ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 545
ในเวลาต่อมา สตอร์มก็ได้ผลักเจมส์เข้าไปในห้องโถง
จู่ ๆ เวลาผ่านไปไม่นานเจมส์ก็ได้ผล็อยหลับไปในรถเข็น
เจย์ยิ้มและพูดว่า “ความสามารถของนายดีมากขึ้นเลยทีเดียว”
สตอร์มบ่นว่า “ถ้าผมรู้ว่าเขาจะหยาบคายกับคุณ ผมจะให้ยาที่แรงกว่านี้กับเขาอีก”
เจย์ตอบว่า “ถึงแม้ว่ายาจะไม่มีสีหรือรสชาติใด ๆ แต่มันก็ได้ทิ้งร่องรอยของฤทธิ์ยาไว้ได้ดีเมื่อมันผ่านเข้าสู่ร่างกาย การสะกดจิตให้หลับของนายมีประโยชน์จริง ๆ และสิ่งนี้อาจเป็นประโยชน์ในการทดแทนการใช้ยาของนายในครั้งต่อไปด้วย”
“ครับ ท่านประธาน”
“ฉันเรียกนายมาโดยด่วนเพราะมีเหตุฉุกเฉินอยากให้นายทำ”
“บอกมาได้เลยครับ ท่านประธาน”
“ตอนที่ภรรยาของฉันประสบอุบัติเหตุในอสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน โจเซฟินก็อยู่ที่นั่นกับเธอ ทว่า มันน่าแปลกที่โจเซฟินได้ลืมเรื่องพวกนี้ไปทั้งหมดหลังจากเจอเหตุการณ์นั้น ฉันเดาว่าเธอคงลืมตอนนั้นไปแล้วจริง ๆ เพราะฉะนั้นฉันต้องการยาสะกดจิตของนายเพื่อช่วยให้เธอจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น”
“ได้ครับ ท่านประธาน”
“หลังจากที่นายทำเสร็จแล้ว ฉันขอให้นายช่วยพานายน้อยและคุณหนูของนายออกไปจากเมืองด้วย”
“ทำไมกันท่านประธาน?” สตอร์มมีแววตากังวลใจ
เจย์มองเขาอย่างเคร่งขรึม “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันอยากให้นายเป็นคนเลี้ยงดูพวกเขาให้ดีที่สุด เหมือนกับที่ฉันเคยทำกับพวกนายในตอนนั้น”
“ท่านประธาน?” ดวงตาของสตอร์มเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
เจย์เดินหันหลังให้เขา แล้วพูดอีกว่า “นี่คือคำสั่ง”
“ได้ครับ ท่านประธาน” เสียงของสตอร์มนั้นลึกและทุ้มออกมาทันที
สตอร์มได้พยุงตัวเจมส์กลับเข้าไปในคฤหาสน์กุหลาบอย่างเศร้า ๆ
คำพูดของท่านประธานยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขาว่า “การเป็นอัมพาตครึ่งตัวยังดีกว่าการเป็นอัมพาตทั้งตัว”
มือของสตอร์มค่อย ๆ วางบนขาของเจมส์ เขาหลับตาลงและสัมผัสได้ถึงเสียงแตกของกระดูก ที่มันเคลื่อนไปมาในร่างกายของเจมส์และรู้สึกว่ามันอาจจะ… แตกละเอียดไปแล้วก็ได้
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เจมส์ก็ยังไม่ตื่น
สตอร์มมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เขาคิดว่าผลของยาจะคงอยู่ไปอีกชั่วขณะหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับออกไปและกระโดดออกนอกหน้าต่าง
ร่างของเขาจมอยู่ในพุ่มเงามืดในช่วงกลางคืน
มันเป็นคืนที่เงียบสงัด
ในขณะที่โจเซฟินยืนจ้องไปที่ดวงจันทร์และถอนหายใจ
“ลมที่พัดปลิวใต้ท้องฟ้าที่มีแสงจันทร์… เมื่อฉันคิดถึงเขาทุกช่วงเวลา มันรู้สึกเหมือนชั่วชีวิต”
นั่นคือหนังเรื่องโปรดของเธอที่ต้องพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่านับตั้งแต่ที่เธอตกหลุมรักเซย์น
ความคิดเพ้อฝันก็เกิดขึ้น “กามเทพความรักมองเธอจากเบื้องบนและมอบเจ้าชายรูปงามให้เธอ เธอต้องการเขาไหม พี่สาว?” ทันใดนั้น เงาสีขาวก็ปรากฏขึ้นบนต้นแมกโนเลียที่นอกหน้าต่าง
โจเซฟินหลงใหลด้วยความงุนงง “ช่างหล่อเหลือเกิน”
เขาพิงกิ่งไม้หนา ๆ ของต้นไม้โดยยืนไขว้ขาอยู่ มือของเขาถือดอกแมกโนเลียที่กำลังเบ่งบาน
จู่ ๆ เธอเบิกตากว้าง “ขโมยที่อยู่ตรงดอกไม้นี้มาจากไหนกัน? บ้าเอ๊ย นายคิดว่าฉันโง่เหรอ? ไอ้บ้า…ช่วยด้วยมีคนมาทางนี้!”
เมื่อเธอกำลังจะตะโกนสุดเสียง ผู้ชายคนนั้นก็กระโดดพุ่งมาที่หน้าต่างและคว้าเอวโจเซฟินด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่อีกข้างถือดอกแมกโนเลียไว้ ดอกไม้หมุนวนไปมาอยู่ในห้อง…
สตอร์มรู้ว่ามันจะหมุนไปรอบ ๆ ได้นานแค่ไหน โจเซฟินพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันกำลังจะอ้วกเมื่อเห็นมันหมุนแบบนี้ หยุดเลย”
“น้องสาว เธอจำสิ่งที่เธอเห็นวันที่โรสกระโดดออกจากตึกได้ไหม?”
“ฉันเวียนหัวจนจำไม่ได้แล้ว”
“น้องสาว คิดให้ดี เธอไม่ต้องการที่จะช่วยล้างแค้นให้โรสเหรอ?
“แค่ใครก็ตามมองไปที่โรส ทั้ง ๆ ที่เธอเสียโฉมอย่างสยดสยองขนาดนั้น ถ้าเป็นนายก็คงต้องการรัษาความยุติธรรมให้เธอว่าไหม?”
โจเซฟินตื่นตากับเสียงอ่อนโยนของสตอร์ม สติของเธอถูกเขาครอบงำขณะที่เธอค่อย ๆ จำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น
หลังจากที่เขาได้ดึงความทรงจำของโจเซฟินได้สำเร็จ สตอร์มก็อุ้มเธอไปที่เตียง ห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง
ณ หอท่าเรือหอมหวน
เมื่อสตอร์มรายงานสิ่งที่เขาเจอมาให้เจย์ได้รู้ เจย์ถึงกับตกตะลึง
“นายกำลังบอกว่าตำแหน่งของประตูเห็ดอยู่ด้านหลังพุ่มไม้ในหอท่าเรือหอมหวนงั้นเหรอ?”
“ใช่ครับ” สตอร์มพยักหน้า
