ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 618
จากนั้นเด็กน้อยที่น่ารักทั้งสามคนก็หันหลังและวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบน
โจเซฟินร้องไห้และพูดว่า “ฉันไม่ได้ขอให้พวกหนูสามคนแก้แค้นพ่อของฉันสักหน่อย แต่พวกหนูสามารถช่วยฉันแก้แค้นยัยจิ้งจอกตัวนั้นได้”
เพื่อเพิ่มความโกรธแค้นให้กับเซร่า เธอเสริมว่า “พวกหนูสามคนไม่รู้หรอกว่าเธอล้ำเส้นมามากแค่ไหน เธอยังเรียกพ่อของพวกหนูว่าคนพิการอีกด้วยนะ”
เมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้ เด็กน้อยที่น่ารักทั้งสามคนก็หยุดชะงักตรงทางเดินทันที
ร็อบบี้น้อยหันหลังกลับมาและพูดให้มีกำลังใจว่า “คุณอาครับ คุณอาห่วงใยเรามาตลอด ดังนั้นเราจะไม่อยู่เฉยโดยที่ไม่ทำอะไรในขณะที่คุณอาถูกรังแก บอกเราหน่อย คุณอาต้องการให้จิ้งจอกตัวนั้นตายยังไงครับ?”
เซ็ตตี้น้อยยืนอยู่ข้างร็อบบี้น้อยและพูดพร้อมกับครุ่นคิด “คุณอาคะ หนูจะช่วยคุณฉีกผิวหนังของจิ้งจอกตัวนั้นเอง”
เจนสันมองไปที่ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยซึ่งทั้งคู่แสดงอารมณ์โกรธจัดอยู่ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ฉันจะสนับสนุนน้องทั้งสองคนด้วยแล้วกัน”
โจเซฟินหยุดร้องไห้และหัวเราะ “ค่อยยังชั่วหน่อย”
แองเจลีนกำลังเข็นเจย์ที่กำลังนั่งรถเข็นและหยุดที่ไหนสักแห่งที่ไม่ไกลเกินไปจากพวกเขา
เมื่อร็อบบี้น้อยเห็นพ่อของเขา เขาก็คลายหมัดที่กำแน่นไว้ เขาพูดว่า “คุณพ่อ! คุณอาถูกจิ้งจอกรังแก เราเลยคิดว่าเราควรจะช่วยเธอดีไหมครับ?”
ก่อนที่เจย์กำลังจะพูดอะไรต่อ เขาก็ได้ยินแองเจลีนกัดฟันแน่นว่า “แน่นอนอยู่แล้ว มีเหตุผลอะไรกันที่ไม่ให้ลูกช่วยเธอได้ล่ะ?”
สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่เธอ ทำไมผู้ดูแลคนนี้จึงดูโกรธเคืองมากกว่าที่เป็นอยู่ปกติกัน?
ไม่ใช่เรื่องของเธอเลย
แองเจลีนวางมือบนสะโพกของเธอ ท่าทางเธอเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่เธอพูดว่า “เธอยังมาสุภาพที่จะเรียกพ่อของคุณว่าคนพิการ คุณร็อบบี้น้อย ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอจะไม่สามารถขยับตัวได้อีกหลังจากที่คุณทำกับเธอแล้ว ดิฉันอยากให้เธอทรมานถึงที่สุด”
เจย์มองดูเธอและพูดว่า “อย่าสอนลูกของฉันให้มีพฤติกรรมรุนแรงแบบนั้น”
แองเจลีนกลับมานึกขึ้นได้ “ใช่สิ เด็กคืออนาคตของชาติ นายไม่ควรต่อสู้นะ”
เจย์ได้ถอนหายใจโล่งอกไปเพียงครั้งเดียวก่อนได้ยินแองเจลีนประกาศว่า “คุณร็อบบี้น้อย ในเมื่อคุณทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันจะไปเอง”
ด้วยความมุ่งมั่นอย่างทหาร เธอเริ่มเดินออกไปด้วยความโกรธ
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ” เจย์สั่ง
เธอไม่เคยฟังเขาเลยแม้แต่ตอนที่เธอยังเด็ก เธอเดินต่อไปตามทางของเธอและในไม่ช้าก็เดินหายไปจากสายตาของเขา
โจเซฟินมองไปที่ใบหน้าที่มืดหม่นของพี่ชายของเธออย่างงุนงง
“พี่ชาย ฉันคิดว่าศักดิ์ศรีของนายเริ่มลดลงไปมากแล้วนะ เป็นไปได้ยังไงที่มีผู้หญิงจำนวนมากไม่ฟังนายอีกต่อไป?”
เจย์จ้องด้วยสายตาอันแหลมคมไปที่เธอและเธอก็หุบปากอย่างรวดเร็ว เธอกระซิบในใจว่า ‘ดูแล้วศักดิ์ศรีของเขาก็ไม่ได้ลดลงเลยเหรอเนี่ย?’
เจย์มองออกไปข้างนอกพลันมองไปยังร่างที่ห่างไปไกลและเล็กลงเรื่อย ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล “โจเซฟิน เข็นฉันไปตรงนั้น”
“ไปตรงไหน?” เธอถาม
“ซีคามอร์ แอนเน็กซ์” เขาตอบ
นั่นเป็นเรื่องแปลก เขากังวลเกี่ยวกับผู้ดูแลคนนั้นหรือเปล่าเนี่ย?
“พวกหนูสามคน ต้องอยู่ที่นี่” เจย์สั่ง
หากปีศาจน้อยทั้งสามตามไป พวกเขาจะไปฉีกผู้คนที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยร่วมกับแองเจลีนอย่างแน่นอน
“ตกลง” พวกเขาตอบ
เมื่อแองเจลีนมาถึงซีคามอร์ แอนเน็กซ์ เธอเดินตามคนรับใช้ไปในขณะที่สั่งอย่างโกรธเคืองว่า “ไปเรียกภรรยาน้อยของคุณท่านอาเรสมาหน่อย บอกเธอว่าฉันมาหาเธอ”
คนรับใช้ปรับท่าทีขึ้น เมื่อพิจารณาจากพฤติกรรมของเธอแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนที่มีสถานะทางสังคมสูง แต่หน้ากากที่เธอสวมนั้นเพิ่มความลึกลับให้กับเธออีกชั้นหนึ่งอยู่
“เธอคือใครกัน?” คนรับใช้ถาม
“ใครจะสนว่าฉันเป็นใคร?! ไปเรียกเธอมาพบฉันเถอะ” แองเจลีนยกกำปั้นขึ้น
ด้วยความบังเอิญ เซร่า เซเวียร์ เดินออกมาพร้อมกับท้องที่ตั้งครรภ์ของเธอ พร้อมกับคนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เธอในขณะนั้นด้วย คนรับใช้กำลังถือจานผลไม้อยู่ พร้อมที่จะให้เธอได้ทานทุกครั้งที่เธอต้องการ ท่าทางของเธอดูเย่อหยิ่งยิ่งกว่าราชินีเสียอีก
คนรับใช้เรียก “คุณเซเวียร์ ผู้หญิงคนนี้ขอพบคุณค่ะ”
แองเจลีนเห็นเซร่าและเธอดูสับสน
นี่เป็นน้องสาวต่างมารดาของเธอเหรอเนี่ย?
