ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 187
ขณะที่โรสฟังคำกล่าวหาของเจย์ที่ทำให้ใจสลายอีกครั้งจากเซ็ตตี้ เธอเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจและไม่สบายใจ
ตั้งแต่วันที่เซ็ตตี้ย้ายเข้ามาจากโฮไรซอน คอลเลอร์ เจย์ก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนคนนอก เจย์ที่เย็นชาและแยกตัวออกมาปฏิบัติต่อเซ็ตตี้อย่างไม่แยแส และสิ่งนี้ทำให้เซ็ตตี้สึกราวกับว่าเธอใช้ชีวิตอยู่กับเขาเหมือนถูกเมินเฉย
ช่วงนี้เซ็ตตี้กลายเป็นคนอึมขรึมมากขึ้นเรื่อย ๆ และยังยิ้มน้อยลงเรื่อย ๆ ซึ่งไม่ใช่สัญญาณที่ดี โรสกลัวว่าเซ็ตตี้น้อยจะเริ่มแยกตัวเองและไม่ติดต่อกันเหมือนกับเจนส์ถ้าเธอยังคงอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เธอเก็บกดตัวเองอยู่ตลอดเวลาล่ะ
โรสไม่รู้ว่าจะปลอบเซ็ตตี้อย่างไรเพราะโรสไม่สามารถควบคุมทัศนคติของเจย์ที่มีต่อเซ็ตตี้ได้ โรสทำได้เพียงแค่ดึงความคิดของเธอเพื่อคิดหาวิธีแก้ปัญหาโดยปล่อยเงียบ ๆ กับคำตอบนี้ไปก่อน
เจย์กลับมาตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ไม่ได้ขึ้นมาชั้นบน เขานั่งบนโซฟาและเริ่มสูบบุหรี่อย่างแรง
โรสนอนไม่หลับทั้งคืน เมื่อเธอลงไปข้างล่างเพื่อหยิบเครื่องดื่มเธอเห็นเจย์นั่งอยู่บนโซฟาและเกือบจะล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจ
“ท่านอาเรส!”
โรสมองเขาด้วยความประหลาดใจแทบจะไม่ทันได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาจากก้นบุหรี่ที่เร่าร้อน อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์บนใบหน้าของเขาคือความหดหู่และความเสื่อมโทรมอย่างมาก
นอกจากนี้ยังมีกลิ่นแรงของแอลกอฮอล์ที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา
“นายดื่มมาเหรอ?” โรสถามด้วยเสียงสั่น
ดวงตานกอินทรีของเจย์เริ่มลุกโชนบนใบหน้าที่เสื่อมโทรมของเขา ดวงตาคมของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของโรส โดยจับจ้องดวงตาที่ดูกังวลของเธอ
“ทำไมเธอยังไม่นอน?” ทันใดนั้นเขาก็ถาม เสียงแหบของเขามีร่องรอยของการสอบสวน
เธอรอเขาตลอดทั้งคืนหรือเปล่านะ?
โรสชี้ไปที่ห้องครัว “ฉันหิวน้ำนิดหน่อย ก็เลยลงมากินน้ำ”
“ชั้นบนมีตู้กดน้ำอยู่!” เขารู้ชัดว่าเธอโกหก แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะเปิดโปงคำโกหกของเธอ
โรสพูดว่า “อ๋อ ฉันลืมไปแล้ว”
“เป็นห่วงฉันเหรอ?” เจย์ถามพลางมองเข้าไปในดวงตาของเธอ
ร่องรอยของการกระทำทุกอย่างไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลยมันออกมาจากดวงตาของโรส เธอกล้าพอที่จะยอมรับหรือไม่? หากเธอฉีกเสื้อคลุมที่ปิดบังอำพรางและเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงต่อหน้าเขา เขาอาจจะต้องล้อเลียนและเยาะเย้ยเธออย่างไร้ความปราณีเหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อน
ไม่ว่าเธอจะพยายามแสดงความรู้สึกที่มีต่อเขามากแค่ไหน เขาก็จะตอบสนองโดยใช้ความพยายามมากขึ้นสิบเท่าในการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอ
เขาไม่ต้องการความห่วงใยของเธอเลย
โรสแสร้งทำเป็นยักไหล่และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายว่า “ท่านอาเรส เราเป็นคู่หย่าร้างกันแล้วและยังเป็นคู่ที่ไม่เหมาะสม เข้าใจไหม? มันไม่มีความรัก มีแต่ความแค้น ฉันไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้วจริงไหม? ทำไมฉันต้องกังวลเกี่ยวกับนายล่ะ? ฉันยุ่งมากพอแล้วที่จะต้องไปทำกิจกรรมกับปีศาจน้อย ฉันจะมีเวลาให้กับคนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันได้อย่างไรล่ะ?”
เธออาจจะพูดด้วยท่าทางร่าเริง แต่เลือดก็ไหลหยดออกมาจากหัวใจของเธอแล้ว พวกเขาเริ่มต้นอย่างชัดเจนในความทรงจำที่ดี ดังนั้นวันนี้ทำไมจึงมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?
เจย์ลุกขึ้นยืนจากโซฟาอย่างกะทันหัน ร่างสูงและตรงของเขาไปทางโรสยืนอยู่ เขาจับแขนโรสไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ดวงตานกอินทรีของเขาจับจ้องที่ดวงตาของโรสราวกับแม่เหล็ก
“อย่าทำตัวไร้หัวใจกับฉันเลยโรส ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอไม่มีความรู้สึกอะไรกับฉันเลย ทำไมเธอถึงตัดสินใจมาแต่งงานกับฉันเมื่อเจ็ดปีที่แล้วล่ะ? ทำไมเธอถึงทำเช่นนั้นอดทนหน้าด้านอยากที่จะมีลูกกับฉันงั้นเหรอ?”
คำถามของเขาทำให้โรสพูดไม่ออก ทำให้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง “นั่นเป็นเพียงเพราะนายมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยจากครอบครัวอาเรสไง …”
“อย่างนั้นเหรอ? ตอนที่เราหย่ากันตอนนั้นเธอไม่ได้อ้างว่าแต่งงานกับฉันเพราะเพื่อเงินของฉันนี่ แต่เพราะเธอรักฉันใช่ไหมล่ะ?” เจย์ถามอย่างร้อนรน
จากการซักถามของเขาอย่างท่วมท้นโรสกล่าวว่า “นายพูดเองไม่ใช่เหรอ จะมีความรักระหว่างคนแปลกหน้าสองคนที่แต่งงานด้วยกันในวันนั้นได้อย่างไร?”
“ครั้งนั้นนายแอบชอบฉันหรือเปล่า?”
ความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโรสขณะที่เธอหลบสายตาออกไปอย่างรวดเร็วกลัวที่จะสบตาเขา
เจย์เอื้อมมือไปจับคางของเธออย่างแรง บังคับให้เธอมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา
