ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 538
มันเป็นแผ่นผนังที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเจน
เจย์เดินตรงไปบริเวณนั้นแล้วเขาก็เอื้อมมือไปเคาะแผ่นไม้ยิปซั่มแบบบาง เสียงเคาะดังก้องจากภายในแผ่นกลวง ๆ ของมัน เจย์ผลักมันออกอย่างแรงและแล้วไม้ยิปซั่มแบบบางก็เลื่อนไปด้านข้าง
มีกำแพงอีกชั้นหนึ่ง แต่มันถูกผนึกไว้ด้วยไม้ฟีบี้เจิ้นหนานที่เป็นไม้สีทอง เมื่อเห็นไม้อีกชั้นผนังนั้นมันดูแข็งแรงมาก
ระหว่างชั้นในและชั้นนอกของกำแพงจะมีทางเดิน ซึ่งเมื่อมองเข้าไปข้างในมันดูมืดสนิท
เจย์เปิดไฟฉายของโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปข้างในตามทางเดิน เขาเห็นว่าทางเดินเป็นขั้นเหมือนขั้นบันได แต่ละขั้นกว้างไม่เกินสามสิบเซ็นติเมตร รู้สึกได้เลยว่าคนธรรมดาไม่สามารถผ่านมันไปได้ง่าย ๆ
ใบหน้าของเจย์ซีดเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเส้นผมในมือของเขาไหม้ราวกับจะเผาเขาด้วยเปลวเพลิง
เทมเพสเป็นคนพบเส้นผมสีน้ำตาลเกาลัดในที่แห่งนั้น เป็นไปได้ไหมที่เธออาศัยอยู่ที่นั่น?
หากมีคนอยู่ในนี้จริง ๆ แล้วเธอจะถูกมองว่าเป็นคนปกติ ได้ไหม?
“ท่านประธาน” เสียงของเทมเพสดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง
เจย์ค่อย ๆ หันกลับไปตามต้นเสียง
เทมเพสมองดูท่านประธานด้วยท่าทางสั่นสะท้าน ริมฝีปากของเขาซีด เขากำลังมองด้วยความเป็นห่วงเจย์
“เทมเพส…” เจย์คว้าแขนของเทมเพสอย่างกังวลใจ “ถ้านายพบเธอก่อน ปกป้องเธอด้วยล่ะ!”
เทมเพสฟังแล้วรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นปอยผมระหว่างนิ้วของท่านประธาน เขาก็พอที่จะเข้าใจ
“ท่านประธาน ผมจะช่วยคุณเองเพื่อที่จะปกป้องชิวีตเธอคนนั้น” เทมเพสพูดอย่างเคร่งขรึม
เขานั่งลงบนเก้าอี้ของเจย์แล้วเทน้ำร้อนหนึ่งแก้วให้ “ท่านประธาน ดื่มน้ำเพื่อคลายเครียดสิครับ”
เจย์หยิบแก้วและดื่มน้ำนั้นเข้าไป
ไม่นานหลังจากนั้น จู่ ๆ เจย์รู้สึกว่าร่างกายกำลังอ่อนแอเหมือนมีอะไรไหลผ่านไปทั่วร่างกายของเขา เขาคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะการนอนไม่เพียงพอของเขาในช่วงนี้ จึงมีอาการบางอย่างปรากฏขึ้น แต่เขาไม่อยากคิดเรื่องอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงและเผลอหลับไป
ขณะที่เทมเพสยืนอยู่ข้าง ๆ ท่านประธานชั่วขณะหนึ่ง เขาเห็นการขมวดคิ้วและหัวใจของเจย์แล้วรู้สึกสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเล็กน้อย
เขาหันกลับมาและเดินไปตามทางนั่น ดวงตาของเขาเปล่งประกาย เขาก้มหน้าลงแล้วเดินตรงไปที่ทางแคบ เขาย่อตัว และคลานเข้าไปข้างใน
ซึ่งมันเป็นเส้นทางยาว แต่เทมเพสดูใจเย็นและในที่สุดเขาก็มาถึงพื้นที่ที่กว้างขึ้น เขายืนยืดกล้ามเนื้อตัวเอง เมื่อถึงปลายทาง เขารู้สึกร่างกายหมดแรงและใช้เวลาพอสมควรกว่าจะมาถึง
มีเพียงความมืดมิดเมื่อเขามองไปรอบ ๆ แต่สัญชาตญาณของเขาบอกว่ามีคนอยู่รอบตัวเขา
เทมเพสจับโทรศัพท์ของเขาและรีบเปิดไฟฉาย เป็นเพราะการเคลื่อนไหวครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกได้ว่ามีมีดจี้อยู่ที่คอของเขา
เทมเพสเยาะเย้ยตัวเองด้วยรอยยิ้ม เขามองขึ้นไปที่ผู้ชายที่จับตัวเขาไว้ เขาคนนั้นสวมผ้าคลุมหน้าและเปิดให้เห็นแค่ดวงตาของเขาเท่านั้น แต่ก็ทำให้เทมเพสแน่ใจว่าจำพวกเขาได้
เขายักไหล่และพูดอย่างเป็นกันเองว่า “พี่ชาย ผมเป็นหนึ่งในพวกคุณ”
“นายเป็นใครกันแน่?” ชายคนนั้นมีพละกำลังเหมือนกระทิง เขาคว้ารัดคอเทมเพส
“ปล่อย”
เทมเพสจ้องมองดูสถานที่ลึกลับรอบตัวเขา และแล้วดวงตาของเขาเหลือบไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ที่มุม ๆ หนึ่ง เธอมองดูเทมเพสด้วยท่าทางหวาดกลัว
เทมเพสถึงกับตกตะลึง ผู้หญิงคนนั้นผมยาวเป็นสีน้ำตาลเกาลัด…
อาจเป็นผู้หญิงที่ท่านประธานกำลังมองหา?
ในวินาทีต่อมา ก็มีกระสอบสีดำคลุมศีรษะของเขา
“ปล่อย”
การมองเห็นของเทมเพสมืดมิดไปหมด ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกเย็นยะเยือกที่หลังคอของเขา ในขณะเดียวกันนั้น จู่ ๆ เทมเพสล้มลงไปที่พื้นโดยไม่รู้ตัว
ในตอนบ่าย เซร่าได้เดินมุ่งหน้าไปที่หอท่าเรือหอมหวนพร้อมจานผลไม้ที่ถืออยู่ในมือ
เธอเดินเข้าไปทำตัวเหมือนเป็นบ้านของเธอเองและเดินไปที่ห้องนอนใหญ่บนชั้นสอง
“พี่เจย์?” เซร่าตะโกนเรียกหน้าห้องอยู่สองสามครั้ง เมื่อเธอเข้าใจได้ว่าเขาคงหลับอยู่ เธอจึงผลักประตูให้เปิดออกและเดินเข้าไป
ในตอนนี้เจย์หลับลึกมาก ใบหน้าของเขายังคงหล่อเหลาและงดงาม อาจเป็นเพราะเขาหลับอยู่ ส่งผลให้กลิ่นอายของความเย็นชาจึงจางหายไปเล็กน้อย
เซร่าจุดเทียนหอมกลิ่นโรสแมรี่ลงในเชิงเทียน จากนั้นเธอก็นั่งลงที่หัวเตียง มือของเธอลูบไล้ไปบนใบหน้าของเจย์อย่างแผ่วเบา
“พี่เจย์ พี่ต้องการอะไรไหมคะ?” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนดวงตาของเซร่าที่ดูน่าหลงใหลราวกับหญิงยั่วยวนเสน่ห์
