ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 623
“ท่านประธาน ฉันขอใช้ห้องน้ำของคุณหน่อยได้ไหม?” แองเจลีนยืนอยู่ข้าง ๆ พลางถามอย่างน่าสงสาร
ห้องข้าง ๆ อีกฝั่งหนึ่งดูเล็กเหมือนเป็นห้องของเด็กเลยจริง ๆ ไม่เพียงแต่จะแคบกว่าห้องนอนใหญ่มากแล้ว แต่ยังไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ ให้พูดถึงได้เลย
หากต้องการอาบน้ำให้ไปที่ห้องนอนใหญ่หรือใช้ห้องน้ำสาธารณะด้านนอก
ในวันนั้นอากาศแย่มาก
เสียงฟ้าร้องโครมครามรวมกับเสียงลมอู้อี้และฝนที่โปรยปราย ทำให้แองเจลีนกลัวที่จะเข้าห้องน้ำข้างนอก
เจย์เงยหน้ามองผู้หญิงน่ารักที่สวมชุดนอนอยู่ตรงหน้า เขาจ้องมองไปที่ขาขาวเนียนของเธอและเขาก็กลืนน้ำลาย
เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ทำให้เขารู้สึกหนักใจเล็กน้อย
เขาไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการว่าเมื่อเธอเดินออกจากห้องน้ำ นั่นจะทำให้เขาจิตใจพังทลาย
“ออกไปเข้าข้างนอกเลย” เขาระงับความรู้สึกของเขาที่ชอบเอาอกเอาใจเธอและในที่สุดก็ปฏิเสธเธอหลังจากดิ้นรนกับความรู้สึกอย่างหนัก
แองเจลีนตอบว่า “ท่านประธาน แต่ดิฉันกลัว”
สายตาของเจย์มองออกไปนอกหน้าต่าง โถงทางเดินดูมืดสนิทและมีเพียงแสงวาบของฟ้าผ่าทำให้สถานที่นั้นสว่างขึ้นชั่วขณะ ทำให้รู้สึกน่าขนลุกในทันใด
แองเจลีนไม่ได้กลัวฟ้าผ่า แต่บางทีเธออาจกลัวผีและวิญญาณในหอท่าเรือหอมหวน
ความไม่แน่ใจในความคิดของเจย์วนเวียนอยู่ในตัวเขา เขาสงสารพ่อที่กลายเป็นปีศาจร้ายเพราะความรัก แต่ใจของเขากลับเจ็บปวดเพื่อแองเจลีนมากกว่า เธอยังเด็ก แต่เธอก็ถูกทำลายให้เจ็บปวดไปถึงสองครั้งโดยพ่อของเขา
ครั้งหนึ่งที่เธอเสียชีวิต
แล้วอีกครั้งที่ใบหน้าของเธอถูกทำลาย
เหตุการณ์ระหว่างพวกเขาทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว เขากลัวว่าแองเจลีนจะเกลียดเขาและทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขา
“อืม…” เจย์พยักหน้า อารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมืดมน
ดวงตาของแองเจลีนเปล่งประกายวาววับเมื่อรอยยิ้มสดใสปรากฏบนใบหน้าของเธอ “ขอบคุณค่ะ ท่านประธาน”
แล้วเธอก็รีบเข้าไปในห้องน้ำ
ไม่นานหลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากในห้องน้ำ
ความคิดที่รู้สึกแย่ของเจย์ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงน้ำไหล ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักถึงปัญหาขึ้นมาได้ เธอได้หยิบเสื้อผ้าใหม่เพื่อเอาไปเปลี่ยนเมื่อเธอเข้าไปในห้องน้ำแล้วหรือเปล่า?
รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ก่อตัวขึ้นบนใบหน้าของเขา แค่ต่อหน้าเขาเท่านั้นที่เธอจะดูเซ่อ ๆ ได้
“อ่าห์…”
หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป
เสียงแหลมของแองเจลีนดังออกมาจากห้องน้ำ “ฉันลืมเอาเสื้อผ้าใหม่เข้ามาเปลี่ยนด้วย!”
คิ้วของเจย์ชนเข้าหากันในขณะที่เขายิ้ม
เขาคงต้องรอดูต่อจากนี้!
“ท่านประธาน!” เสียงขี้อายของแองเจลีนดังออกมาจากห้องน้ำ
“อืม?”
“หยิบเสื้อผ้าให้ดิฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
เจย์นั่งอยู่บนรถเข็นและกำลังจะเข็นตัวเอง กระนั้น เขากลับปฏิเสธเธออย่างเย็นชา “ไม่ได้”
“งั้นถ้าดิฉันเดินออกไปแล้ว ได้โปรดคุณช่วยหลับตาหน่อยนะคะ” แองเจลีนเสียงเหมือนกำลังอ้อนวอน
เจย์ตอบ “อืม”
จากนั้น เสียงเอี๊ยดดังมาจากห้องน้ำ เจย์จะพลาดโอกาสทองนี้ไปได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงเงยหน้าขึ้นและมองไปยังร่างของแองเจลีน
แองเจลีนก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและเมื่อสบตากับดวงตาที่ดุร้ายของเจย์ เธอก็กรีดร้องและวิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำ
“ท่านประธาน คุณไม่กลัวตาบอดหรือไง?” แองเจลีนอุทานอย่างเขินอาย
เจย์อดไม่ได้ที่จะเข็นตัวเองเข้าไปที่ตู้เสื้อผ้า ดึงเสื้อยืดสีขาวออกจากตู้เสื้อผ้า แล้วกลับเข้าไปที่ห้องน้ำ
“เปิดประตูสิ ฉันจะให้เสื้อกับเธอ”
แองเจลีนเปิดประตูเพียงเล็กน้อย แขนสีขาวราวกับหิมะของเธอเอื้อมออกมาและสัมผัสไปรอบ ๆ
เจย์จึงจับมือเธอและวางเสื้อยืดไว้ในมือของเธอ
