ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 698
แองเจลีนพูดไม่ออก “…”
เธอเอนตัวลงบนไหล่ของโจซี่และสะอื้นไห้
โจซี่หันไปหาเซ็ตตี้และร็อบบี้แล้วตำหนิอย่างรุนแรง “พวกหนูทั้งสองคนคิดว่าพวกหนูกำลังพูดอะไรอยู่ เจ้าเด็กอันธพาลตัวน้อย? เธอเป็น—ของพวกหนู”
“โจเซฟิน อาเรส” เป็นเสียงเรียกขู่ดังมาจากด้านหลัง
รถโรลส์-รอยซ์สีดำสุดคลาสสิกหยุดอยู่ข้าง ๆ โจเซฟินและแองเจลีน
แองเจลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงในอกขึ้นมาทันทีจากการได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ เมื่อหันไป เธอจ้องเขม็งไปที่ชายที่ดูสง่างามนั่งอยู่ที่ฝั่งผู้โดยสาร ซึ่งมีเหงื่อเย็นเฉียบไหลผ่านออกมาจากช่องว่างระหว่างคิ้วของเขา
“เจย์บี้…” น้ำตาคลอของแองเจลีน พร้อมน้ำเสียงของเธอบีบคั้นหัวใจ
เจย์เงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาของเขาเย็นชาและไม่แยแส
สตอร์มลงมาจากที่นั่งฝั่งคนขับและรีบเดินเข้าไปฝั่งผู้โดยสาร เมื่อวางทางลาดลงไว้เรียบร้อย เจย์ก็ค่อย ๆ เลื่อนตัวลงนั่งบนรถเข็นเตรียมออกจากรถอย่างช้า ๆ
โดยไม่สนใจแองเจลีน เขาติดตั้งทางลัดเพื่อเข้าผ่านด้านหน้าประตูแกะสลัก โดยใช้ระบบจำใบหน้าของเขาไว้และประตูก็เปิดออก
เจย์เข้ามาในบ้าน
หลังจากที่เขาทำตัวไม่สนใจ แองเจลีนก็ยืนนิ่งอย่างว่างเปล่า เธอควรจากไปหรือควรตามเขาไปดีนะ?
โจเซฟินตัดสินใจแทนเธอและเธอก็ถูกผลักเข้าไปหยุดที่ประตูก่อนที่เธอจะรู้ตัว
เมื่อเห็นว่าประตูกำลังจะปิด เจนสันก็วิ่งไปยังช่องทางเข้าเพื่อหยุดประตู
เมื่อเป็นเช่นนั้น โจเซฟินและแองเจลีนก็ได้เข้าไปในสวนคฤหาสน์ด้วยเช่นกัน
โจเซฟินผลักแองเจลีนที่ยังอยู่ในภาวะตกตะลึงอยู่และกระซิบว่า “เข้าไปข้างในสิ พี่แองเจลีน ฉันจะดูเด็ก ๆ สามคนให้เธอเองและจะทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่เข้าไปรบกวนเธออย่างแน่นอน เข้าไปถามและพูดทุกสิ่งที่เธออยากรู้ อย่าให้มีอะไรให้ต้องเสียใจภายหลังอีก”
แองเจลีนเดินไปข้างหน้าอย่างเขินอาย
ในห้องนั่งเล่น เจย์ยังนั่งรถเข็นอยู่เฉย ๆ เพราะสตอร์มยังไม่ได้ตามเข้ามา
เมื่อเข้าไปถึงก่อนเขา แองเจลีนถามอย่างตรงไปตรงมา “นายต้องการให้ฉันช่วยอุ้มนายไปที่โซฟาไหม?”
เธอแค่กังวลว่าเขาจะรู้สึกอึดอัดเมื่อยังนั่งบนรถเข็น เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอต้องมาพยายามเรื่องพวกนี้อย่างหนัก
เขาตอบด้วยท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยามในการแสดงออกที่ไม่แยแสของเขาว่า “เธอต้องการอะไร?” เขาซักไซ้เธออย่างเย็นชา
แองเจลีนมองลงมาในขณะที่เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ “อย่างน้อยก็ให้เหตุผลที่สมเหตุสมผลกับฉันหน่อยที่เลิกกับฉัน”
เจย์พูดอย่างเย้ยหยัน “เธอไม่มีความละอายใจบ้างเลยเหรอ แองเจลีน เซเวียร์? หรือฉันเขียนจดหมายไม่ชัดเจนเพียงพอ? เธอจากฉันไปโดยไม่มีคำบอกลาเมื่อสองปีก่อน แล้วฉันก็สามารถรับรองกับเธอได้เลยว่าไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกจะยอมรับสิ่งนี้จากผู้หญิงที่เขารักได้หรอก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเธอกลับมาด้วยใบหน้าที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง สิ่งเหล่านี้มันมีขีดจำกัดของฉันว่าจะรับอะไรได้บ้างจากเธอ แต่เธอก็มาถึงจุดนี้แล้วหนิ ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงตัดสินใจนำความรักที่ฉันมีต่อเธอกลับคืนมา”
แองเจลีนล้มลงไปกองกับพื้น “ฉันขอโทษนะ เจย์บี้ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด” เธออึดอัดจนดวงตาเป็นสีแดง
เจย์รู้สึกว่าหัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ ราวกับโดนระเบิดนิวเคลียร์เข้าอย่างจัง ความเจ็บปวดทำให้เขาต้องจับที่วางแขนของรถเข็นไว้อย่างแน่น
ความเจ็บปวดนี้ได้ตัดสินที่จะต้องเลือกให้กลายเป็นความโหดร้ายแทน ความมีเสน่ห์ของเขาแสดงด้วยท่าทีบูดบึ้งด้วยความโกรธ ในขณะที่เขาจ้องไปที่แก้มตอบของแองเจลีน เขาพยายามบังคับตัวเองให้จินตนาการว่าเธอเป็นหนึ่งในความลับที่ต้องมาเจอเรื่องสกปรก ๆ ของครอบครัวอาเรส
“ไม่ มันเป็นความผิดของฉัน ฉันไม่ควรรักเธอในช่วงครึ่งชีวิตที่ผ่านมา ปล่อยฉันไปเถอะ แองเจลีน เซเวียร์ ได้โปรด”
แองเจลีนรู้สึกว่าโลกของเธอถูกเหวี่ยงไปเมื่อเธอจับมือเจย์ตามสัญชาตญาณ
มือของเธอเย็นยะเยือกขณะที่เธอสั่นสะท้าน “ไม่นะ ได้โปรดเถอะ เจย์บี้…”
เจย์ดึงนิ้วมือของเธอออกทีละนิ้ว ก่อนจะผลักเธอออกไปในที่สุด
มันเป็นการกระทำที่ใช้แรงทั้งหมดที่เขาสะสมมาตลอดชีวิตของเขา
