ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 548
สตอร์มยื่นมือไปรับมาและดมสิ่งนั้นเบา ๆ และแล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “นายไปเอาสิ่งนี้มาจากไหน?”
“แล้วมันคืออะไร?” เจนสันถาม
สตอร์มไม่ต้องการสอนเด็ก ๆ ในสิ่งที่ไม่ควรสอน เขาจึงยัดกระดาษห่อนั่นใส่กระเป๋า
เจนสันแสดงอารมณ์ไม่มีความสุข “นั่นมันของของเรา!”
สตอร์มตอบว่า “ฉันจะเก็บไว้ให้ปลอดภัยเพื่อนายแล้วกัน”
“มีสิทธิ์อะไร?” เจนสันเริ่มอารมณ์เสีย
“มีสิทธิ์สิเพราะฉันแก่กว่านายไงล่ะ” สตอร์มตอบ
“ผู้ใหญ่รังแกเด็ก”
“หน้าไม่อาย”
“…” สตอร์มถึงกับพูดไม่ออก
เจนสันพูดอย่างเป็นผู้ใหญ่ว่า “แม้ว่านายจะไม่บอก แต่ฉันก็พอจะรู้ว่านั่นคืออะไร”
สตอร์มจ้องไปที่เจนสันอย่างเฉยเมยและถามอย่างฉลาด “ในเมื่อนายรู้อยู่แล้วว่ามันมีไว้เพื่ออะไร ทำไมนายยังต้องการให้ฉันใส่ลงไปในอาหารเช้าของคุณปู่แจ็คของนายด้วย?”
ความโกรธปรากฏขึ้นในดวงตาของเจนสัน “ผมแค่อยากให้เขาลิ้มลองยาของเขาเองก็เท่านั้น”
สตอร์มได้ยินถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ “เจนส์ นายหมายความว่ายังไง? แจ็คกำลังวางแผนที่จะทำอย่างนั้นกับพ่อของนายงั้นเหรอ?”
เจนสันพยักหน้า
สตอร์มเริ่มโกรธจัด เขากำหมัดและพูดโพล่งออกมา “แจ็ค อาเรส คุณมันไอ้สารเลวหน้าไม่อายจริง ๆ เลย”
ร็อบบี้น้อยมองไปที่สตอร์มด้วยความสับสน “ฉันไม่คิดว่าผู้ค้ามนุษย์อย่างนายจะมีความยุติธรรมหรอกใช่ไหม?”
เจนสันพูดกับร็อบบี้น้อยว่า “เขาไม่ใช่ผู้ค้ามนุษย์ เขาเป็นพี่ใหญ่ของเราต่างหาก พี่สตอร์ม”
สตอร์มเบิกตากว้าง “เจนส์ นายรู้ได้ยังไง?”
เจนสันตอบว่า “จี้ของนายนั่นไง ผมเคยเห็นมันอยู่ใกล้ ๆ ตัวพ่อ พ่อบอกผมก่อนหน้านี้ว่าเขากำลังมอบมันให้กับพี่สตอร์ม”
สตอร์มยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
เขารู้ดีว่าพวกเขาเป็นเด็กที่อยู่ในที่พิเศษในหัวใจของท่านประธาน
สตอร์มลูบหัวของเจนสันและร็อบบี้น้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมา “พวกนายจะต้องเป็นเด็กดีนะรู้ไหมและอยู่แต่ในรถเท่านั้น ฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้และส่งพวกนายไปยังที่ปลอดภัย”
เจนสันพูดอ้อนวอนเป็นครั้งสุดท้าย “ให้เราอยู่กับพ่อที่นี่ ได้ไหม?”
การแสดงออกของสตอร์มขมขื่น “ฉันอยากอยู่ที่นี่มากกว่าพวกนายเสียอีก แต่ว่าการปฏิบัติตามคำสั่งของเขาเป็นวิธีที่เราจะเคารพรักเขาได้ เจนส์ นายเป็นเด็กดีนะ อย่าปล่อยให้เขากังวลใจเลย”
ดวงตาของเจนสันได้มืดลง
หลังจากที่สตอร์มเดินจากไป ร็อบบี้น้อยก็มองไปที่เซ็ตตี้น้อยที่หลับใหล “เจนส์ ฉันก็เริ่มง่วงแล้ว ฉันพอใจนะที่เซ็ตตี้น้อย เธอนอนหลับได้”
ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น ร็อบบี้น้อยหาวสองถึงสามครั้งแล้วผล็อยหลับไปอีกคน
เจนสันมองไปที่ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยพลางถอนหายใจ “การอยู่เงียบ ๆ มีประโยชน์จริง ๆ”
เมื่อท้องฟ้าทางทิศตะวันออกสว่างไสว เซร่าก็เริ่มแผนเอาอาหารเช้ามาที่หอท่าเรือหอมหวน
ในส่วนของเจย์ที่ไม่ได้นอนทั้งคืน
เขาไม่สามารถหยุดคิดถึงลูก ๆ ของเขาได้ สตอร์มทำสำเร็จกับการพาพวกเขาออกไปหรือยังนะ? เด็ก ๆ จะโกรธเคืองหรือเปล่า? แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอพวกเขาอีก?”
“ท่านอาเรส” เซร่าเดินเข้ามาวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะ
เจย์พยักหน้า แล้วเขาก็นั่งลงที่โต๊ะอาหารและเริ่มรับประทานอาหารเช้าของเขา
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาก็เช็ดมือเหมือนผู้ดีและสั่งว่า “กลับไปซะ!”
เซร่ารู้สึกกังวลอย่างมาก ทำไมเจย์ไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมาเลย
เธอถอยกลับไปพร้อมกับอาหารเช้าที่ทานเสร็จแล้วและหันกลับมามองที่เจย์สองสามครั้งขณะที่เธอกำลังเดินจากไป เธอเห็นเขานั่งอยู่บนโซฟาอย่างสง่า ความสง่างามของผู้ดีและความเฉยเมยของเขาฉายออกมารอบ ๆ บริเวณนั่น
เซร่าสัมผัสได้ถึงลางร้าย เธอจึงรีบกลับไปที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ เพื่อรายงานเรื่องนี้กับแจ็ค
“คุณท่านแจ็คคะ นายท่านอาเรสยังเป็นปกติหลังจากเขารับประทานอาหารเช้าไปแล้ว บางทีเขาอาจจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง?”
ในทางกลับกันเมื่อดวงตาแดงก่ำของแจ็คจ้องไปที่เหยื่อที่มีค่าของเขาที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความกระหายเลือด การแสดงออกในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโลภที่ปกคลุมโลก
