ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 542
เจย์สังเกตได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา เขามองดูลูกชายทั้งสองด้วยความสงสัยและถามว่า “ลูกทั้งสองมาทำอะไรที่นี่?”
ร็อบบี้น้อยตอบอย่างตรงไปตรงมาและตอบทันทีว่า “คุณพ่อครับ ถ้าเราไม่อยู่ที่นี่ คุณอาจจะ…”
เจนสันรีบเหยียบเท้าของร็อบบี้น้อย ดังนั้นทำให้เขาหยุดนิ่งเงียบไปทันที
เจนสันกล่าวเองว่า “คุณพ่อ ร็อบบี้น้อยและผมรู้สึกหิวน้ำมาก เมื่อเราเห็นเซร่าเอาผลไม้มาให้คุณ เราก็เลยเดินตามมาเพราะเราอยากจะกินด้วยเหมือกัน”
“เซร่า?” ดวงตาของเจย์เย็นชา
เธออีกแล้วเหรอ?
ทั้งสองครั้งที่เขาฝันถึงความฝันเช่นนั้น มันล้วนเกี่ยวข้องกับเซร่าทุกครั้ง
แม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่ฉลาดมากนัก เขาก็พอจะเดาได้ว่าเซร่ากำลังหลอกเขาอยู่
“ลูก ๆ ไปเล่นกันเถอะ” เขาพูดเสียงเรียบเฉย
เจนสันสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกในดวงตาของพ่อ ดังนั้นเขาจึงเดาว่าคำใบ้ของเขาได้ผล
เจนสันดึงมือของร็อบบี้น้อย “เราไปกันเถอะ เราควรให้คุณพ่อได้พักผ่อน”
หลังจากที่เด็ก ๆ เดินออกไป เจย์ก็ลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำ เขาแช่ตัวในอ่างน้ำเย็นและรู้สึกว่าเรี่ยวแรงของเขาได้กลับมาอีกครั้ง
“เซร่า เซเวียร์!”
เจย์มีแววตาที่ชั่วร้ายในขณะที่มือของเขาจับที่ขอบอ่างอาบน้ำแล้วบีบแน่นจนมือซีด
“เธอกล้าหลอกฉันเหรอ?! ใครในโลกนี้ช่างกล้าให้เธอคิดที่จะทำแบบนี้?” เขากัดฟันราวกับว่าเขาจะพอใจก็ต่อเมื่อหลังจากที่เขาได้ฉีกเหยื่อออกเป็นชิ้น ๆ
เขาลุกขึ้นออกจากอ่าง เมื่อเขายืนอยู่หน้ากระจกและสังเกตเห็นจุดด่างดำบนเปลือกตาล่างของเขา ดวงตาของเขามีการแสดงออกถึงความน่ากลัว
ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่เป็นได้เหมือนโรส ที่มีไหวพริบพอที่จะทำให้เขาขุ่นเคืองและหลบหนีได้ง่าย ๆ หลังจากการกระทำนั้น
มองไปที่รูในกำแพงซึ่งมีใบหญ้าสีเขียวปิดอยู่
เจย์เดินไปหยิบใบหญ้าพวกนั้นออก เมื่อมองดูใบหญ้าที่กีดขวางอยู่ มันช่างดูเหี่ยวเฉาเพราะขาดน้ำ เยื่อก้านก็เปลี่ยนเป็นสีดำไปแล้วเช่นกัน
การแสดงออกในดวงตาของเจย์มืดลง
เทมเพสไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย ความเป็นไปได้มีเพียงอย่างเดียวที่เหลืออยู่คือเขาตกอยู่ในอันตรายหรือเขาถูกขังไว้ที่ไหนสักแห่งในนั้น
เจย์รู้สึกกระอักกระอ่วนเพราะเขาไม่สบายใจเลย เขารู้ดีว่าเทมเพสมีความสามารถแค่ไหน เขาสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลก แชมป์การต่อสู้ด้วยดาบและศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสานที่แข็งแกร่งที่สุด อันที่จริงแล้ว เขาเป็นคนฉลาด ปรับตัวได้เก่ง รู้วิธีเล่นเป็นใบ้และมีสติปัญญาที่ไม่ธรรมดาด้วยซ้ำ
ถ้าเขาตกอยู่ในอันตราย ซึ่งเป็นอันตรายที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีนซ่อนไว้ นั้นแสดงว่ามันยิ่งใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้มาก
เจย์มีทางออกทางเดียวเท่านั้น คือส่งเด็ก ๆ ไปให้ห่างไกลจากที่นี่เพื่อไปยังที่ที่ปลอดภัยที่สุด
เขาส่งข้อความฉุกเฉินไปหาเกรย์สันว่า “แย่แล้ว ตอนนี้ต้องการเจอสตอร์ม!”
เมื่อเกรย์สันได้รับข้อความ ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมมาก
เทมเพสอยู่ในอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนมาหลายวันแล้ว แต่ท่านประธานก็กำลังเรียกหาสตอร์มอย่างเร่งด่วนอีก ดูเหมือนว่าสถานการณ์ในอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนจะไม่ค่อยดีนัก
เกรย์สันจึงตัดสินใจจัดการเรื่องต่าง ๆ ด้วยตัวเองและรีบเรียกสตอร์มไปที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน
เจมส์ อาเรสซึ่งอาศัยอยู่ในแกรนด์ เอเซียเป็นเวลาครึ่งปีแล้ว เขาเกือบจะหายจากอาการป่วยของเขาแล้ว อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขาสามารถเล่นกีฬาได้น้อยกว่าที่คิด ดังนั้น ก่อนหน้านี้เจย์คิดอยากจะให้เขาอยู่ที่โรงพยาบาลแกรนด์ เอเซียเพื่อพักฟื้นไปก่อน
เมื่อเป็นอย่างนั้นเกรย์สันหาวิธีให้สตอร์มได้เข้าไปในคฤหาสน์ เขาตัดสินใจโทรไปหาผู้รับผิดชอบแผนกเฉพาะทาง “หัวหน้าแพทย์ครับ โปรดหาข้ออ้างที่จะให้ เจมส์ อาเรส ออกจากโรงพยาบาลและเขาเองที่จะจัดนักกายภาพบำบัดให้ระหว่างนั้น ผมจะแนะนำนักกายภาพบำบัดที่ดีให้เอง”
หลังจากที่หัวหน้าแพทย์ได้รับโทรศัพท์ เขาก็พูดกับเจมส์ว่า “ท่านครับ ยินดีด้วย การฟื้นตัวของคุณผ่านไปด้วยดี หลังจากการพบปะกับแพทย์ด้านกระดูกทุกคนแล้ว พวกเขาต่างเห็นพ้องกันว่าการรักษาแบบประคับประคองโดยการใช้ยาในโรงพยาบาลของเรามีผลเพียงเล็กน้อยต่อคุณ ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาแนะนำคือให้คุณกลับบ้านเพื่อที่คุณจะได้สัมผัสกับธรรมชาติมากขึ้น”
เจมส์ตะคอกใส่อย่างอารมณ์เสีย “ฉันเดินไม่ได้ แล้วฉันจะเอาเท้าสัมผัสกับธรรมชาติได้ยังไง?”
หัวหน้าแพทย์ตอบว่า “คุณยังเดินได้ด้วยไม้เท้า อย่ากังวลไปเลยครับท่าน เราจะจัดให้มีนักกายภาพบำบัดชั้นยอดให้แก่คุณ เรารับประกันว่าการฟื้นตัวของคุณจะดีกว่าอยู่ในโรงพยาบาลของเรา”
เจมส์หรี่ตาลง “ฉันอยากจะดูว่าพวกคุณมีนักกายภาพบำบัดแบบไหนที่เหมาะกับฉัน…”
หัวหน้าแพทย์เพ่งมองออกไปนอกประตู…
