ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 345
รถปอร์เช่หยุดอยู่ข้างฌอนและออร์คิด หน้าต่างรถถูกเลื่อนลงในขณะที่สตอร์มและเทมเพสเดินออกจากรถ
ฌอนมองชายหนุ่มตรงหน้าเขาแล้วเลิกคิ้ว
สตอร์มแสดงบทบาทเป็นหมอดูและพูดว่า “พี่ชายของผม คุณมีดวงตาที่ลึกล้ำและมีชีวิตรักที่น่าอัศจรรย์ คิ้วของคุณหนา และอาชีพของคุณก็ยอดเยี่ยม อย่างไรก็ตาม จุดบริเวณตาของคุณดูมืดและคุณมีความหมองหมุนวนรอบหัวของคุณ ฉันกลัวว่าชีวิตของคุณอาจตกอยู่ในอันตรายในไม่ช้า”
ฌอนมองเขาอย่างระมัดระวัง “พวกคุณคือใคร? กำลังคิดจะทำอะไรกับเรา?”
เทมพัสจ้องไปที่สตอร์ม โดยเงียบอึ้ง “นายกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระเพื่ออะไร?” จากนั้น เขาก็เอานิ้วของเขาไปใกล้จมูกของฌอนและโรส
ฌอนและโรสรู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาอ่อนแอลงเมื่อการมองเห็นของพวกเขาพลันมืดลง จากนั้นพวกเขาก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของสตอร์มและเทมเพส
ทั้งคู่ลากพวกเขาขึ้นรถทันที
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฌอนและโรสก็ตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ
พวกเขาคิดได้ว่าพวกเขาอยู่ในห้องใต้ดินที่มืดมิด และถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ปากของพวกเขาถูกยัดด้วยผ้าฝ้าย และพวกเขาไม่สามารถขยับกล้ามเนื้อได้
ตรงหน้าของพวกเขาคือผู้ชายร่างสูง ด้วยแสงด้านหลังของพวกเขาทำให้คนนั้นดูสูงลิ่วกว่าเดิม
โรสจำร่างนั้นได้แม้ว่ามันจะกลายเป็นเถ้าถ่านก็ตาม
เป็นเพราะการที่เธอปลอมตัวเป็นออร์คิดดังนั้นเธอจึงไม่กล้าต่อต้านเขา
เจย์ค่อย ๆ หันไปรอบ ๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเปล่งออร่าแห่งความเย็นชา มันส่งคลื่นที่หนาวเหน็บไปทั่วห้อง
เจย์ให้สตอร์มและเทมเพสที่กำลังยืนดูประกบอยู่ ซึ่งพวกเขาก็ดึงผ้าออกจากปากของฌอนทันที
“ท่านอาเรส คุณหมายความอะไรกับสิ่งนี้?” เห็นได้ชัดว่าฌอนโกรธมาก แต่บนใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มที่เรียบง่าย
เจย์หันไปมองโรส
“นายรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อนายต่อสู้กับฉัน ส่วนเกิน?” เสียงของเขาสะท้อนแผ่วเบาราวกับสายลม แต่กระแสน้ำที่กำลังจะมาถึงจะทำให้ผิวของพวกเขาลอกออก
โรสอดใจไม่ได้แต่ตัวสั่น
“ท่านอาเรส ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร?” โรสตอบ แสร้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้อะไรเลย
“กล้าทำตัวงี่เง่าใส่ฉันเหรอ?” เจย์พูดขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า
สตอร์มเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าโรสทันทีและเจย์ก็นั่งห่างจากเธอไปไม่ไกล
เขายกขาขึ้นนั่งอย่างเฉื่อยช้า แล้วจุดบุหรี่ขึ้นมา จากนั้นผายมือออกไป
เขาทำตัวเหมือนมีเวลามากมายบนโลก
เวลาผ่านไปทีละนิดด้วยความเงียบ
ฌอนจ้องไปที่คู่หูคู่ร้ายพวกนั้นอย่างไม่ลดละจนกระทั้งเขากำลังเริ่มทำลายความเงียบลง “ออร์คิดผมว่า ท่านอาเรสต้องอยากตำหนิพวกเราที่แย่งบทและนักแสดงจากท่านจีนส์!”
โรสจ้องมองไปที่เจย์ “บริษัท อาเรส นั้นไร้ความสามารถ ดังนั้นพวกเขาจึงใช้กลอุบายสกปรกเหล่านี้เพื่อกำจัดคู่ต่อสู้อย่างไร้ยางอาย”
พวกเขาเติมเต็มประโยคคล้อยตามของกันและกัน และคำพูดก็ผุดขึ้นมาในความคิดของเจย์ว่า “แบบนี้เรียกว่าสามีร้องเพลงและภรรยาก็ทำตามสินะ”
จู่ ๆ หน้าของเขาก็บูดบึ้ง!
“หุบปากเขาซะ” เจย์พูดอย่างเบา ๆ “ลากเขาลงมาแล้วหั่นของเขาชะล้างให้เรียร้อย”
ฌอนอ้าปากค้างและร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
ในขณะนั้น เขาตระหนักแค่ว่าเจย์ต้องการตัดอัณฑะของเขาไม่ใช่เพราะเขาเอาบทภาพยนตร์จากอาเรสฟิล์มไป แต่เป็นเพราะเขาแย่งผู้หญิงของเขาไป
สตอร์มและเทมเพวเดินไปหาฌอน ปลดเขาออกมา และลากร่างที่ทรุดอยู่ออกไปข้างนอก
โรสหวั่นไหวกับแกนกลางของเธอและวิงวอนทันที “ท่านอาเรส ได้โปรดช่วยฌอน…”
เจย์มองเธออย่างเย็นชาและตอบว่า “เงื่อนไขเป็นยังไง?”
“ถ้าคุณปล่อยฌอนไป เรายินดีที่จะโอนสิทธิ์ในบทภาพยนตร์ของ นภาเดือนหงาย ให้คุณ” โรสกล่าวอย่างลนลาน
เจย์มองไปที่สตอร์มแล้วเทมเพส “พวกนายทำมันตรงนี้แหละ”
สตอร์มกระชากเข็มขัดของฌอนออกไป…
โรสคร่ำครวญจากไป “ถ้าไม่อย่างนั้น เราสามารถคืนนักแสดงหญิงให้กับบริษัท อาเรส…”
การแสดงออกของเจย์มืดมนยิ่งขึ้น “อย่าให้เขาดมยาสลบ นอกจากนี้ อย่าหั่นมันเร็วเกินไป…”
โรสตกใจจนน้ำตาไหล เธอส่ายหัวและหมอบคลาน “บอกฉันมาสิว่าคุณต้องการอะไรเพื่อที่คุณจะได้ปล่อยเขาไป!”
เจย์บอกว่าไม่มีอะไร แต่เขายื่นมือออกไปและเอื้อมมือไปที่หน้าอกของเธอ
โรสหลับตา เธอคิดว่าคนทำในทางที่ผิดจะล่วงละเมิดเธอ ดังนั้นร่างกายของเธอจึงตึงเครียดขึ้นด้วยความกังวลใจ
เม็ดเหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของเธอ
