ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 503
เมื่อเรียกสมาชิกกลุ่มนักวิเคราะห์ของเขามาในห้องสำนักงาน เจย์ถามอย่างไม่รู้สึกอาย “พวกนายพอจะรู้เรื่องการติดฟิล์มกันรอยหน้าจอโทรศัพท์กันบ้างไหม?”
สมาชิกต่างตกตะลึง พวกเขาตกใจกับคำถามที่ถูกโยนมาที่พวกเขา ทว่า ภายใต้การจ้องมองที่ดุร้ายและโหดเหี้ยมของท่านประธาน พวกเขาทำได้เพียงคิดเพื่อหาคำตอบสำหรับคำถามของเขา
“ติดฟิล์มกันรอยคือการตั้งแผงขายของที่ริมถนนครับ ท่านประธาน”
“แผงลอยริมถนนหมายความว่ามันจะเป็นที่ที่คนจำนวนมากจะอยู่”
“ปกติอยู่ใต้สะพานลอย”
น้ำเสียงของเจย์ถือเป็นที่สิ้นสุดเมื่อเขาพูดว่า “เตรียมเครื่องมือที่จำเป็นสำหรับการขาย คืนนี้ฉันจะตั้งแผงขายของใต้สะพานสายรุ้ง”
เกรย์สันและคนอื่น ๆ ตกตะลึงกับข่าวที่ได้แจ้งมาแบบนี้ “ท่านประธาน… คุณ… คุณต้องการตั้งแผงขายของริมถนนจริงเหรอครับ?”
เจย์พยักหน้าเล็กน้อย
เกรย์สันไม่กล้าที่จะแหย่คำถามลึกลงไปกว่านี้ เกรย์สันและคนอื่น ๆ จึงขอตัวออกไปเตรียมของทันที
“เมื่อเร็ว ๆ นี้ท่านประธานได้รับผลกระทบด้วยความตกใจทางด้านจิตใจไปหรือเปล่า คุณเกรย์สัน? ทำไมเขาถึงต้องการตัดสินใจอย่างกะทันหันที่จะไปเปิดร้านติดฟิล์มกันรอยไว้ใต้สะพานลอยฟ้า?”
“ลองนึกดูว่าถ้าข่าวออกมาจะเกิดความโกลาหลขนาดไหน? ประธานแห่งแกรนด์ เอเซีย ติดฟิล์มกันรอยอยู่ใต้สะพานสายรุ้ง…”
“บางทีท่านประธานอาจต้องการลิ้มรสชาติการใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไปล่ะมั้ง?” เกรย์สันเข้าใจแบบนั้น
ทุกคนต่างสับสน
…
เลขาคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเกรย์สันด้วยรอยยิ้มที่รู้สึกดีมาก ๆ ขณะที่เธอรายงานอย่างกระตือรือร้นว่า “มีคนตามหาคุณอยู่ คุณเกรย์สัน”
“ใครกัน?”
“คุณจะรู้เองเมื่อไปถึงที่นั่น”
ณ แผนกต้อนรับ
เด็กน้อยที่น่ารักสามคนนั่งอยู่เงียบ ๆ โดยถือกระเป๋านักเรียนไว้บนหลัง เมื่อเดินมาตรงนี้ เกรย์สันตกใจเมื่อพบนายน้อยและคุณหนูตัวน้อยของตระกูลอาเรส
“ทำไมพวกคุณหนูถึงมาอยู่ที่นี่ครับ?” เกรย์สันถาม
เด็ก ๆ มองมาที่เขาด้วยแววตาอ่อนโยน
“พวกคุณหนูกำลังมองหาท่านประธานอยู่ใช่ไหม? มากับผม ผมจะพาคุณหนูไปที่นั่น”
ร็อบบี้น้อยส่ายหัว “เปล่าเลย แต่เรามาหาคุณในวันนี้ คุณลุงเกรย์สัน”
เกรย์สันรู้สึกสัมผัสได้ถึงลางร้าย “ลุงยุ่งมากเลยตอนนี้ เอาไว้ครั้งหน้าเราจะได้มาคุยกันใหม่ดีไหม?”
ร็อบบี้ได้รีบไปยืนปิดกั้นทางเดินของเขา “ขอพูดส่วนตัวได้ไหมครับ คุณลุงเกรย์สัน?”
เกรย์สันตกใจกับความเร็วปานสายฟ้าของร็อบบี้น้อย เขาได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับความคล่องแคล่วว่องไวของเด็กน้อยคนนี้ และเขาสามารถยืนยันได้ว่าเป็นความจริงในวันนี้!
เกรย์สันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพาพวกเขาไปที่โต๊ะทำงานส่วนตัวของเขา การแสดงออกที่อดทนของเขาแปรเปลี่ยนเป็นราวกับสุนัขพันธุ์ปั๊กที่เชื่อฟังทันที
“ผมจะช่วยคุณหนูได้ยังไงครับ เจ้าปีศาจน้อย?”
ร็อบบี้ตอบว่า “เราอยากจะสอบถามอะไรนิดหน่อยครับ”
เซ็ตตี้กล่าวเสริมว่า “เกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวการออกเดทของคุณพ่อของหนูค่ะ”
เกรย์สันต้องการเดินจากไปในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ เขาเป็นใครกันที่กล้าปล่อยข่าวอื้อฉาวการออกเดทของท่านประธาน? ทางเลือกเดียวของเขาคนนั้นคืออยากจะป้อนข้อมูลเหล่านั้นด้วยเรื่องปลอม “คุณพ่อของพวกคุณเป็นคนที่จะไปออกเดทกับใครได้ยาก เขาไม่มีเรื่องอื้อฉาวในการออกเดทกับใครได้หรอกครับ”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดความจริง เจนสันจึงยื่นคำขาดให้เขา “คุณอยากส่งพวกเราไปโรงเรียนหรือเปล่า คุณลุงเกรย์สัน?”
นั่นเป็นภารกิจที่ยากที่สุดในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติของเขาเลย
เกรย์สันชะงักทันที “ก็ได้ ๆ คุณอยากรู้อะไร?”
“คุณพ่อเพิ่งซื้อกุหลาบเหรอ?”
“ใช่”
“ให้ใครกัน?”
“ผมไม่สามารถบอกคุณได้” เกรย์สันตอบด้วยท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูก
เจนสันเดินไปที่ประตู “ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปหาคุณพ่อและขอร้องให้คุณไปส่งเราที่โรงเรียนนะ”
เกรย์สันโพล่งออกมาอย่างรวดเร็ว “เจ้าหน้าที่ดูแลที่ศูนย์การแพทย์ชื่อ เลนนี่ ลอยล์”
เมื่อพอใจกับคำตอบแล้ว เจนสันก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
จากนั้น เขาก็ลูบหัวของเกรย์สันด้วยวุฒิภาวะที่ไม่เหมาะสำหรับเด็กหนุ่มคนนี้ “ช่างเป็นเด็กดีจริง ๆ !”
เกรย์สันชะงักด้วยสีหน้ามึนงง!
เด็กคนนี้ดูเจ้าเล่ห์เหลือเกิน!
