ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 652
เจย์พูดอย่างใจเย็น “มีวันไหนที่เธอจะไม่ทำตัวแปลก ๆ ไหม?”
แองเจลีนถึงกับเหงื่อหยด
มันเป็นความจริงที่เธอไม่ได้รุนแรงกับเขาเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องปกติจากเดิม
“ที่รัก คิดให้มากกว่านี้สิ…” แองเจลีนท้วงด้วยอารมณ์ที่ดี
หัวใจของเจย์อบอุ่นในนาทีที่เธอเริ่มแสดงท่าทางน่ารัก เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนและขยี้ผมของเธออย่างเสน่หา ในที่สุด เขาก็เริ่มคิดอย่างมีวิจารณญาณ
เมื่อนึกถึงบางสิ่ง สีหน้าของเจย์ก็มืดลงทันที “มีบางอย่างผิดปกติกับไวน์เมื่อวานงั้นเหรอ?”
แองเจลีนยิ้มและพยักหน้า “นายก็เดาได้หนิ”
“งั้นเธอไปที่กระท่อมโบยบินสู่จันทราเพื่อเป็นฮีโร่เหรอ?”
แองเจลีนรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่ไม่ใช่ความไม่พอใจและไม่ใช่การประชดประชันในคำพูดของเขา เธอพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจว่า “โชคดีที่ฉันไปทันเวลา ไม่อย่างนั้น น้องสาวนางฟ้าของนายคงถูกฮิโรชิ ไททัสทำลายไปแล้ว”
การแสดงออกของเจย์เย็นชา “คราวหน้าถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บอกฉันด้วย อย่าไปคนเดียวอีก”
แองเจลีนมองดูขาของเขา…
“แต่…”
เจย์พูดอย่างโกรธเคือง “แต่อะไร?”
เธอดูถูกความสามารถของเขาหรือเปล่า?
“ก็ได้” แองเจลีนตอบ
เจย์ตระหนักว่าได้ว่าคำชมของแองเจลีนที่มีต่อโจเซฟินอาจฟังดูมากเกินไป เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
ผู้หญิงสองคนนี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมากจนเขาอิจฉาเล็กน้อย
“โจเซฟินไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ในที่สุด เจย์ก็ตระหนักว่าเขาควรจะนึกถึงน้องสาวของเขาด้วย
แองเจลีนกล่าวว่า “เมื่อฉันไปถึง เขาได้ถอดเสื้อของโจเซฟินออกแล้ว…”
จากนั้น เธอก็ยิ้มหวานขณะที่เธอพูดว่า “โชคดีที่ เขายังไม่ได้ถือโอกาสกับเธอเสียก่อน ฉันเป็นคนหนึ่งที่ได้รับผลในตอนสุดท้ายกับสิ่งที่ดีกว่า ฉันสัมผัสของเธอถึงสองครั้ง ช่างรู้สึกดีจริง ๆ”
เจย์จ้องไปที่แองเจลีนซึ่งมีสีหน้ายังไม่รู้จักพอ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นมืดมิดเหมือนหลุมลึก เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีนิสัยที่ผิดแปลกไปจากเดิม
“ฉันคิดว่าฉันต้องให้โจเซฟินแต่งงานโดยเร็วที่สุดแล้วล่ะ” เขากล่าว
แองเจลีนไม่รู้เจตนาที่แท้จริงของเขา เธอพยักหน้าอย่างเห็นด้วยและกล่าวว่า “ใช่ ๆ เกรงว่าดอกไม้จะตายด้วยมูลวัวซะก่อน”
เจย์พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “มันอาจจะไม่ใช่แค่มูลวัวที่ทำลายดอกไม้ ยังมีวัชพืชที่มั่นใจในตนเองอยู่ด้วย”
แองเจลีนไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงเธอ เธอพยักหน้าอย่างโง่เขลา “ใช่สิ มีคนอีกจำนวนมากมายที่มองโจเซฟิน”
เจย์ตอบว่า “บอกพี่ชายของเธอหน่อยว่าเขาสามารถมาขอหล่อนแต่งงานได้!”
แองเจลีนรู้สึกประหลาดใจ “ฉันคิดว่านายไม่ได้ชอบพี่ของฉันเสียอีก ไม่ใช่หรอกเหรอ?”
“เวลาเปลี่ยนไปแล้ว” เจย์ตอบ “ตอนนี้เขาประสบความสำเร็จในธุรกิจแล้ว ก็ยังดีที่จะให้โจเซฟินแต่งงานกับเขา”
แองเจลีนเห็นด้วย “ใช่”
เจย์ “…”
รู้สึกเหมือนคุยกับกำแพงอิฐ!
“แองเจลีน ฉันหิวแล้ว” เมื่อคืนนี้เขาได้ออกแรงกายอย่างหนักและใช้เวลาช่วงเช้าเพื่อถกเถียงกับเธอ เจย์ก็เลยรู้สึกหิว
แองเจลีนช่วยพยุงเขายืนขึ้นและแต่งตัวให้เขา หลังจากช่วยเขาล้างหน้าล้างตัวเสร็จแล้ว เธอก็เข็นเขาเข้าไปในห้องอาหาร
เด็ก ๆ ซึ่งอยู่ที่นั่นแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นเจย์และแองเจลีนปรากฏตัวด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มกว้าง สีหน้าของเด็ก ๆ ทั้งสามก็แสดงออกอย่างรู้เท่าทัน
ร็อบบี้น้อยถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าหมูทองได้กินกะหล่ำปลีธรรมดาไปแล้วเมื่อคืนนี้”
เซ็ตตี้น้อยรู้สึกผิดหวัง “มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”
ถึงอย่างนั้น เจนสันกล่าวว่า “ค่อนข้างเยี่ยมเลยทีเดียว”
แองเจลีนทักทายเด็ก ๆ อย่างร่าเริง “สวัสดีเด็ก ๆ เมื่อคืนพวกหนูนอนหลับสบายดีไหม?”
เด็กทั้งสามกลอกตามาที่เธอ
“เทียนจากอาหารค่ำแสนโรแมนติกของคุณสว่างเกินไป” ร็อบบี้น้อยบ่น
“มันดังเกินไป” เซ็ตตี้น้อยทำหน้าบึ้ง
“โปรดแจ้งให้เราทราบล่วงหน้าหากได้มีเหตุเกิดขึ้นเช่นนั้นในครั้งต่อไปอีก เพื่อที่เราจะสามารถหลีกเลี่ยงได้” เจนสันกล่าวอย่างจริงจัง
สีหน้าของแองเจลีนสลับกันระหว่างสีแดงเขินอายและสีขาวซีด
“อืม คราวหน้ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” แองเจลีนพูดอย่างระมัดระวังเพื่อทำให้เด็กทั้งสามคนพอใจ
อย่างไรก็ตาม การแสดงออกที่คลุมเครือนี้ทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองในทันที
