ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 411
“ซาเวียร์ อาเรส!”
เจย์ถามอย่างไม่เป็นทางการว่า “เขาเป็นใคร?”
จอห์นดุอย่างโกรธ ๆ “นายไม่มีหัวใจ! นายสามารถจำชื่อจริงของพี่น้องในตระกูลอาเรสได้กี่คนกัน?”
เขาตอบอย่างเย็นชาว่า “นายปล่อยเรื่องนี้กับฉันสักเรื่องไม่ได้เหรอไง?”
จากนั้นจอห์นก็พูดว่า “เขาเป็นลูกของภรรยาคนที่สองของอานายไง เขาเคยเป็นโรคโปลิโอตอนเด็ก ขาเขาไม่ดี และเป็นคนปัญญาอ่อนตั้งแต่เกิด สำหรับไฟเมื่อวานนี้ คนปกติทุกคนจะหนีไปทันที มีแต่คนพิการที่น่าสงสารเท่านั้นที่เสียชีวิตในเปลวเพลิงนั่น”
หลังจากได้ยินข่าวนี้ เจย์ก็จมดิ่งลงไปในห้วงความคิด “อืม เขาจะเป็นตัวหมากรุกที่ดี”
“ตัวหมากรุกเหรอ?”
“เกี่ยวกับการตายของเขาจะมีคนร้องขอความยุติธรรมให้เขา ถ้าเป็นคนนอกครอบครัวอาเรส จะต้องจ่ายเงินชดเชย ทว่า เนื่องจากเขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวอาเรส จึงมีวิธีที่เฉพาะเจาะจงในการจ่ายค่าตอบแทนดังกล่าว”
จอห์นสับสนกับสิ่งที่เจย์เพิ่งพูดออกมา
เจย์กล่าวต่อว่า ดูจากการเลิกลากันแล้ว “ผู้หญิงที่รุกล้ำหล่านี้อันที่จริงจะใช้เด็กที่ไร้เดียงสาเพียงเพื่อเข้าร่วมเหตุการณ์นี้ นี่เป็นเรื่องผิดปกติ”
จอห์นมองไปที่การแสดงออกที่มืดของเจย์ ซึ่งสั่นสะท้านก่อนที่จะมีออร่าแห่งความโกรธเคืองออกมา
เขาผลักจอห์นที่มึนงงออกไปข้าง ๆ แล้วเดินไปหาโรส
จอห์นรู้สึกตัวและตบหน้าผากตัวเอง “ฉันคิดว่ามันเป็นกรณีง่าย ๆ ของการลอบวางเพลิง แต่ตอนนี้นายมองว่านี่เป็นเหตุต้องมีการสมรู้ร่วมคิดสินะ”
โรสสวมชุดสีขาวราวหิมะนั่งอยู่ที่มุมห้องเงียบ ๆ ออร่าของเธอโดดเด่นเหมือนดอกไม้ในบริเวณรอบ ๆ ที่ว่างเปล่า
เธอยังคงสังเกตและฟังทุกอย่างรอบตัวเธอ เธอกวาดสายตาและสแกนแขกที่เดินไปมา
ซิดนีย์ ลอยล์เพิ่งเข้ามาในคลับเฮ้าส์พร้อมกับของขวัญที่ห่อมาอย่างสวยงามในมือ เธอเห็นโรสจากมุมหางตาและเดินเข้าไปหาเธอ
“พี่สาว!”
โรสตกใจกับน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนหวานของซิดนีย์ จากนั้นสายตาของเธอก็จ้องไปที่กล่องของขวัญ บนกล่องนั้นมีเขียนคำว่า “สุขสันต์วันเกิด”
ตอนนั้นเองที่จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้
วันนี้เป็นวันเกิดของท่านปู่อาเรสนี่น่า แม้ว่าเธอจะไม่ต้องทำอะไรให้กับครอบครัวอาเรสแล้ว แต่เนื่องจากเธอได้ก้าวเข้าสู่ อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน ดังนั้นเธอจึงต้องมีของขวัญบางอย่างให้สำหรับท่านปู่อาเรส แม้ว่าจะเป็นเพียงการแสดงถึงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ก็ตาม
“เธอได้ให้อะไรกับท่านปู่อาเรสเหรอ พี่?” ซิดนีย์มองไปที่มือที่ว่างเปล่าของโรส กับรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเธอ
การแสดงออกของการไม่มีอะไรให้ปรากฏบนใบหน้าของโรส
ราวกับว่าซิดนีย์สามารถเดาได้ว่าเธอไม่มีของขวัญที่เหมาะสมอยู่ในมือ เธอก็หัวเราะเยาะเย้ย “ พี่คะ อย่าบอกนะว่าไม่มีเงินติดกระเป๋าสักบาทเลยน่ะ? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่มีของขวัญสำหรับท่านปู่อาเรสใช่ไหมล่ะ?”
โรสรู้สึกเหมือนอยากขุดหลุมและซ่อนตัวอยู่ในนั้น
ซิดนีย์โอ้อวดถือของขวัญของเธอ “ฉันได้ยินมาว่าท่านปู่อาเรสชอบสะสมของเก่า ดังนั้นป๊ะป๋าจึงตั้งใจเลือกของเก่ามูลค่าหนึ่งล้านดอลลาร์ให้เป็นของขวัญสำหรับเขา”
โรสตอบว่า “ไม่ใช่ราคาที่ดูมีค่า แต่เป็นความคิดต่างหากที่มีค่า”
ซิดนีย์มองด้วยหน้าตาเกรงขาม เธอตอบกลับว่า “ป๊ะป๋าบอกว่าของขวัญชิ้นนี้สำคัญมาก เราต้องได้รับความโปรดปรานจากท่านปู่อาเรส ตอนนี้เธออย่าอวดฉลาดและทำเรื่องให้มันดูวุ่นวายไปหน่อยเลย ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วตระกูลอาเรสจะมีคะแนนเพื่อความปรองดองตระกูลลอยล์ได้ไงกัน”
หลังจากได้ยินแบบนี้ โรสก็รู้สึกไม่มีความสุข “ฉันถูกเขี่ยออกจากตระกูลลอยล์แล้ว ดังนั้นของขวัญอะไรก็ตามที่ฉันตัดสินใจให้ท่านปู่อาเรสไม่ใช่เรื่องของเธอเลย”
ซิดนีย์โกรธมากตะโกนว่า “โรส ลอยล์ ครอบครัวลอยล์ไม่ได้รับความเดือดร้อนมากพอจากฝีมือของเธอหรือไง”
ร่างสูงตระหง่านทอดเงาดำเหนือร่างของโรสโผล่มา
ซิดนีย์มองย้อนกลับไปด้วยความตกใจ เมื่อเห็นการแสดงออกของเจย์สีหน้าเทามืดที่ด้านหลังของเธอ เธอวิ่งหางจุกตูดไปเลย
โรสทำหน้ามุ่ยยกมือที่ว่างเปล่าขึ้นมา “นายไม่ได้เตือนให้ฉันเตรียมของขวัญสำหรับท่านปู่อาเรสเลยนะ”
เจย์ตอบว่า “แล้วเธออยากจะให้ของขวัญอะไรกับเขาล่ะ?”
