ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! – บทที่ 617

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 617

แองเจลีนหน้าแดงด้วยความเขินอาย “ท่านอาเรส ดิฉันเป็นแค่ผู้ดูแลของคุณ ดิฉันรับผิดชอบกิจวัตรประจำวันของคุณเท่านั้น”

ใบหน้าของเจย์มืดลง

แองเจลีนสังเกตว่าเขาดูไม่มีความสุขและพูดว่า “ท่านอาเรส ตอนนี้คุณต้องการผู้หญิงเป็นของตัวเอง ใช่ไหม?”

เขาเหลือบมองเธอและด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไม่มีความรู้สึกที่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้

ตามที่คาดไว้ แองเจลีนพูดติดตลกไปว่า “ฉันช่วยคุณได้นะ ถ้าคุณต้องการผู้หญิง?”

เจย์สังเกตเห็นแววตาที่ดูเป็นอันตรายเล็กน้อยในดวงตาของเธอ

“ใช่” เจย์ตอบโดยไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี

เขาต้องการดูว่าเธอจะพยายามทำอะไรต่อ

เธอลุกขึ้นยืน จับมือเขาและวางไว้บนคอของเธอ

“ฉันช่วยคุณได้นะ ท่านอาเรส” เธอกล่าว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหลงใหล

เจย์รู้สึกโกรธจัด เขาผลักมือเธอออกและดุว่า “เธอช่วยสงวนตัวไว้ให้มากกว่านี้ได้ไหม?”

ใบหน้าของแองเจลีนแดงขึ้นอีกครั้งขณะที่เธอตอบว่า “ได้ค่ะ”

จากนั้น เธอก็นั่งลงบนเก้าอี้อย่างไร้เดียงสาเหมือนเด็ก

การกระทำของเธอทำให้หัวใจของเจย์เต้นแรง

เขาลังเลว่าถึงเวลาแล้วที่จะยุติการลงโทษของเธอและทำความรู้จักกับเธอ พวกเขาคงจะมีช่วงเวลาที่ดีอย่างแน่นอน

ในขณะนั้นเอง เสียงร้องของโจเซฟินก็ดังขึ้น แองเจลีนเหลือบมองเจย์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวิ่งออกไปโดยไม่คิดอะไรอีก

ใบหน้าของเจย์มืดลงอีกครั้ง

เธอกำลังจะทิ้งเขาไว้ตรงนั้นเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าเธอห่วงใยโจเซฟินมาก

เขาหยิบกระดิ่งขึ้นมาใต้หมอนแล้วเขย่าอย่างแรง

แองเจลีนหันกลับมา เจย์ถามอย่างโกรธเคืองว่า “ทำไมเธอถึงดูเป็นห่วงน้องสาวของฉันที่กำลังร้องไห้นักล่ะ?”

ตอนนั้นเองที่แองเจลีนจำได้ว่าเธอยังคงสวมหน้ากากอยู่ ตัวตนของเธอยังไม่ถูกเปิดเผย เมื่อเจอเหตุการณ์เช่นนี้ โจเซฟินอาจจำเธอไม่ได้และอาจยอมรับความตั้งใจดีของเธอ

“ท่านอาเรส ดิฉันเป็นเพียงคนอบอุ่นที่ทนไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงใครร้องไห้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่ สาวหวานอย่างโจเซฟินคนนั้นที่ฉันจะต้องทน” เธออธิบาย

การแสดงออกที่มืดมนของเจย์มีมากยิ่งขึ้น

ทำไมเขาถึงรู้สึกถึงการรักร่วมเพศเดียวกันอย่างเข้มข้นมาจากน้ำเสียงของเธอ?

“ช่วยพยุงฉันขึ้นหน่อย” เจย์สั่งอย่างไม่พอใจ

แองเจลีนรีบพาเขาไปที่รถเข็นและเข็นเขาออกไปข้างนอก

เด็กน่ารักสามคนได้ยินเสียงอาของพวกเขาร้องไห้และลงไปข้างล่างเพื่อดูเธอ

“คุณอาคะ ใครแกล้งคุณอากัน? ทำไมคุณอาถึงร้องไห้?” เซ็ตตี้น้อยถามขณะเข้าไปปาดน้ำตาให้เธอ

เจนสันกล่าวว่า “ปกติแล้วคุณไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งหรอกเหรอ? มันน่าอายที่จะถูกรังแกและร้องไห้แบบนี้นะ”

ร็อบบี้น้อยพูดอย่างอบอุ่นว่า “คุณอาครับ การร้องไห้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย บอกเรามาเถอะว่าใครมายุ่งกับคุณ เราจะช่วยคุณกลับไปจัดการกับพวกเขา”

โจเซฟินเงยหน้าขึ้นและตอบด้วยเสียงสะอื้นของเธอ “มัน… มันคือ… คุณปู่ของพวกหนู…”

ทันทีที่เด็กน่ารักสามคนได้ยินว่าเป็นคุณปู่ พวกเขาพยายามเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว

“นั่นคือปัญหาของครอบครัวคุณ ผมเป็นแค่คนนอก ดังนั้นผมไม่ควรเข้าไปยุ่ง” เจนสันกล่าว

เซ็ตตี้น้อยรู้สึกแย่กับเธอและพูดว่า “คุณอาคะ การต่อสู้ระหว่างพ่อกับลูกสาว มันจะเป็นเพียงเรื่องร้าย ๆ ที่จะผ่านพ้นไปเองนะคะ”

ร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “ผมเป็นแค่เด็ก ผมไม่เข้าใจเรื่องผู้ใหญ่หรอกนะ”

โจเซฟินสะอื้นไห้ว่า “เจ้าเด็กไร้หัวใจ ฉันคิดว่าพวกหนูจะมาช่วยฉันอย่างที่พูดเสียอีก”

ร็อบบี้น้อยตอบว่า “แน่นอน เราไม่สามารถช่วยคุณอาต่อสู้กับคุณปู่อาเรสได้ ใช่ไหมล่ะ?”