ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 647
ฮิโรชิถามด้วยความสงสัย “พี่ครับ พี่รู้ได้ยังไงว่า แจ็ค อาเรสกับเจย์ อาเรสแตกคอกัน?”
ยูมิยิ้มอย่างลึกลับ “มันไม่ใช่เรื่องของนายหรอกนะ สิ่งที่นายต้องทำต่อไปนี้คือการทุ่มเทความพยายามทั้งหมดของนายเพื่อให้ โจเซฟิน อาเรส ตกหลุมรักนายให้ได้ แล้วพี่สาวของนายคนนี้จะตอบแทนนายด้วยผลประโยชน์มากมาย”
ฮิโรชิลูบคางด้วยการใช้ความคิด แล้วรอยยิ้มชั่วร้ายก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา “ความเจ้าชู้เหรอ? นั่นคือสิ่งที่ผมทำได้ดีที่สุดเลยล่ะ”
ในตอนเย็น โจเซฟินใช้เวลาอยู่ที่กระท่อมโบยบินสู่จันทรา
ในขณะเดียวกันที่คนรับใช้กำลังเตรียมอาหารเย็นให้เธอ อาหารเย็นวันนี้แตกต่างจากเดิมเล็กน้อยเพราะไม่มีซุป ทว่า มีขวดไวน์ ชาโต ลาฟิต ร๊อธชิลด์
โจเซฟินหยิบขวดไวน์ขึ้นมาดู มันคือขวดไวน์ ชาโต ลาฟิต ร๊อธชิลด์จากปี 1887 เธอยิ้มขณะที่พูดว่า “ขวดไวน์แดงราคาแพงแบบนี้ควรส่งไปที่ซีคามอร์ แอนเน็กซ์ ในการกลับมาพบกันอีกครั้งระหว่างพี่ชายและพี่สาวเป็นการเฉลิมฉลองความยินดีในการแต่งงานของพวกเขา พวกเขาสามารถดื่มไวน์เพื่อสร้างอารมณ์ได้”
จากนั้น เธอก็ยัดขวดไวน์แดงเข้าไปในอ้อมแขนของคนรับใช้ซอนเดอร์ “เอาไวน์นี้ไปส่ง”
ในซีคามอร์ แอนเน็กซ์
เจย์ได้เตรียมอาหารค่ำใต้แสงเทียนอันยิ่งใหญ่ที่ศาลาในลานด้านหลัง กลีบกุหลาบหลากสีถูกจัดเรียงเป็นรูปหัวใจสองดวงและเทียนเล่มหนาเรียงรายล้อมรอบดอกไม้
เพดานเป็นสีชมพูได้ถูกพาดคลุมไว้เหนือศาลาเช่นกัน ล้อมรอบพื้นที่ให้เป็นส่วนตัวและดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น
เจย์สวมชุดทักซิโด้สีขาวและดูสง่างามราวกับเจ้าชายในหนังสือการ์ตูน เขามองไปยังคนที่อยู่ตรงข้ามเขาซึ่งแต่งตัวอย่างมีเสน่ห์เช่นกัน แองเจลีนสวมชุดสีแดงเพลิงที่ช่วยเสริมส่วนโค้งเว้าที่สวยงามของเธอให้เย้ายวนยิ่งขึ้น
ทั้งสองสบตากันอย่างเสน่หา แองเจลีนเริ่มเขินมากขึ้นภายใต้สายตาอันเย้ายวนของเจย์ ในที่สุดเธอก็ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย
“เขินเหรอ?”
“ใคร… ใครเขินกันล่ะ? คำนั้นไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของฉันด้วยซ้ำ” แองเจลีนโต้กลับ
“แองเจลีน งั้นก็มองมาที่ฉันสิ”
แองเจลีนเงยหน้าขึ้นเพื่อมองเจย์ซึ่งก่อนหน้านี้เธอก้มลงต่ำมากจนเกือบถึงพื้น
“แองเจลีน ฉันรักเธอ” เจย์พูดอย่างจริงจังขณะที่เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยความเคารพ
ใบหูของแองเจลีนไหม้และใบหน้าของเธอก็กลายเป็นสีแดงเข้ม เธอพยักหน้าอย่างเขินอาย “ฉันรู้!”
เจย์เริ่มไม่พอใจ “ฉันบอกไปแล้วว่าฉันรักเธอไง เธอไม่มีอะไรจะพูดกลับมาหน่อยเหรอ?”
แองเจลีนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า “ฉันควรพูดอะไรดี?”
เจย์อ้าปากค้างมองไปที่เธอ “ฉันคิดว่าเธอมาถูกทางแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเธอยังเป็นผ้าที่ว่างเปล่าอยู่อีก”
เขาคิดว่าเธอคงขาดประสบการณ์อย่างนั้นสินะ?
แองเจลีนไม่สามารถทนถูกยั่วยุได้
“เจย์บี้ ฉันก็รักนายเหมือนกัน”
เจย์ “…”
แม้ว่าเธอจะพูดอย่างไม่สุภาพ แต่เขาก็ยังรู้สึกถึงความรักในคำพูดของเธอ ดังนั้นเขาจึงยังรู้สึกถึงความสุข
เจย์ยังไม่รู้ตัวกับสิ่งที่เธอพูดว่า ‘ฉันรักนาย’ มันจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง ทันทีหลังจากนั้น เทคนิคการจีบของแองเจลีนก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฉันเคยรักนายในชีวิตที่แล้วและฉันจะรักนายในชาตินี้และชีวิตหน้าด้วย”
เจย์ “…”
จังหวะการเต้นของหัวใจของเขาเพิ่มขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้
แองเจลีนเอนไปข้างหน้า วางตัวเองไว้ใกล้กับใบหน้าของเจย์
ใบหน้าที่แต่งหน้าบางเฉียบน่าทึ่งของเธอนั้น ประกอบกับผมของเธอซึ่งถูกดึงรวบด้วยเครื่องประดับผมหลายชิ้น ทำให้อารมณ์ที่มีของเธอหวั่นไหวไปมาระหว่างความมีเสน่ห์และความเย้ายวน
“ฉันยินดีที่จะเป็นแมวน้อยของนายและเป็นคนคอยตามติดตัวนาย ฉันยินดีที่จะเป็นขาของนาย ซี่โครงของนาย ดวงตาของนาย ผมของนาย…”
เจย์รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขากำลังจะเต้นทะลุออกมานอกหน้าอก เขาเอื้อมมือไปคล้องคอเธอทันที “แค่เป็นภรรยาของฉันก็พอ”
แองเจลีนยิ้มอย่างมีเสน่ห์
เจย์เจ็บปวดใจเมื่อเห็นเธอมีความสุข เขาพูด เบา ๆ ว่า “แองเจลีน ฉันเคยติดค้างเธอกับเรื่องงานแต่งงานที่เหมาะสม”
แองเจลีนกระพริบตาอย่างงุนงงก่อนจะพูดอย่างครุ่นคิด “เราแต่งงานกันสองครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เจย์กล่าวด้วยความเสียใจว่า “แม้ว่าตอนนั้นเราจะแต่งงานกันโดยมีผลทางกฎหมาย แต่เธอก็มีใบหน้าของโรส ลอยล์ ในขณะที่เราปรากฏตัวต่อหน้าสื่อระหว่างงานแต่งงานของเรา ดังนั้น ทุกคนในเมืองอิมพีเรียลลจึงคิดว่าภรรยาของฉันคือ โรส ลอยล์ ไม่ใช่แองเจลีน เซเวียร์”
