ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 309
เมื่อถูกคุณลุงคุณป้าหลายคนจ้องมอง เซ็ตตี้น้อยก็ค่อนข้างจะเขินอาย เธอซบหน้าลงกับอกของเจย์อย่างเขินอายจากนั้นเธอก็เปิดตาเพียงข้างเดียวเพื่อมองสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยอย่างไร้เดียงสา
การกระทำที่เขินอายของเธอทำให้เจย์ยิ้มออกมาอ่อนโยน “เธอเขินเหรอ?”
เซ็ตตี้น้อยกอดรอบคอเขาและถามอย่างเขินอายว่า “คุณลุง ทำไมพวกเขามองมาที่หนู?”
เจย์กวาดตาไปรอบ ๆ ห้องอาหารด้วยสายตาเขร่งขรึม และพนักงานก็กลับไปคลุกตัวกับงานอย่างทันทีทันใด
เจย์บอกกับเซ็ตตี้น้อย “บางทีอาจจะเพราะว่าเธอน่ารักเกินไป”
เซ็ตตี้น้อยมองเจย์ด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
“มีอะไรเหรอ?” เจย์ถามเธอ
“คุณลุง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่คุณลุงชมเซ็ตตี้น้อย” เซ็ตตี้ไม่อาจจะซ่อนความแปลกใจในดวงตาไว้ได้
เจย์นิ่วหน้า “อย่างงั้นเหรอ?”
ในตอนนี้ เจย์อยากเลือกเฟ้นทุกความทรงจำที่เขาไม่ใส่ใจเซ็ตตี้น้อยลืมไว้ในอดีต
“ฉันจะจำไว้เสมอว่าจะชมเชยเธอ จากนี้ต่อไปจะไม่มีหยุดชมเธอเลย”
ดวงตาของเซ็ตตี้น้อยแสดงให้เห็นรอยยิ้ม ดวงตาดำของเธอทั้งบริสุทธิ์และสดใส
“คุณลุงดูหล่อตอนที่ไม่โกรธ”
“อย่างนั้นเหรอ?”
คู่พ่อลูกเดินมาที่โต๊ะด้านหน้าของห้องอาหารในขณะที่กำลังพูดคุยกัน เมื่อเธอเห็นสีสันต์และหน้าตาอาหารที่น่าอร่อยเซ็ตตี้น้อยอุทานออกมาว่า “ว้าว!”
“เธออยากกินอะไร?” เจย์ถาม
สัมผัสแห่งความรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นในใจ เมื่อเขาพบว่าเขาห่วงใยเด็กคนนี้น้อยมากจนแทบไม่รู้ความชอบของเธอเลย
“หนูสามารถสั่งอะไรก็ได้ที่หนูต้องการใช่ไหมคะ? ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่?” เซ็ตตี้น้อยมองเจย์ด้วยความกังวลบางอย่าง “ถ้าหากมันแพงเกินไปล่ะคะ?”
บริกรที่แผนกต้อนรับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของเซ็ตตี้น้อย
‘เธอมาที่นี่เพื่อทานอาหารกับท่านประธาน แต่เธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องราคา? ช่างเป็นเด็กที่ล้ำค่า ฉันอยากจะแอบขโมยเธอไป’
‘ช่างเป็นเด็กที่น่ารัก’
“คุณลุงดูเหมือนคนมีเงินไม่พอใช้เหรอ?” เจย์ถาม
เซ็ตตี้น้อยตอบอย่างใช้ความคิด “คุณลุงไม่ได้เงินไม่พอใช้”
ขนตายาวของเธอผลุบลง เธอพูดอย่างขุ่นมัวว่า “แต่คุณลุงยอมจ่ายเงินให้หนูเหรอคะ?”
เจย์ “…”
เขากอดเด็กน้อยแน่นขึ้น “ก็แน่สิ”
แม้ว่าเธอจะได้รับตราอนุญาตจากคุณลุงเจย์ เซ็ตตี้น้อยเป็นเด็กประหยัด เธอสั่งเพียงในส่วนของของว่าง 2 อย่าง และบะหมี่ซุปไก่ รอยยิ้มหวานของเธอผลิออกมาด้วยความพอใจ
เจย์ถาม “ไม่อยากได้อะไรอีกเหรอ?”
เซ็ตตี้น้อยพอใจมากและตอบว่า “ไม่ค่ะ คุณแม่บอกว่าเราไม่ควรสิ้นเปลือง”
เจย์พอใจเป็นอย่างมากกับการเลี้ยงดูของแองเจลีน แต่เขารู้สึกไม่สบายใจเมื่อเขาสังเกตว่าลูกสาวของเขามีนิสัยการกินของคนที่ยากจน
ดังนั้นเจย์จึงมีความคิดริเริ่มที่จะสั่งเครื่องดื่มรสชาติอ่อน ๆ อีก 2 อย่าง ก่อนจะพาเซ็ตตี้น้อยไปที่ซุ้มริมหน้าต่างเพื่อเพลิดเพลินกับเวลาอันเงียบสงบ
เนื่องจากท่านประธานแวะเข้ามาอย่างกระทันหัน ห้องอาหารจึงเงียบสงบ
ดังนั้นเมื่อผู้ช่วยท่านประธาน เกรย์สัน เข้ามาในห้องอาหารอย่างไร้ความกังวลอย่างเช่นเคย ทุกคนจึงมองเขาราวกับเป็นผู้ช่วยชีวิต
“โย่! ทุกคนเห็นผีกันหรือไง? ทำไมคนที่พูดมากอย่างพวกคุณถึงกลายเป็นเงียบกันล่ะวันนี้?”
บุคคลในแผนกรักษาความปลอดภัยทางเครือข่ายคอมพิวเตอร์ให้คำใบ้แก่เกรย์สัน และเบี่ยงสายตาไปทางท่านประธาน
เกรย์สันมองไปทางที่เขาบอกใบ้และเห็นท่านอาเรสและเซ็ตตี้น้อยนั่งข้างกันในซุ้มที่หรูหรา การเคลื่อนไหวของพวกเขาสอดคล้องกันอย่างเป็นพิเศษเมื่อพวกเขากำลังรับประทานอาหาร
ภาพที่เห็นช่างเป็นที่น่าพอใจที่ได้เห็นกับตา
“ลูกสาวคือเจ้าหญิงที่แท้จริงสำหรับพ่อ!” เกรย์สันถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเขาสังเกตเห็นความสุขเปื้อนอยู่บนใบหน้าของท่านประธาน
เกรย์สันที่ปกติจะเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการและชอบบงการเปลี่ยนพฤติกรรมของเขาให้เป็นสุภาพบุรุษที่ซื่อตรงโดยทันทีต่อหน้าท่านประธาน เขาเดินไปหาท่านอาเรสด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมและเข้มงวดกับปิ่นโตอาหารกลางวันในมือ
เจย์ชำเลืองตามองเขาครั้งหนึ่งก่อนจะพูดอย่างถากถางว่า “ไปให้พ้นเลย”
เขากล้าจะรบกวนเวลาแห่งความผูกพันของพ่อและลูกสาว ช่างเป็นคนโง่เขลา
เกรย์สันบอกอย่างน่าไม่อาย “ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดคุยกับท่านอาเรส”
เพียงเท่านั้นการแสดงออกของเจย์ก็ผ่อนคลายลง
