ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 669
เจย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ต่อให้เธอจะกลับบ้าน เธอก็จะต้องกลับไปที่เป็นบ้านของฉันเท่านั้น ไม่ใช่บ้านของนาย”
เซย์นทำหน้าบูดบึ้ง “น้องสาวผมไม่ได้กลับมาสักพักใหญ่แล้ว แต่เธอกลับถูกคุณขืนใจตลอดเวลา ผมแค่อยากพาเธอกลับมาสักสองสามวัน คุณไม่สงสารเราบ้างหรือไง คุณปู่คิดถึงเธอมากและพ่อแม่ของผมก็เช่นกัน คุณไม่รู้หรอกว่าความรักของครอบครัวที่มีต่อลูก ๆ ของพวกเขาแข็งแกร่งแค่ไหน”
เจย์ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซย์นก็โกรธจัด “ไม่น่าแปลกใจที่คนจะบอกว่าคุณเป็นคนเลือดเย็นและเย็นชา คุณรู้อะไรไหม คุณแย่กว่านั้น คุณดูไม่ใช่มคนแล้ว แม้ว่าน้องสาวของผมจะแต่งงานกับคุณไปแล้ว แต่เธอก็ไม่ใช่ทรัพย์สินส่วนตัวของคุณ!”
ไม่ว่าเซย์นจะพูดอะไร เจย์ก็ไม่หวั่นไหว
“เธอได้แต่งงานกับฉันแล้ว และจะมีเพียงความตายที่จะพรากเราจากกันเท่านั้น ดังนั้น ฉันจึงมีหน้าที่รับผิดชอบในตัวเธอ”
เซย์นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ท่านปู่เซเวียร์เป็นการบอกกล่าวออกมาแทน “อันที่จริง คุณปู่ของผมต้องการพบคุณด้วย”
ใบหน้าของเจย์เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ฉัน?”
“ใช่” เซย์นพูด
เจย์ครุ่นคิดปกติแล้วท่านปู่เซเวียร์จะไม่ถามหาเขาโดยไม่มีเหตุผล
เมื่อแองเจลีนสังเกตว่าเจย์ไม่โต้ตอบออกมาสักพัก เธอจึงทำท่าทางอ้อนและพูดว่า “ที่รัก เราไปได้ไหม?”
เจย์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ได้สิ”
จากนั้นเขาก็บอกสตอร์มว่า “โทรหาเทมเพสและขอให้เขาไปดูแลเด็ก ๆ เราจะไปบ้านของเซเวียร์ในเมืองนางแอ่นและไปเยี่ยมญาติ ๆ ของฉันกัน”
เซย์นตกตะลึง “บ้าจริง ผมไม่รู้ว่าคุณชอบอะไรแบบนี้ ถ้ารู้ ผมคงให้แองเจิลเรียกคุณว่า ‘ที่รัก’ เมื่อนานมาแล้ว ทำไมผมต้องมาเสียแรงพยายามโน้มน้าวใจคุณเองด้วยล่ะเนี่ย?”
เจย์พูดไม่ออก
เจย์ได้ตัดสินใจไปที่เมืองนางแอ่นในนาทีสุดท้าย เพื่อไปเยี่ยมญาติ ๆ ของเขา แจ็คและคนอื่น ๆ จึงเดินจากไป
โจซี่แอบดูเซย์นก่อนจะตามแจ็คไปอย่างเศร้า ๆ
จู่ ๆ แองเจลีนก็ก้าวไปข้างหน้าและจับมือของโจซี่ แล้วเธอพูดว่า “โจซี่ มากับเราสิ”
โจซี่มองไปที่เซย์นและลังเล
หลังจากเลิกกับเซย์นแล้ว พวกเขาไม่เคยติดต่อกันอีกเลย ทันใดนั้น การพบเขาด้วยวิธีนี้ค่อนข้างน่าอาย
แองเจลีนพยายามขยิบตาให้เซย์น ทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ตาของเธอเป็นอะไรไป? อย่าบอกฉันนะว่าเธอเป็นกล้ามเนื้อหดเกร็ง”
แองเจลีนเข้าไปเตะก้นของเซย์นด้วยความโกรธ “นายนั่นแหละที่มีอาการกล้ามเนื้อหดเกร็ง! ฉันกำลังพยายามให้นายช่วยชักชวนให้โจซี่ไปด้วย”
ความอับอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเซย์น ทว่า เขายังคงเป็นสุภาพบุรุษมากและพยายามเกลี้ยกล่อมโจซี่ทันที “นายหญิงอาเรส ช่วยมากับน้องสาวของฉันด้วยนะ”
เรียกเธอว่า ‘นายหญิงอาเรส’ ทำให้เธอรู้สึกว่าพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่แยแสเลยทันที
ความรักและความเกลียดชังทั้งหมดที่ทั้งสองมีตอนที่พวกเขายังเด็กและคลั่งไคล้กันอยู่ ได้ถูกแบ่งแยกและแยกออกจากกันทันที
โจซี่ซ่อนความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกจากความเฉยเมยและระยะห่างของเซย์น เธอพยักหน้า “ตกลงค่ะ”
ในฐานะผู้ที่มีประสบการณ์เช่นนั้นมาก่อน แองเจลีนสังเกตได้ถึงพวกเขาสองคนและถอนหายใจ
เนื่องจากเธอไม่อยู่มาสองปีแล้ว เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ‘เซย์นดูสุภาพกับโจซี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? เห็นได้ชัดว่าเขากำลังขีดเส้นที่ชัดเจนกับเธอไว้’
เธอกังวลว่าโจซี่จะอึดอัดใจ ดังนั้นแองเจลีนจึงจงใจบอกสตอร์มว่า “ดูแลท่านอาเรสด้วย”
เธอเลือกไปนั่งกับโจซี่
สตอร์มมองไปที่ท่านประธานอาเรส เขามีใบหน้าที่นิ่งและอดทนต่อความเจ็บปวดทั้งหมดภายในใจ
ท่านอาเรสไม่ได้พบภรรยาของเขามาสองสามวันแล้ว ดังนั้นเขาจึงคิดถึงเธอมาก
ถึงอย่างนั้นแล้ว ภรรยาของเขากลับสนใจแต่น้องสาวคนเล็กของเขาเท่านั้น
หลังจากส่งขึ้นรถโรลส์-รอยซ์แล้ว เจย์ก็หลับตาลงอย่างไม่เต็มใจและสงบลงโดยไม่พูดอะไรเลยตลอดการเดินทาง
ภายในรถของเซย์นกลับดูมีชีวิตชีวามาก
แม้ว่าเซย์นและโจซี่จะแสดงท่าทางเย็นชาต่อกัน แต่แองเจลีนก็เป็นตัวกั้นกลางที่ดี
“เซย์น ปีนี้นายอายุเท่าไหร่แล้วนะ?”
เซย์นปรับกระจกมองหลังเพื่อมองแองเจลีนและกลอกตา “เธอไม่รู้เลยเหรอว่าพี่ชายสุดที่รักของเธออายุเท่าไหร่แล้ว? นี่เธอเป็นน้องสาวของฉันจริง ๆ ไหมเนี่ย?
แองเจลีนตบหัวของเขาจากด้านหลังทันที “ตอบคำถามสิ”
“ฉันอยู่ในวัยกลางคนที่สมบูรณ์แบบ” เซย์นกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
