ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 771
ค่ำคืนนั้นแสนเงียบสงัด
แองเจลีนนอนอยู่บนเตียงในขณะที่เธอพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ
คำพูดของปู่ของเธอที่มีต่อเธอในตอนกลางวัน ทำให้เธอตกอยู่ในความพัวพันกับปัญหาและความขัดแย้ง
ปู่หวังว่าเธอจะละทิ้งความขุ่นเคืองและยอมรับแอนเป็นครอบครัวของเธอให้ได้ เพื่อขยายสถานะทางสังคมของครอบครัวเซเวียร์ หัวใจของชายชราอยู่ในที่ที่ถูกแล้ว
ถึงอย่างนั้น เธอไม่สามารถตกลงได้เนื่องจากเธอดูถูกแอนที่แย่งพ่อของเธอไป ตอนนี้แม่ของเธอต้องอยู่ตัวคนเดียว
เธอยังเกลียดชังเซร่าที่ประจบประแจงเจย์ เธอรู้สึกเสมอว่าเจย์เป็นของเธอเท่านั้น มันเป็นพฤติกรรมที่น่าอับอายของเซร่าที่อยากจะได้พี่เขยของเธอเอง
เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไม่ต้องทนกับความรู้สึกไม่ดีแบบนี้และจะต้องยอมรับพวกเขาเข้ามาในครอบครัวอย่างเต็มใจ
จากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจในตอนกลางคืน
แองเจลีนได้ยินเสียงจึงลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ
เธอตั้งใจฟังเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้หูฝาดไป มีใครถอนหายใจมาจากนอกหน้าต่างหรือเปล่า?
ใครกัน?
แองเจลีนก้าวไปดูที่หน้าต่างด้วยเท้าเปล่า เธอเปิดหน้าต่างและเห็นดอกดามัสกัสสีดำที่ผูกติดอยู่กับระแนงหน้าต่างและลำต้นของต้นไม้ด้านหน้า โคลกำลังเอนพิงอยู่ตรงหน้าต่างดามัสกัสโดยวางแขนทาบไว้ด้านหลังศีรษะของเขา แล้วขาของเขาไขว้กันอย่างสบาย ๆ
เมื่อเขาเห็นแองเจลีน โคลก็ยืนตรงขึ้นทันที ในพริบตา ตัวเขาก็มุ่งเข้ามาที่หน้าต่าง
ภายใต้แสงจันทร์สลัว แองเจลีนมองไปยังชายที่ยืนสู้กับแสงไฟ เขาดูหล่อเหลาราวกับเทพกรีกที่สืบเชื้อสายมาอยู่ในโลกมนุษย์
ทว่า แองเจลีนไม่สามารถทำผิดพลาดจากการถูกสิ่งมีชีวิตที่งดงามราวกับเทพโจมตี
เธอพูดไม่ออกเลยทีเดียว “คุณมาทำอะไรตอนกลางดึกแบบนี้?”
“ผมคิดถึงคุณ” โคลยิ้ม
แองเจลีนตกตะลึงราวกับไม่สามารถหุบปากได้ไปตลอดชีวิต
ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรจากการคิดถึงเธอกลางดึกกันแน่?
โคลเดินผ่านแองเจลีนและเดินไปที่เตียง โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง เขาเริ่มถอดรองเท้า
“หยุดนะ” เสียงของแองเจลีนเบาลง แต่ก็สะท้อนเสียงกึกก้องด้วยความโกรธ
โคลเงยหน้าขึ้นมองเธอ และสีหน้าที่เป็นอันตรายก็แสดงออกไปทั่วดวงตาที่สวยงามของเขา
“คืนนี้ผมจะนอนกับคุณ” เขาประกาศเสียงแข็ง
แองเจลีก่ายหน้าผากของเธอและถอนหายใจแรงไปถึงสวรรค์ให้ได้ยินเธอว่า “พระเจ้าผู้เป็นที่รัก ท่านขุดฟอสซิลมีชีวิตที่แปลกใหม่เช่นนี้ขึ้นมาจากที่ไหนในโลกกันเนี่ย?”
โคลขมวดคิ้ว “ผมเป็นคนที่ได้รับการศึกษายุคใหม่ในระดับสูงสุดเชียวนะ แต่คุณเรียกผมว่าฟอสซิลที่มีชีวิตงั้นเหรอ?”
แองเจลีนโต้กลับ “ความรู้ความเข้าใจของคุณเกี่ยวกัยสัตว์เพศคู่ยังคงขึ้นอยู่กับความปรารถนาตัณหาขั้นพื้นฐานที่สุด แล้วอะไรคือความแตกต่างระหว่างสิ่งนี้กับการมีเพศสัมพันธ์ของรูปแบบชีวิตดึกดำบรรพ์เหล่านั้นบ้างไหม?”
โคล “…”
แองเจลีนกล่าวต่อ “เราเป็นสัตว์ที่ก้าวหน้ากว่า คุณรู้ความแตกต่างระหว่างสัตว์โลกชั้นต่ำบ้างไหม?”
“บอกผมมาสิ” โคลดูราวกับว่าเขากำลังได้รับบทเรียน
“สัตว์ที่ก้าวหน้ากว่านั้นมีสมองที่ใหญ่กว่า และพวกเขารู้วิธีที่จะยับยั้งความปรารถนาของพวกมัน” แองเจลีนกล่าว
โคลสบถอย่างเย็นชา “คุณพูดเรื่องไร้สาระมามากแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นเพียงข้ออ้างที่จะไม่อยากนอนกับผมมากกว่า”
แองเจลีนกลอกตามองเขา “ถึงคุณจะไร้ยางอาย แต่ฉันไม่ใช่อย่างนั้น คุณรีบออกไปซะ”
โคลถอดเสื้อนอกแล้วนอนบนเตียงของเธอ “ผมไม่ไป”
แองเจลีน “…”
“ฉันขอร้องล่ะ ได้โปรดออกไป ถ้าใครรู้เรื่องนี้ มันจะทำลายเกียรติของฉัน” แองเจลีนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
โคลยังคงนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางที่เอาแต่ใจตัวเองและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ต้องกังวล ถึงชื่อเสียงของคุณจะถูกทำลาย ผมก็ไม่รังเกียจหรอก”
แองเจลีนกลอกตาอย่างต่อเนื่อง
“ฉันต้องทำไงคุณถึงจะออกไป?”
โคลเหลือบมองร่างของแองเจลีน “ดูแลผมสิ ผมจะไปหลังจากที่คุณทำเสร็จแล้ว”
ใบหน้าของแองเจลีนเปลี่ยนเป็นสีเขียวในขณะที่เธอกอดหมอนแน่น “ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวคุณแล้วล่ะ”
จากนั้น เธอก็กอดหมอนและเข้าไปในห้องเด็ก ๆ ที่อยู่ห้องติดกัน
แองเจลีนอุ้มร็อบบี้น้อยและวางเขาไว้บนเตียงของเจนสัน ในขณะที่เธอเข้าไปนอนบนเตียงของลูกชายแทน
เจนสันตื่นขึ้นจากสิ่งนี้และถามด้วยเสียงอู้อี้ที่แผ่วเบาว่า “คุณแม่ครับ ทำไมคุณแม่ไม่นอนในห้องของตัวเองล่ะ?”
