ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 232
มันจะเป็นการนอนที่คับแคบถ้าเจย์และเจนส์มานอนอยู่ด้วยกันทั้งคืน
เจย์สูงมากกว่าหกฟุต เขาคงไม่เห็นด้วยที่จะนอนบนเตียงขนาดเด็ก
“ไม่ได้หรอก” โรสปฏิเสธเขาอย่างแน่วแน่ “ที่นี่ไม่มีที่ให้นายนอนแล้ว”
เจนส์ลุกขึ้นยืนและพูดกับแม่อย่างงอแงว่า “คุณแม่ครับ คุณพ่อและผมสามารถนอนบนเตียงเบียดกันได้”
โรสไม่ค่อยเชื่อและมองไปที่เจย์ เจย์พยักหน้า
โรสยังคงกังวล ราวกับว่าเธอเก็บอารมณ์ที่เหมือนระเบิดเวลาเดินได้ไว้ข้าง ๆ เธอ
คืนนั้น ร็อบบี้แอบเข้าไปในห้องของเจนส์และเล่นของเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข พวกเขาเล่นจนหมดแรงแล้วก็ทรุดตัวลงบนเตียง
ในขณะเดียวกัน เซ็ตตี้ก็นอนในห้องของร็อบบี้
ทุกอย่างเงียบสงบในคืนเดือนมืด
โรสนอนอยู่บนเตียง เมื่อจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงประตูดังเอี๊ยดเปิดออก เธอคิดว่าอาจมีเด็กคนหนึ่งแอบเข้ามา แต่ในอีกไม่กี่อึดใจ เธอก็เห็นเจย์ยกผ้าห่มขึ้นมาและเดินมานอนลงข้าง ๆ เธอ
“ท่านอาเรส?” โรสเด้งตัวขึ้นจากท่านอน
“เตียงเล็กเกินไป ฉันเหยียดขาไม่ได้ ฉันนอนแบบนั้นไม่ได้” น้ำเสียงของเจย์ฟังดูขุ่นเคือง
โรสลุกลี้ลุกลน “นายทนไม่ได้แค่คืนเดียวหรือไงกัน ท่านอาเรส?”
เธอต้องรักษาความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้แม้จะทำให้เจย์รู้สึกไม่สบายตัวก็ตาม!
“ไม่เอาอะ” เจย์พูดอย่างเด็ก
“แต่อย่างน้อยคุณเกรงใจชื่อเสียงและความบริสุทธิ์ของฉันได้ไหม ท่านอาเรส?” โรสพยายามให้เหตุผลกับเขา
เขามองไปที่ใบหน้าของโรส ในความมืดของห้อง ดวงตาของเขาสะท้อนแสงในความเย็น ราวกับดาวดวงเดียวที่ส่องแสงในท้องฟ้ายามค่ำคืน
“เธอให้กำเนิดลูกของฉันแล้ว เธอคิดว่าเธอยังมีเหลือความบริสุทธิ์อีกเหรอ?” เขาดึงเธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น
โรสอยู่ไม่สุขอย่างไม่สบายใจ
จู่ ๆ เขาก็ตรึงพาดขายาวไว้เหนือร่างของเธอ “อย่าขยับ เธอกำลังรบกวนการนอนของฉัน”
โรสนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ราวกับหุ่นแข็ง ๆ
เธอหวังว่าเจย์จะหลับไปในไม่ช้าเพื่อที่เธอจะได้กังวลน้อยลง
อย่างไรก็ตาม เธอรออยู่นาน แต่ไม่ได้ยินเสียงเจย์กรน โรสไม่สามารถรับมันได้อีกต่อไป และถามอย่างอาย ๆ ว่า “ท่านอาเรส… นายไม่ชอบให้ผู้หญิงแตะต้องตัวนายมาโดยตลอดไม่ใช่หรือไง?”
“อื้ม” เจย์ตอบห้วน
เขาเกลียดผู้หญิงที่แตะต้องตัวเขา แต่เธอก็เป็นเพียงข้อยกเว้นเท่านั้น
โรสตบขาเขา “แล้วความหมายของสิ่งนี้คืออะไร ท่านอาเรส?”
“โอ้ เธอไม่สามารถบอกได้เหรอไงกันที่ทำแบบนี้? ฉันพยายามบังคับตัวเองไม่ให้เกลียดเธอไง!” เจย์กล่าว
“วันนี้มีคนอื่นสิงเข้ามาในร่างของนายหรือเปล่า?” โรสถาม
‘สิงร่างกาย?
‘เธอเข้าใจเรื่องการสิงร่างสินะ?’
เจย์เบิกตาเป็นประกายแล้วลุกขึ้นนั่ง “คุณหมายถึงอะไร ‘การสิงร่าง’?”
เขามองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างไม่กะพริบ
ห้องนั้นเป็นสีดำสนิท แต่เขาสามารถมองเห็นอารมณ์ของเธอได้อย่างแม่นยำในสายตาของเธอ
ไม่นานต่อมา โรสก็พูดเบา ๆ ว่า “โอ้ มันเหมือนกับว่าร่างกายของนายถูกยึดครองโดยวิญญาณของคนอื่น แต่นั่นคือเรื่องราวแฟนตาซีมันไม่เป็นความจริงเลย”
เธอพูดคำเหล่านั้นอย่างสงบ แต่มันได้สร้างคลื่นขนาดใหญ่ในใจของเขา
ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงที่มีความสุขในความมืดของห้อง
‘เธอกลับมาแล้ว แองเจลีน’
