ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 427
โจเซฟินขับรถพาโรสตรงไปที่บาร์แห่งหนึ่ง เธอจองห้องส่วนตัวเป็นห้องวีไอพีและทั้งสองคนคุยกันอยู่นาน
“มาพูดถึงเรื่องนี้กัน เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเซย์น?” โจเซฟินถามด้วยความกระตุ้นความสนใจ
โรสไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน…
โจเซฟินพูดต่อว่า “พวกคุณสองคนเจอกันได้อย่างไร?”
โรสเว้นส่วนที่เกี่ยวกับโชคชะตาและชีวิตก่อนหน้านี้แล้วพูดไปว่า “ตอนที่ฉันกลับมาครั้งแรก ฉันไม่มีเงินสดติดตัว ดังนั้นฉันจึงหางานในออนไลน์และมองหางานตั้งแต่นั้นมา เซย์นเป็นคนเดียวที่เสนอให้ฉันเข้าไปทำงานด้วย”
“ดังนั้น เธอเลยรู้สึกขอบคุณเขา มันกลายเป็นความกตัญญูที่ค่อย ๆ ผลิบานเป็นความรักใช่ไหม?” โจเซฟินเริ่มรู้สึกยั่วอารมณ์
โรสตอบว่า “โจซี่ วันก่อนที่เธอเห็นฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขา มันเป็นอุบัติเหตุอย่างแท้จริง เซย์นเป็นคนที่วางแผนเรื่องทั้งหมด เขาต้องการให้ท่านอาเรสเห็นว่าเราสนิทสนมกันและจงใจพยายามทำให้ท่านอาเรสและฉันลำบากใจกัน”
“ทำไมเขาถึงอยากใส่ร้ายเธอ?”
โรสหยิบนามบัตรจากกระเป๋าและยื่นให้โจเซฟิน “ฉันคิดว่าอาจเป็นเพราะเหตุนี้”
โจเซฟินมองไปที่นามบัตร และดวงตาของเธอก็ขยายออกด้วยความตกใจ “ประธานบริหารของ บริษัท เซเวียร์งั้นเหรอ? เธอทำเรื่องน่าทึ่งไปหรือไม่เปล่า โรส ลอยล์? เธอไม่ได้เปิดเผยตัวเอง แต่เธอก็แย่งตำแหน่งของเซย์นไปงั้นเหรอ?”
การแสดงออกในตอนนี้ของโรสนั้นคลุมเครือ
ตำแหน่งนี้เป็นของเธอตั้งแต่เริ่มต้น
เซย์นไม่ชอบตำแหน่งนี้ด้วยซ้ำ
“ฉันเข้าใจแล้ว นั่นเลยทำให้ เซย์นเกลียดขี้หน้าเธอ และเขาจงใจที่จะใส่ร้ายเธอใช่ไหม?” ในที่สุดโจเซฟินก็เข้าใจสถานการณ์
โรสพยักหน้า
ความซื่อสัตย์ของโรสช่วยให้โจเซฟินคลายความสงสัยก่อนหน้านี้ทั้งหมด ทว่ามันไม่สามารถรักษาความทรมานใจของโจเซฟินจากการสูญเสียความรักของเธอไปได้
“โรส ดื่มกับฉันหน่อยได้ไหม หืม?”
“เราจะดื่มจนถึงเช้าไปเลย”
กรอบความคิดในตอนนี้ของโรสไม่ได้ต่างไปกว่าโจเซฟินเลย
นับตั้งแต่ที่เธอไปเยี่ยมชมหอท่าเรือหอมหวนที่ อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่เธอมีต่อเจย์ดูเหมือนจะถูกปีศาจขัดขวาง เธอไม่มีใครที่จะเล่าถึงความทุกข์ในใจของเธอ
บางทีเธออาจจมความทุกข์ด้วยแอลกอฮอล์!
ผู้หญิงสองคนสั่งเหล้าองุ่นจนเมามาก
อย่างไรก็ตาม ความเศร้าโศกที่พวกเธอรู้สึกได้เมื่อแอลกอฮอล์เข้าปากแล่นเข้าไปในหัวของพวกเธอกลับกลายเป็นความทุกข์ทรมานอย่างที่สุด จากนั้นไปสู่ชะตากรรมที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ณ สวนคฤหาสน์
ในตอนเช้าเป็นเวลาตีสาม
เจย์ไม่รู้สึกง่วงนอนเลยสักนิด เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะทำงาน โดยทิ้งร่างสูงใหญ่ยักษ์ของเขาลงบนเก้าอี้แล้วให้ศีรษะพิงพนักกับเก้าอี้ แต่แล้วดวงตาของเขาก็เปิดกว้างในขณะที่เขาจ้องมองไปที่เพดานอันว่างเปล่าด้วยความงุนงง
เขาใช้สมองครุ่นคิดตลอดทั้งคืน ถ้าแองเจลีนยอมแพ้เขา เขาก็ควรเคารพความปรารถนาของเธอ!
ตราบใดที่เธอมีความสุข มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา
ด้วยความคิดเหล่านี้ เขาแอบบอกตัวเองว่าต่อจากนี้เขาจะสนใจเรื่องของเธอน้อยลง เขาเปลี่ยนความสนใจและใช้พลังงานทั้งหมดไปกับการทำงาน ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะหายบ้าจากการคิดถึงเธอได้
ทว่า ความคิดทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นในหัวของเขาก็พังทลายลงเมื่อโทรศัพท์ของเขาเริ่มดังขึ้น
หมายเลขผู้โทรคือหมายเลขของโรส
เขาแทบจะปัดหน้าจอเพื่อรับโทรศัพท์ในทันที
จากนั้น มีเสียงของชายหนุ่มในสายนี้!
เจย์ใจสลายทันที!
“สวัสดีครับ คุณเป็นสมาชิกในครอบครัวของคุณโรส ลอยล์ หรือเปล่าครับ? ที่นี่คือโรงพยาบาล”
“ใช่ ผมเป็นสมาชิก เกิดอะไรขึ้นกับโรส?” ความกังวลใจของเขาเอ่อล้นเข้ามาในร่างกาย
“คุณโรสมีอาการแพ้สุราและกำลังได้รับการรักษาที่โรงพยาบาลในเมืองอิมพีเรียลครับ”
เจย์รีบวิ่งไปที่ชั้นใต้ดินชั้นล่างด้วยความเร็วราวฟ้าแลบ
เขาขับรถด้วยความเร็วสูงสุดและลอยไปบนถนน เวลาปกติที่ต้องใช้ในการเข้าถึงเขตเมืองลดลงครึ่งหนึ่ง
เจย์จอดรถที่ทางเข้าโรงพยาบาลแล้ววิ่งเข้าไปข้างในเหมือนคนบ้า
รปภ.พยายามวิ่งตาม “ท่านครับ คุณจอดรถที่นี่ไม่ได้นะครับ”
เมื่อเขาไปถึงห้องผู้ป่วยหนัก โจเซฟินนั่งอยู่ข้างประตู เอามือปิดหน้าขณะที่ไหล่ของเธอยังคงสั่นกระวนกระวายและร้องไห้ออกมา
