ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 466
ถึงอย่างนั้น โจเซฟินยังคงดูเคร่งขรึม “แล้วผู้ชายคนนั้นที่หน้าเหมือนพี่ฉันจริง ๆ เขาเป็นใครกัน?”
การแสดงออกของโรสเริ่มเศร้า “ใครจะไปรู้?”
สามวันต่อมา
เมื่อโรสกำลังจัดกระเป๋าเดินทางเพื่อเตรียมเดินทางกลับประเทศบ้านเกิด โจเซฟินก็ออกมาในชุดสีขาวและตัดผมตามความยาวให้สั้นลงเหมือนเป็นใครก็ไม่รู้ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเธอมีความเป็นชายที่นุ่มนวล
“พี่คะ พี่ว่าฉันดูหล่อเหมือนผู้ชายไหม?”
โรสอึ้งไปชั่วขณะ
“เธอเป็นผู้หญิงที่ดูดี แล้วทำไมเธอถึงเปลี่ยนตัวเองให้ดูเป็นผู้ชายล่ะ?”
โจเซฟินยกคางของโรสและพูดจีบเธอเบา ๆ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะเป็นเหมือนพุ่มไม้สีเขียวที่ปกป้องเธอ”
โรสทำปากบึ้งแล้วบ่นพึมพำ “เธอปฏิบัติกับฉันดีมากจนฉันเกือบจะสงสัยว่า ฉันเริ่มโน้มน้าวใจต่อเรื่องเพศกับเธอไปแล้ว”
โจเซฟินแสดงอาการน่ายียวนลิ้มลองเป็นอย่างมากและพูดว่า “คงจะดีถ้าไม่มีเซย์นหรือเจย์อยู่ในโลกนี้ เราทั้งคู่ เป็นผู้หญิงสองคนที่จะมีความคิดเดียวกัน คงจะเป็นเนื้อคู่กันอย่างแน่นอน”
โรสพูดว่า “มันดูไม่เลวเลยที่เธอแต่งตัวแบบนี้ ด้วยวิธีนี้ จะไม่มีใครจดจำเธอได้จากมดเหล่านั้นในตระกูลอาเรสเมื่อหลบซ่อนตัวอยู่ในดิน”
ในส่วนของโรสนั้น เพื่อไม่ให้ผู้คนเดินถนนหวาดกลัว เธอได้เตรียมอุปกรณ์ประกอบฉากสำหรับตัวเองด้วย พวกเธอใส่หน้ากากและแว่นกันแดดที่มีกรอบใหญ่เพื่อปกปิดตัวตน
จากนั้น ทั้งสองคนก็นั่งเครื่องบิน บินกลับไปที่เมืองอิมพีเรียลอย่างไม่มีหลักการวางแผนใด ๆ
เนื่องจากทั้งสองมีเงินเหลือเพียงเล็กน้อย พวกเธอจึงเช่าโรงแรมที่ถูกและจ่ายเงินมัดจำสามเดือนเพื่อจะได้ใช้ชีวิตอย่างประหยัดมากขึ้น
จากนั้นพวกเธอก็ย้ายเข้าไปอยู่ที่นั้น
วันส่งท้ายปีเก่ามาถึงตามที่คาดไว้!
วันนี้เป็นวันเกิดของท่านปู่อาเรสด้วย
โรสกำลังคิดถึงปู่ของเธอที่อยู่ในโรงพยาบาล เขานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลคนเดียวโดยไม่มีใครคุยด้วย พ่อของเธอถูกรุมเร้ากับชีวิตยุ่งเหยิงในการทำงานของบริษัท และเซย์นซึ่งเป็นคนที่ไร้ศีลธรรม คงจะจำวันเกิดของปู่ตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ โรสจึงอยากมาเยี่ยมปู่ที่ศูนย์การแพทย์แกรนด์ เอเซียในครั้งนี้
เธอทำเค้กมัทฉะชิ้นเล็ก ๆ ให้กับปู่ด้วยตัวเองและตกแต่งด้วยผลไม้โปรดของปู่
ก่อนออกเดินทาง โรสตั้งใจที่จะใส่หน้ากาก แว่นกันแดด และเอาผมมาปิดบังใบหน้าของเธอ ทำให้ใบหน้าถูกซ่อนไว้เกือบหมด จากนั้นเธอได้มุ่งหน้าไปที่ศูนย์การแพทย์แกรนด์ เอเซีย
มันยังคงเป็นช่วงเวลาเช้าอยู่
ขณะนี้โรสเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องของปู่
เมื่อเธอมาถึงที่ห้อง เธอก็เห็นปู่กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ใบหน้าของเขาดูแดงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับครึ่งปีที่แล้ว
ในเวลาต่อมา ความรู้สึกนั้นทำให้โรสน้ำตาไหลออกมาโดยไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป
ก่อนหน้านี้เธอยังคงเข้าใจผิดกับเจย์อยู่ เพื่อปิดบังตัวตนของเธอ เธอจึงไม่กล้าเข้ามาเยี่ยมปู่ที่โรงพยาบาลได้ ถึงแม้ว่าเธอจะคิดถึงเขามากแค่ไหนก็ตาม
ตอนนี้เธอรู้ว่าเธอกังวลมากเกินไป
“คุณปู่คะ ฉันขอโทษ” โรสร้องได้แล้วพูดว่า “วันนี้หนูมาพบคุณหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว”
ช่วงเวลาสำหรับการเยี่ยมคนไข้มีเวลาจำกัด และในไม่ช้าพยาบาลก็มาขอร้องให้เธอออกไป โรสจึงวางเค้กลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ
ขณะที่เธอกำลังเข้าไปในลิฟต์เพื่อลงไปชั้นล่าง เมื่อประตูลิฟต์กระจกใสเคลื่อนตัวลงไปที่ชั้นหนึ่ง โรสเห็นเจย์ยืนตัวสูงสง่าอยู่นอกประตูลิฟต์
ในมือของผู้ช่วยของเขาคือช่อดอกไม้คาร์เนชั่นที่สวยงามและเค้กมัทฉะหลายชั้น
โรสดูเหมือนตกตะลึง เธอยืนนิ่งลืมที่จะออกจากลิฟต์ไปชั่วขณะ
เจย์ขมวดคิ้วแสดงบนใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขา เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ได้จะออกจากลิฟต์ เขาจึงเดินเข้าไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เข้ามาหลังจากนั้นชี้ไปที่โรสและตะโกนว่า “คุณแม่ คุณน่าเกลียดมาก!”
โรสรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับเสียงที่ไร้เดียงสานี้ เธอเหลือบมองเจย์อย่างร้อนรน แต่เมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วและมองเธอด้วยสายตาที่หมดความอดทน
โรสนึกขึ้นได้ว่าการยืนนิ่งขวางทางเข้าลิฟต์ของเธอทำให้การปิดประตูลิฟต์ล่าช้า ดังนั้นเขาจึงแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์นั้นออกมา
“ฉันขอโทษด้วยค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนเจ็บคอ แล้วหนีไปด้วยความอับอาย
