ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 230
เมื่อพนักงานในส่วนฮาร์ดแวร์แนะนำให้เขารู้จักระบบล็อคประเภทต่าง ๆ เรียบร้อย “แค่เลือกอันที่แพงที่สุดให้กับเรา” โรสพูดด้วยรอยยิ้ม
พนักงานยื่นล็อคลายนิ้วมือที่แพงที่สุดให้เธอ และโรสก็ใส่มันลงในรถเข็นช็อปปิ้งของเธอ
ในขณะที่พวกเขาออกจากส่วนฮาร์ดแวร์ เจย์บอกกับเธอว่า “ผมเคยมีนิสัยชอบซื้อของที่แพงที่สุดมาตลอด แต่เด็กผู้หญิงโง่ ๆ คนหนึ่งบอกผมว่าของที่แพงที่สุดไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดเสมอไป ผมก็เปลี่ยนนิสัยการซื้อของเพราะเธอไม่เคยยอมหยุดทะเลาะเรื่องนี้ ตอนนี้ผมมักจะสำรวจหาของที่เหมาะสมที่สุดแทนที่จะเป็นของที่แพงที่สุด”
“ …” โรสผงะ
“ฉันควรเปลี่ยนอันอื่นดีไหม?” เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก
“นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก” เขาพูดอย่างเมินเฉย
โรสทำหน้ามุ่ย “ผู้หญิงโง่คนนั้นพูดถูก นายอาจจะรวย แต่นายไม่ควรถูกหลอกให้ใช้จ่ายเกินความจำเป็น เธอไม่ใช่คนโง่ เธอเข้าใจมัน”
เธอยิ้มเหมือนดอกไม้บานที่พูดชมตัวเองได้สำเร็จ
เจย์รู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อเห็นว่าเธอมีความสุข แม้ว่าสุดท้ายแล้วเธออาจจะพูดออกไปแบบนั้นแล้วก็ตาม
เขามีความสุขตราบเท่าที่เธอมีความสุข
หญิงชราคนหนึ่งเข็นรถจากด้านหลังอย่างไม่มั่นคงเหมือนพุ่งเข้ามาชน และเจย์ก็ผลักรถเข็นออกไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่หญิงชราเดินผ่านพวกเขาไปแล้ว มือของเจย์ก็ไม่ยอมปล่อยรถเข็น แต่เขาช่วยดันรถเข็นให้ขณะที่พวกเขาเดินไปที่โซนของกิน
โรสมักจะใช้เวลานานในการเลือกของหลากหลายที่มีเยอะมาก ๆ โซนของกิน
ในทางกลับกัน เจย์ตัดสินใจเลือกซื้อเร็วกว่ามาก
เขาจำได้ว่าเธอชอบกินอะไร เขาจะโยนสินค้าเหล่านั้นลงในตะกร้าสินค้าโดยไม่ลังเล
โรสรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นสิ่งของในรถเข็น พวกนั้นทั้งหมดเป็นของที่เธอชอบกิน
อย่างไรก็ตาม… เธอต้องคำนึงถึงความชอบของเด็กทั้งสามคนด้วย เธอเลิกซื้ออาหารให้ตัวเองตั้งแต่เธอกลายเป็นแม่คน
ลูก ๆ ของเธอมักจะมาก่อนทุกครั้ง
“ร็อบบี้กับเซ็ตตี้จะไม่กินอย่างนั้น ท่านอาเรส” เธอเตือนเจย์ขณะที่เธอหยิบอาหารที่เธอชอบออกมาจากรถเข็น
เจย์รู้สึกสงสารจับใจเมื่อเห็นโรสหยิบสิ่งของเหล่านั้นออกมาโดยไม่ลังเล
เธอมักจะเกรงใจคนอื่น ๆ เธอเคยเป็นแบบนี้กับเขา แต่ตอนนี้มันเป็นกับเด็ก ๆ เธอเคยคิดถึงตัวเองบ้างไหม?
โรสยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเธอเติมของในรถเข็นด้วยรายการอาหารที่ลูก ๆ ชอบ
เจย์รู้สึกสบายใจเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเธอ
โชคดี ที่เธอยังคงเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาที่เขาจำได้
เธอไม่เคยบ่นเกี่ยวกับความโชคร้ายของเธอ นั่นเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่โชคชะตามอบให้เธอ
ถ้าเขาทำได้เขาก็อยากจะโตไปพร้อมกับเธอ
เขาผลักรถเข็นของเต็มคันไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน
โรสเดินตามหลังเจย์ด้วยมือเปล่า มีความสงสัยเกี่ยวกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
ในขณะที่เจย์จ่ายค่าของทั้งหมด โรสก็เลื่อนไปข้างหน้าและแยกของออกเป็นสี่ถุงอย่างรวดเร็ว
เธอยกกระเป๋าหนักทั้งสี่ใบและเตรียมเดินไปที่ทางออก
“วางพวกนั้นลง” เธอได้ยินเสียงเย็นชาของเจย์จากข้างหลังเธอ
ครั้งนี้เธอทำอะไรผิด?
เธอมองเขาอย่างหงุดหงิด แต่เขาฉวยกระเป๋าไปจากมือเธออย่างรวดเร็ซ “เธอสูงพอ ๆ กับกระเป๋าพวกนั้น เธอกำลังยกกระเป๋าหรือว่ากระเป๋ากำลังยกเธออยู่?”เขากล่าวอย่างเย้ยหยัน
โรสรู้สึกอยากจะชกเขาในทันทีนั้น
“ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นนะ! อย่างน้อยฉันก็สวยและขาเรียว นายจะเปรียบเทียบฉันกับกระเป๋าพวกนั้นได้ยังไง?”
“ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม เธอดูไม่เหมาะเมื่อถือของขนาดนี้” เขากล่าวพร้อมกับยิ้มในดวงตาของเขา
โรสมองมาที่เขา ในขณะที่เขาถือกระเป๋าโดยไม่เสียแรงใด ๆ เธอต้องยอมรับว่าเขาสูงและแข็งแรงกว่า
