” ดูเหมือนว่าเธอกับโจเซฟินจะต้องคุยกัน
สายตาของเธอเปลี่ยนไปที่เจนสันที่ดูไม่สบายใจ “แล้วลูกล่ะ เจนส์? ทำไมพูดคำหยาบปัญญาอ่อนกับครูแบบนั้น?”
เจนสันกัดริมฝีปากและนิ่งเงียบ
โรสปฏิบัติต่อลูกชายของเธอไม่เหมือนกัน นับตั้งแต่ร็อบบี้น้อยเริ่มฝึกเทควันโด เขาผ่านการฝึกฝนที่ยากลำบากมานับไม่ถ้วนและตอนนี้ก็มีผิวหนังที่แข็งเหมือนหมี เธอจะตีเขาสองสามครั้งและมันจะรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังกระตุ้นเขา
ในทางกลับกัน เจนส์เติบโตมาในครอบครัวอาเรสโดยเป็นความต้องการของเขาที่อยู่ด้วยอย่างระมัดระวัง บวกกับความหมกหมุ่นเล็กน้อยของเขา โรสยังอ่อนโยนต่อเขาเป็นพิเศษ
“เจนส์ แม่จะไม่ทุบตีลูกหรือดุลูก แม่แค่อยากรู้ว่าทำไมลูกถึงพูดคำพูดที่ไร้มารยาทเหล่านั้นแม่สามารถช่วยลูกแก้ไขข้อผิดพลาดของลูกและทำให้ลูกเป็นเด็กที่โดดเด่นและน่ารักยิ่งขึ้นถ้าลูกบอกแม่ ตรง ๆ นะ”
ภายใต้คำแนะนำที่อดทนและอ่อนโยนของโรสในที่สุดเจนสันก็พูดว่า “ครูพูดในบรรดาหมูน้อยสามตัว ตัวโตขี้เกียจ ตัวที่สองมีความเฉลียวฉลาดเล็กน้อย และมีเพียงตัวที่สามเท่านั้นที่ขยันขันแข็งและจริงจัง เธอถามผมว่าผมอยากเป็นหมูตัวไหน ผมบอกว่าคนปัญญาอ่อนเท่านั้นที่จะตอบคำถามนี้ได้เพราะผมไม่อยากเป็นหมู”
โรสตะลึง
แม้ว่าคำถามจะฟังดูแปลก ๆ แต่ครูก็ถามด้วยความอยากรู้ ครูแค่พยายามทดสอบการรับรู้อุปนิสัยของเด็ก ๆ และมันก็บังเอิญว่าลูกชายของเธอเป็นเด็กอัจฉริยะที่ฉลาดพอในลักษณะความคิดของเขา
“เฮ้อ” โรสถอนหายใจ “เจนส์ ไปท่องเรื่องราวของหมูน้อยทั้งสามอีกครั้ง แล้วค่อยมาเล่าให้แม่ฟังว่าลูกชอบหมูตัวไหนและทำไมถึงชอบนะ”
เจนสัน ลุกขึ้นยืน
ร็อบบี้น้อยมองไปที่เจนสันที่ยังคงเหมือนเดิมและร้องออกมาด้วยความไม่เชื่อ “แม่ไม่ยุติธรรมทำไมแม่ตีก้นผมเมื่อผมทำอะไรผิดพลาดแต่แม่ให้อภัยเจนสันเมื่อเขาทำอะไรผิดพลาดล่ะ?”
โรสลังเลและพูดอย่างมีไหวพริบว่า “นั่นเป็นเพราะลูกใช้กำลังเอาชนะเพื่อนเรียนคนอื่น ๆ ในขณะที่เจนส์วิพากษ์วิจารณ์ครูคนหนึ่ง ลูกคนหนึ่งใช้ความรุนแรงด้วยมือในขณะที่อีกคนใช้ปากโต้แย้ง ด้วยเหตุนี้แม่จะชี้แจ้งลูกทั้งสองด้วยวิธีเดียวกัน ลูกตีอีกคน ดังนั้นแม่จะตีเพื่อสอนลูก เจนส์วิพากษ์วิจารณ์ครู ดังนั้นแม่จะทำให้เขาใช้ปากของเขาพูดเล่าสาเหตุพวกนั้นออกมาให้ได้”
ร็อบบี้น้อยคร่ำครวญ “ถ้าผมรู้ก่อนหน้านั้นผมจะไม่ตีพวกเขาตั้งแต่แรก” จากนั้นเขาก็โกรธในใจ ‘ฉันควรจะ’ ใช้ปากบ่นแทนและให้พวกเขาเชื่อฟังจนกว่าพวกเขาจะทนไม่ไหวอีกต่อไปเสียดีกว่า’
เจย์ยังไม่กลับบ้านแม้ว่าหลังอาหารเย็นมื้อนี้จบไปแล้วก็ตาม
หลังจากจัดการเจนสันและร็อบบี้น้อยเข้านอนแล้ว โรสก็กลับไปที่ห้องของเธอ
ในขณะที่เธอยืนเงียบ ๆ ข้างหน้าต่างมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด เธอก็เริ่มรู้สึกกังวลอย่างอธิบายไม่ถูก
ทำไมเจย์ยังไม่กลับบ้าน?
เธอสงสัยว่าวันนี้เขาเป็นอย่างไรบ้างหลังจากที่อาการทางเดินอาหารของเขากำเริบเมื่อคืนที่ผ่านมา
เฮ้อ!
เธอมีสิทธิอะไรที่แสดงความกังวลให้เขาเห็น?
เขาไม่ต้องการความห่วงใยจากเธอด้วยซ้ำ
“เฮ้อ!” ได้ยินเสียงถอนหายใจของเซ็ตตี้น้อยจากใต้ผ้าห่ม
โรสหันหน้ากลับไปด้วยความประหลาดใจและเห็นเซ็ตตี้น้อยนั่งอยู่บนเตียง เธอกำลังมองดูแม่อย่างน่าสงสาร
เมื่อโรสเดินไป เซ็ตตี้ก็โอบแขนเธอไว้รอบคอเธอและถามอย่างเศร้า ๆ ว่า “แม่ หนูพยายามหนักมากเพื่อทำให้พ่อพอใจ ทำไมเขาถึงยังไม่ชอบหนู?”
โรสนิ่งเงียบสำหรับคำพูดที่ได้ยิน
“เขาไม่รับสายหนูด้วยซ้ำ” เซ็ตตี้พูดอย่างเศร้า ๆ
