ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 242
”แม่ขอโทษนะฌอน แม่ไม่อยากทิ้งลูกไว้ข้างหลัง แต่โรคประสาทของแม่แย่ลงในแต่ละวันแม่กลัวว่าจะทำร้ายลูก ให้อภัยแม่ที่ทิ้งลูกไปด้วย”
ย้อนกลับไปตอนนั้นเขายังไม่เด็กหรือแก่เกินไป เขาอยู่ในช่วงวัยไม่เชื่อฟัง
เขาเป็นเด็กที่น่ารังเกียจที่สุดในโรงเรียน และเขามักจะมีปัญหากับการต่อสู้และการละทิ้งหน้าที่การเรียน ทุกคนคิดว่าเขาเป็นคนเกเร แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพ่อแม่
พ่อของเขามักมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น ๆ บรรดานายหญิงของเขาจะโทรหาแม่ของเขาทางโทรศัพท์ทุกวันและทำให้เธอเสียใจด้วยวาจาแย่ ๆ
แม่ที่ใจดีและอ่อนโยนของเขาไม่สามารถทนต่อความเครียดได้และในที่สุดก็ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าและโรคประสาท
สุขภาพของเธอล้มเหลวและอารมณ์ของเธอแย่ลง
เขาคิดว่าเมื่อแม่บอกว่าเธอจะ ‘จากไป’ เธอจะหนีออกจากบ้านเหมือนอย่างที่เคยทำ
เขาไม่คาดคิดว่านั่นคือจดหมายลาตาย แม่กระโดดลงจากตึกสูงหลังจากเขียนมัน
…
“พวกเขาฆ่าแม่ของผม โรส ตั้งแต่นั้นมาผมไม่สามารถหยุดคิดที่จะแก้แค้นได้แม้จะอยู่ในความฝันก็ตาม” ฌอนพูดอย่างไม่พอใจ
เขาฟังราวกับว่ากำลังเล่าเรื่องเกี่ยวกับคนอื่น
โรสวางแผนที่จะแก้ตัวพูดคุยเรื่องนี้ให้จบโดยเร็วแล้วรีบกลับไปเพื่อที่เธอจะได้ทำอาหารเย็นให้กับเซ็ตตี้ แต่เธอก็ตกใจกับคำสารภาพที่กะทันหันของฌอน
เธอรู้สึกสงสารเขาจากการเล่าเรื่องทรมานใจกับสิ่งที่เขาเจอในอดีต เขานอนขดตัวอยู่บนโต๊ะเหมือนลูกแมวที่น่าสงสารซึ่งต่างจากตัวตนที่ร่าเริงของเขา
“ฌอน ถ้าคุณคิดว่าการทำอะไรบางอย่างสามารถทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น คุณก็ควรทำ อย่างไรก็ตาม คุณไม่ควรปล่อยให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของคุณมาบังตาด้วยการแก้แค้น”
ฌอนพยักหน้าและพูดเบา ๆ “ผมไม่เคยคิดที่จะเอาชีวิตพวกเขา ผมแค่คิดถึงแต่ช่วงเวลาแห่งความสุขก่อนที่พ่อจะเริ่มก่อตั้งบริษัท เบล พวกเรายากจน พ่อแม่ของผมต้องทนทุกข์กับความยากลำบาก
“ผมแค่อยากให้บริษัท เบล กลับสู่สภาพเดิม ผมอยากให้พ่อกลับไปสู่ความยากจน ผมอยากให้เขาดูว่าจะมีใครเต็มใจที่จะอยู่เคียงข้างเขาโดยปราศจากความร่ำรวยและความเย้ายวนใจของเขา”
“ผมอยากให้พ่อฟื้นคืนสติและให้พ่อขอโทษแม่ต่อหน้าหลุมศพ…”
โรสถอนหายใจ
ฌอนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อชดเชยวัยเด็กที่โชคร้าย
“ผมหวังว่าคุณจะช่วยผมได้ โรส” ฌอนมองโรสอย่างหมดหนทาง
“ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร?” โรสไม่รู้ตัว
“ไม่มีใครรอบตัวผมที่ผมไว้ใจได้ นับตั้งแต่ที่ผมเข้าร่วมบริษัท เบล ผู้หญิงคนนั้นก็หาสายลับไว้รอบตัวผม ผมต้องการเพื่อนที่ผมไว้ใจได้”
โรสพยักหน้าอย่างจริงจัง
“เอาล่ะ ฉันอาจจะช่วยคุณแก้แค้นไม่ได้ แต่อย่างน้อยฉันก็เป็นเพื่อนที่คุณสามารถไว้วางใจและรับฟังปัญหาของคุณได้”
ฌอนฉายแววยิ้มสดใส “พรุ่งนี้มาที่ห้องทำงานของผมและเป็นผู้ช่วยของผมนะ โรส”
“อืมม”
มันผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว เมื่อโรสกลับไปที่คลาวดี้ ดรีม
ขณะที่เธอเปิดประตูหน้าบ้าน มองเห็นภายในมืดสนิท
เธอถอดรองเท้าและเขย่งเท้าเข้าไปข้างใน เพียงแค่อยากระวังไม่ให้เด็ก ๆ ตื่น
แต่แล้วไฟก็สว่างขึ้นทันที
เจย์นั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาที่อ่อนล้าของเขาจ้องมองไปที่โรส
