ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 233
ในที่สุดโรสก็รีบปิดตาและหลับไป
เจย์ได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของเธอและลืมตาขึ้น
เขาพลิกตัวนอนตะแคงและมองใบหน้าที่หลับใหลของเธอ รูปลักษณ์ของเธอแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ความคล้ายคลึงกับแองเจลีนนั้นไม่อาจปฏิเสธได้
เขาไม่เคยมองหน้าเธอตรง ๆ เลย บางทีอาจเป็นเพราะรูปลักษณ์ของเธอไม่เหมือนเดิม เขาพยายามทำความเข้าใจกับเธอน้อยมากตั้งแต่เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เมื่อเธอยอมทิ้งตัวเธอทั้งหมดเพื่อแต่งงานกับเขา
ในตอนนั้น พวกเขาสามารถใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุขได้ แต่เขาก็ใช้เวลาทั้งหมดอย่างสูญเปล่า
เขาทำร้ายเธออย่างหนัก และเธอได้เรียนรู้วิธีซ่อนรอยแผลเป็นของเธอเอง
เจย์ยกมือขึ้นแตะแก้มของโรสเบา ๆ
ผู้หญิงคนที่เขาทำให้เจ็บปวดที่สุดคือผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด
เขากอดเธอไว้ใกล้กับร่างกายของเขา ปล่อยให้ความสันโดษของเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาถูกชะล้างไปด้วยความสุขของการปรากฏตัวของเธออีกครั้ง
ในตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือเธอและลูก ๆ เขาจะขออะไรได้อีก?
ถ้าเขาเสียใจนั่นคงเป็นลูกสาวที่เธอคลอดออกมาในขณะที่แต่งงานกับชายอื่น
เจย์รู้สึกปวดใจทุกครั้งที่นึกถึงผู้ชายที่ไม่รู้จักคนนั้น
เขามีแต่โทษตัวเองที่ไม่ดูแลเธอเมื่อเจ็ดปีก่อน
ดวงอาทิตย์ขึ้นในวันรุ่งขึ้น
โรสสะดุ้งตื่น เธอตกใจตื่นเมื่อรู้ว่าเธออยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของใครอีกคน
เธอฝืนลืมตา และสิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าที่หล่อเหลาของเจย์
โรสตกใจมาก เธอค่อย ๆ ขยับแขนของเขาออกไปอย่างระมัดระวังและยกขาของเขาที่พาดตรึงอยู่บนลำตัวของเธอ เธอลุกจากเตียงแทบจะวิ่งออกจากห้อง
เด็ก ๆ ทิ้งโน้ตไว้บนโต๊ะกาแฟ เธอสามารถบอกได้ว่าลายมือนั้นเป็นของร็อบบี้ แต่เจนส์และเซ็ตตี้ได้เพียงลงนามในกระดาษโน้ตด้วย
หมายเหตุอ่าน:
คุณพ่อ คุณแม่
เมื่อคืนพวกคุณนอนหลับสบายหรือเปล่า? เจนส์บอกว่าคุณพ่อน่ากลัวทุกครั้งที่หงุดหงิด ถ้าเราปลุกก็เหมือนก้าวขาผิดออกจากบ้าน พวกเราเลยไม่กล้ารบกวนพวกคุณ เราออกไปโรงเรียนด้วยตัวเองได้ นอกจากนี้เรายังสามารถรับประทานอาหารเช้าได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องกังวล
ฝันหวานนะ คุณพ่อและคุณแม่!
จาก ร็อบบี้ เจนส์ และเซ็ตตี้
โรสเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนัง เป็นเวลาสิบโมง เธอสงสัยว่าเด็ก ๆ ไปถึงโรงเรียนอนุบาลโดยสวัสดิภาพแน่หรือเปล่า
โรสรู้สึกกังวล ร็อบบี้น้อยอาจเป็นเด็กที่รักอิสระ แต่พวกเขาเพิ่งย้ายมาที่คลาวดี้ ดรีม และเธอสงสัยว่าเขารู้ทางไปโรงเรียนอนุบาลโฮไรซอนหรือไม่ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาหลงทาง?
เธอวิตกกังวลมากขึ้นเมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ เธอต้องการโทรหาโรงเรียนอนุบาล แต่โทรศัพท์ของเธออยู่ในห้องนอน
เธอดันเปิดประตูห้องนอนอย่างระมัดระวัง เจย์ยังคงนอนหลับสนิทหลังจากนอนมาเกือบทั้งคืน
โรสย่องเบาเข้าไปในห้องแล้วดึงเปิดลิ้นชักข้างเตียง
การเคลื่อนไหวเล็กน้อย แต่กลับทำให้เจย์สะดุ้งตื่นอยู่ดี
หัวใจของโรสเต้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อเธอเห็นดวงตาของเจย์ที่เปิดขึ้นอย่างกะทันหัน
เธอไม่เคยเห็นอารมณ์ฉุนเฉียวในตอนเช้าของเจย์ แต่เธอเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
ตามข่าวลือ จะไม่มีผู้รอดชีวิตหลังจากอารมณ์ฉุนเฉียวในตอนเช้าของเขา
โรสคิดว่าเธอควรจะนอนขดตัวอยู่ที่มุมใดมุมหนึ่งเพื่อไม่ให้เขาเห็นเธอ
ทันใดนั้น เขาก็ยืดแขนไปทางโรส โรสไม่กล้าจับแขนของเขา ถ้าเกิดอยู่ดี ๆ เขาโกรธแล้วหักแขนเธอเป็นสองท่อนล่ะ
“หืม?” เจย์ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่าโรสไม่ตอบสนองเขา
โรสเรียกความกล้าของเธอหลับตาและยื่นมือให้เขา ‘นี่สินะ ฉันยอมรับชะตากรรมของตัวเอง’ เธอคิด
เขาดึงเธอด้วยการเหวี่ยงอย่างแรงและเธอก็ตกลงไปในอ้อมแขนของเขา
“ฉันคิดว่าเธอค้างหนี้ฉันสำหรับคำอธิบายกับการถูกรัด การถูกกอด และการจูบเมื่อคืนนี้”
“อ่าห์?” โรสจ้องมองเขาอย่างระแวดระวัง
‘ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย?’
“ฉันมักจะประพฤติตัวไม่ดีตอนที่ฉันหลับ แต่ถ้าฉันทำอะไรที่ไม่ดีต่อนายจริง ๆ ฉันขอโทษด้วยจากจริงใจ”
