ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 600
แองเจลีนเดินถอยกลับมาและโพล่งออกไปว่า “ฉันขอขึ้นเงินเดือนได้ไหม?”
เมื่อได้ยินแบบนั้น หลังของเจย์แข็งทื่อเล็กน้อยและดวงตาของเขาแสดงออกอย่างเย็นชา
สองปีที่เธอหนีจากไป ตอนนี้เขาให้โอกาสเธอได้อยู่ร่วมกับเด็ก ๆ เขาเคยเข้าหาเธออย่างช้า ๆ แต่เธอกลับต้องการไกลห่าง
ผู้หญิงคนนี้ได้ทิ้งศักดิ์ศรีและศีลธรรมของเธอไปไกลถึงเกาะชวาเลยหรือไง?
“ทำหน้าที่นี้ให้ดี แล้วค่อยมาคุยกับฉันเรื่องขึ้นเงินเดือน”
“โอ้”
แองเจลีนรู้สึกดีใจที่สุด เธอหันกลับไปและกระโดดขึ้นไปชั้นบน เมื่อขึ้นมาที่ห้องใต้หลังคาพื้นที่บริเวณนั้นเริ่มสั่นจากการกระโดดของเธอ
“แผ่นดินไหวเหรอเนี่ย?” เด็ก ๆ เปิดประตูห้องเรียนและวิ่งออกไป
พวกเขาเห็นแองเจลีนกระโดดเข้าหาพวกเขาเหมือนกระต่าย
“สวัสดี!” แองเจลีนโบกมือทักทายที่ประตู เธอมีรอยยิ้มเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะเป็นครูติวเตอร์สอนการบ้านของพวกหนูนะ”
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยตกตะลึง
“คุณครูอะไรก็ได้ คุณนะเหรอ…แน่ใจแล้วนะ … คุณจะช่วยสอนพวกเราได้จริง ๆ เหรอ?”
แองเจลีนพยักหน้า “แน่นอนสิ ฉันทำได้ดีมากด้วยกับการทำการบ้านของฉันตอนที่ฉันยังเด็ก”
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของพวกเขา “สวัสดีคุณครู” เด็กทั้งสองหันกลับเข้าไปในห้องเรียนหนังสือของตัวเอง
เจนสันพิงประตูอย่างนิ่ง ๆ และเตือนแองเจลีนอย่างอ่อนโยนว่า “คุณน้าครับ น้องชายและน้องสาวของผมได้ทำลายคุณครูที่มีชื่อเสียงมาแล้วถึง 13 คน คุณแน่ใจเหรอว่าต้องการสอนการบ้านให้พวกเขา?”
แองเจลีนยกนิ้วขึ้น “ว้าว แสดงนิ้วนับ 13 คนเลยงั้นเหรอ? นิ้วถึงกับนับไม่พอเลย”
เธอกำลังหลั่งน้ำตาในหัวใจของเธอ ปีศาจตัวน้อยของเธอจะเป็นเช่นนี้ได้ยังไง?
พวกเขาไม่เข้าใจเหตุผลการเคารพครูของพวกเขาบ้างเลยเหรอ?
เจนสันหันกลับเข้าไปในห้องเรียนหนังสือเช่นกัน
เด็กสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียน
จากนั้นแองเจลีนได้เข้าไปนั่งบริเวณพื้นที่ว่างของห้องเรียนเด็ก ๆ
ทันทีที่เธอนั่งลง เซ็ตตี้น้อยได้นั่งทำการบ้านตรงหน้าแองเจลีน “คุณครูอะไรก็ได้คะ หนูตอบคำถามเหล่านี้ไม่ได้ทั้งหมด ช่วยหนูทำหน่อย!”
แองเจลีนมองไปที่เซ็ตตี้น้อยที่มีผมลอนยาวเป็นธรรมชาติและมีใบหน้าที่งดงาม ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอจ้องไปที่แองเจลีนพร้อมกับแสดงความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น สายตาของเธอช่างดูถูกเหยียดหยาม
ทูตสวรรค์น้อยของเธอ สองปีที่เธอไม่ได้เจอหนูน้อย สาวน้อยดูสวยขึ้นและกลายเป็นปีศาจมากขึ้นจากเดิมด้วย
พฤติกรรมเจ้าหญิงของหล่อนทำให้เธออยากจะตีหล่อน
แองเจลีนหยิบสมุดการบ้านขึ้นมาและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นโจทย์การบ้านที่มีไว้เฉพาะสำหรับเด็กชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายเท่านั้น
“นี่คือวิชาที่เธอกำลังเรียนอยู่เหรอ?”
“ใช่ค่ะ” เซ็ตตี้น้อยพยักหน้าและมองแองเจลีนอย่างดูถูก “คุณรู้วิธีทำมันไหม? ถ้าทำไม่ได้ก็รีบพูดออกมา อย่าทำให้หนูเสียเวลาเลย”
แองเจลีนส่งการบ้านกลับไปให้เธอ “พูดให้ถูก เวลาถามครูก็ต้องมีทัศนคติที่ถูกต้อง ก่อนจะเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยม ต้องหัดทำตัวให้ดี ๆ ก่อน”
เซ็ตตี้น้อยรู้สึกผิดและมีน้ำตาไหลในดวงตาของเธอ
“อย่ามาใช้อุบายนี้เลย การร้องไห้ไม่มีประโยชน์” แองเจลีนรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นราชินีแห่งการแสดงละคร แต่การแสดงนั่นมันไม่ได้กวนใจเธอ เธอยังคงเข้มงวดกับเด็ก ๆ เหมือนเมื่อก่อน
ทันใดนั้น เซ็ตตี้น้อยก็ลุกขึ้นและร้องไห้พร้อมกับพูดว่า “ฉันจะไปฟ้องคุณพ่อว่าคุณเป็นคุณครูที่ไม่ดี”
แล้วเธอก็วิ่งลงไปหาคนที่สามารถช่วยปลอบโยนได้
“คุณพ่อคะ!”
เจย์ที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงร้องอันน่าเศร้าของเซ็ตตี้น้อย เขารีบปิดคอมพิวเตอร์ทันทีด้วยความรู้สึกเศร้าอย่างมืดมน
เซ็ตตี้น้อยวิ่งเข้ามา เธอกระโดดไปนั่งบนตักของเขา และเริ่มร้องไห้ “คุณพ่อคะ คุณน้าคนนั้นดุหนู”
เจย์ถอนหายใจอย่างอ่อนแรง ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะมีวันที่สงบสุข
“เป็นอย่างนั้นเหรอ? เรามาคุยกันหน่อยสิ”
“เธออารมณ์เสียใส่หนูและบอกว่าหนูเป็นคนทำตัวไม่ดี” เด็กหญิงวัยแปดขวบเริ่มแสดงความสามารถในการเติมเชื้อเพลิงให้กับกองไฟ โดยอธิบายเรื่องราวคร่าว ๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ โดยหลีกเลี่ยงส่วนสำคัญ ๆ แต่ยังคงพูดถึงเนื้อเรื่องที่เกิดขึ้นบ้างเล็กน้อย
เจย์เอามือลูบหัวลูกสาว “ถ้าอย่างนั้น ไปเรียกคุณน้าคนนั้นมาเถอะ พ่อจะตำหนิเธอแทนลูกเองนะ”
เซ็ตตี้น้อยพยักหน้าอย่างมีความสุข “ตกลงค่ะ”
