ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 595
แต่เมื่อเจดพุ่งโจมตีไปข้างหน้า แองเจลีนหยุดนิ่งไม่แม้แต่จะกะพริบหรือขมวดคิ้วใด ๆ เธอเตะด้วยท่าทีที่ดูไม่น่ากังวลและเตะเจดไปไกลที่สุดจากห้องนี้
แจ็คกับคุณนายถึงกับตกตะลึง
แองเจลีนยื่นมือออกมาและทำท่าทางให้สัญญาณบางอย่าง ใบหน้าของเขาดูไร้อารมณ์ขึ้นมาทันทีและเสียงของเธอก็ไม่เป็นมิตรเมื่อเธอกล่าวว่า “คุณท่าน คุณนาย ได้โปรดกลับไปเถอะค่ะ!”
ท่าทางของแจ็คและคุณนายแสดงออกมาน่าเกลียดมากราวกับว่าพวกเขาได้ยินคำพูดที่รู้สึกรำคาญใจมาก
เธอไม่เต็มใจอยากจะรังแกพยาบาลผู้ดูแล เธอจึงตะโกนเรียก “เจย์ ลูกคือลูกของเราที่เราเลี้ยงดูมาผ่านความลำบากแสนเข็นนะ ตอนนี้พ่อแม่ของลูกต้องการพบลูกอยู่นะ ต่อให้ตะโกนไปอย่างนี้ แต่มันยากยิ่งกว่าปีนขึ้นไปบนฟ้าเสียอีก! นี่คือหัวใจของลูกที่ทำด้วยเหล็กและหินหรือไงกัน?”
ในห้องนอน เจย์ตื่นขึ้นด้วยเสียงของแม่บุญธรรมของเขาและเขาเริ่มขมวดคิ้ว
เขาต้องการลุกขึ้นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ร่างกายส่วนล่างของเขาหนักเหมือนตะกั่วและหิน เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย
ในที่สุด เขาก็มองไปที่กระดิ่งข้าง ๆ ด้วยความขุ่นเคืองใจ เขาคว้ามันและเขย่ามัน
แองเจลีนเข้ามาในห้องทันที เธอทำท่างี่เง่าและถามว่า “ท่านอาเรส คำสั่งที่จะสั่งของคุณคืออะไร?”
เจย์ยิ้มเยาะ “ช่วยฉันหน่อย”
แองเจลีนช่วยเขาลุกขึ้นอย่างนุ่มนวล จากนั้นอุ้มเขาขึ้นรถเข็นและเข็นเขาออกไปนอกห้อง
แจ็คและคุณนายเห็นเจย์ถูกเข็นออกมาโดยนั่งอยู่บนรถเข็น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างยากที่จะอธิบาย
มีความตกใจ แปลกใจและยิ่งไปกว่านั้น คือ โล่งใจ
บางทีในสายตาของพวกเขา เจย์ก็สมบูรณ์แบบเกินไป ตอนนี้เขาได้รับความเสียหายและไม่ได้แย่ทั้งหมด แต่มันกลับทำให้เขาถูกกักบริเวณมากขึ้น
ที่สำคัญกว่านั้น การข่มขู่ของเจย์ที่มีต่อผู้อื่นนั้นลดลงอย่างมาก
“เจย์ ลูกกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?” คุณนายเดินโซเซไปข้างหน้าพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
“เกิดอะไรขึ้นกับขาของลูก?”
“ไม่เป็นไร” เจย์พูดน้อยราวกับคำพูดนั้นมีค่าเหมือนทอง
แจ็คมองไปที่ใบหน้าที่หยิ่งผยองของเจย์และดวงตาของเขามีท่าทางสับสน
เขาคิดว่าเจย์ต้องทนทุกข์กับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ ความเย่อหยิ่งของเขาคงขุ่นมัวและเมื่อเผชิญหน้ากับพวกเขา พ่อแม่บุญธรรมของเขา เขาก็จะมีท่าทีที่อ้อนวอน
เขาคาดไม่ถึงว่าเจย์จะเย่อหยิ่งมากขึ้น ไม่แยแสและเหินห่างจากเมื่อก่อน
ในช่วงเวลานั้น แจ็คและคุณนายรู้สึกอับอายที่ความตั้งใจของพวกเขาถูกปฏิเสธ
ไม่เพียงเท่านั้น พวกเขาไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไรต่อเพื่อให้รู้สึกถึงความเห็นอกเห็นใจของพวกเขาที่ดูเป็นคนหน้าซื่อใจคดน้อยลงบ้าง
เมื่อทั้งสองฝ่ายแสดงท่าทีราวกับถูกแช่แข็ง ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัด ก็มีเสียงดังเหมือนฟ้าร้องมาจากนอกประตู
“ฉันได้ยินมาว่าเจย์กลับมาแล้ว ชายหนุ่มแข็งแกร่งโผล่มา เขาได้รับบาดเจ็บมากแต่ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว หลังจากเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลได้เพียงเดือนเดียว”
ทันทีที่เสียงหายไป ล้อของรถเข็นก็ก้องกังวานในห้องโถง คุณนายรองเข็นรถเข็นของเจมส์เข้ามาและเข้าไปในห้องรับรองแขกของหอท่าเรือหอมหวนกับจีนส์
เมื่อเห็นเจย์นั่งรถเข็น เจมส์ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา
“ฮ่า ๆ เจย์ ฉันไม่คิดว่านายจะมีวันนี้เหมือนกันนะเนี่ย! นายบังคับให้ฉันฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึกทำให้ขาฉันไร้ค่าไปตลอดกาล ไม่คิดว่าวันนี้นายจะได้รับกรรม! สวรรค์ไม่ยกโทษให้ใครเลยจริง ๆ !”
ใบหน้าของเจย์เย็นชา
คุณนายรองดึงแขนเสื้อของเจมส์แล้วพูดว่า “คุณท่าน อย่าพูดอย่างนั้น”
คุณนายรองรู้สึกซาบซึ้งต่อเจย์มากที่คอยปกป้องเธอและจีนส์มาโดยตลอดเวลาในตอนที่เธอหมดหวัง เมื่อเห็นขาของเจย์พิการ เธอทำได้เพียงเห็นอกเห็นใจ
จีนส์ก็ยังคงนึกถึงความกตัญญูต่อความช่วยเหลือจากเจย์ในการช่วยเหลือเด็กกำพร้าและหญิงหม้ายในตอนนั้นอยู่ จีนส์เคารพพี่ชายคนโตของเขามากแต่กลับรู้สึกรังเกียจพ่อของเขาเองที่ขี้ขลาด
เขาโต้กลับเจมส์ทันทีและกล่าวว่า “พี่ใหญ่ยอดเยี่ยมอยู่แล้วเขาฝึกศิลปะการป้องกันตัวมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ดังนั้นเขาจะไม่นั่งรถเข็นเหมือนคุณตลอดไปหรอก สำหรับความคิดของผม ในอีกสามเดือนข้างหน้า อย่างมากที่สุด พี่ใหญ่จะสามารถยืนขึ้นได้อีกครั้งอย่างแน่นอน”
