ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 535
“นายไปเจออะไรมาบ้าง?”
“ผนังด้านนอกประกอบด้วยสองชั้น ระหว่างชั้นเป็นเส้นทางแคบ ๆ สามารถรองรับเด็กหรือผู้ที่มีความยืดหยุ่นตัวดีสามารถเข้าไปได้ นอกจากนี้ ผมพบเส้นผมสีน้ำตาลเกาลัดสองสามเส้นบนทางเดิน ดูเหมือนว่าสีผมนั่นจะเป็นสีธรรมชาติ!”
เทมเพสยื่นเส้นผมที่กำไว้ให้กับเจย์ เมื่อเจย์เห็นเส้นผมสีน้ำตาลเกาลัดที่คุ้นเคย เขาก็หยุดชะงักอยู่กับที่
นิ้วเรียวของเขาสั่นสะท้านขณะที่เขาเอาเส้นผมนั้นมาดู
สีผมเหมือนผู้หญิงในภาพ
ถ้าผู้หญิงในภาพคือแม่แท้ ๆ ของเขา แสดงว่าแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้
อันที่จริง เธออยู่ใกล้แค่เอื้อมจากเขา!
“ค้นหาเส้นทางที่นำไปสู่ที่แห่งนั้น!”
“ครับ ท่านประธาน”
“สตอร์มและคนอื่น ๆ อยู่ที่ไหน?”
“อีกไม่นานพวกเขาก็จะมาแล้วครับ”
“บอกสตอร์มให้ปกป้องนายน้อยและคุณหนูด้วยล่ะ”
“ครับ ท่านอาเรส”
แจ็คสังเกตมองท่าทีพวกเขาอยู่นานก่อนจะเดินจากไป จากนั้นเจย์ก็ลุกขึ้นนั่งขมวดคิ้ว
เทมเพสรีบลุกขึ้นออกห่างจากเจย์อย่างรวดเร็ว เขากลัวที่จะถูกรังเกียจจากคนสะอาดอย่างท่านประธาน
เจนสันและร็อบบี้น้อยเดินมาถึงคฤหาสน์ของคุณน้า
เจนสันเอามือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกงขณะจ้องมองไปที่ประตู เขายืนอยู่ข้างหน้ามัน แต่เขาไม่อยากจะเคาะ
ร็อบบี้น้อยมองไปที่การท่าทีที่มืดมนในดวงตาของเจนส์ จนเขาเข้าไปเขย่าตัวพี่ชายอย่างรวดเร็ว “เจนส์ มีอะไรหรือเปล่า?”
น้ำเสียงของเจนสันดูขุ่นเคืองขณะที่เขาพูด “ร็อบบี้น้อย มีความลับที่ฉันไม่ได้บอกกับนายแหละ”
ร็อบบี้น้อยตอบว่า “ในเมื่อมันเป็นความลับของนาย นายเลือกที่จะไม่บอกฉันได้อยู่แล้ว!”
เจนสันกล่าวอย่างกล่ำกลืน “คนดูแลที่เสียโฉมในโรงพยาบาลคนนั้นคือแม่ของเรา”
ดวงตาของร็อบบี้น้อยเบิกกว้างแล้วเริ่มมีน้ำตาไหลลงมา เขาสะอื้นพูดว่า “ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนหน้านี้? ฉันไม่ได้เรียกเธอว่า ‘แม่’ เลยด้วยซ้ำ เธอคงจะเศร้ามากแน่ ๆ”
ดวงตาของเจนสันเย็นชาและแสดงออกจากสายตาคู่นั้น หมัดของเขากำแน่นโดยไม่ตั้งใจ “ที่นี่เป็นที่ที่แม่เสียโฉมและกระโดดลงจากตึก มีคนกระทำสิ่งนี้กับเธอ”
ใบหน้าที่ไร้เดียงสาและไม่เป็นอันตรายของร็อบบี้น้อยกลับกลายเป็นความน่ากลัวมาก ในตาของเขาอย่างกับมีเลือดไหลออกมา “ฉันจะล้างแค้นให้คุณแม่”
เจนสันพยักหน้า “อืมม ตั้งแต่คุณพ่อกลับมาที่ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน นั่นเป็นเพราะคุณพ่อต้องการล้างแค้นให้คุณแม่ด้วยเช่นกัน เราต้องช่วยคุณพ่อ”
“เราจะทำอย่างนั้นได้ยังไง?” ร็อบบี้น้อยปาดน้ำตาและถามอย่างไร้เดียงสา
เจนสันเปล่งเสียงตอบกลับอย่างเป็นผู้ใหญ่ว่า “เราช่วยได้เพียงแค่ช่วยพ่ออย่างลับ ๆ เราไม่สามารถเตือนใครได้ ถ้าไม่อย่างนั้น มันจะทำลายแผนของคุณพ่อทันที”
ร็อบบี้น้อยฟังแล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง
“แล้วเราจะมาหาคุณน้าที่นี่ทำไม?” ร็อบบี้น้อยถาม
เจนสันขมวดคิ้ว “ฉันกำลังตามหากลิ่นบางอย่าง”
ร็อบบี้น้อยทำหน้ามุ่ยอย่าสงสัย “กลิ่น? กลิ่นอะไร?” เขารู้สึกว่าคำพูดของเจนสันเข้าใจยาก
“ผู้หญิงคนนั้นที่เข้าไปในห้องนอนของคุณพ่อก็มีกลิ่นเฉพาะตัวแบบนั้น ฉันสงสัยว่าเธอมีแรงจูงใจที่ชั่วร้ายที่จะเข้าใกล้คุณพ่อ”
ปากของร็อบบี้น้อยบิดเบี้ยวอย่างครุ่นคิด “แล้วทุกคนไม่รู้เหรอ?”
เจนสันมองไปที่ร็อบบี้น้อย แล้วหลังจากนั้นก็พูดว่า “แม้แต่ผู้หญิงสวยอย่างคุณแม่ก็ต้านทานเสน่ห์ของคุณพ่อไม่ได้เลย ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนอื่น ๆ แน่นอนว่าเธออยากจะเป็นผู้หญิงของคุณพ่อด้วยการใกล้ชิดกับเขา”
เจนสันอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว “ร็อบบี้น้อย นายควรเรียกฉันว่า ‘พี่ชาย’ ต่อจากนี้ไป”
ร็อบบี้น้อยสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกในดวงตาของเจนสันพร้อมกับรู้สึกตกใจ “นายหมายความว่ายังไงกัน?”
“เด็กโง่” เจนสันตอบ
“…” ร็อบบี้น้อยยืนนิ่งเงียบ
