ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 787
เจย์แทบจะนึกภาพฉากที่อนาจารที่เกิดขึ้นภายในห้องได้เลย เขากัดกรามของเขาแล้วหันไปหาฟินน์ “ทำหมันเขาซะ”
ฟินน์ตอบว่า “จัดไปครับ”
ด้วยการโบกมือเรียกของคาร์สัน บอร์ดี้การ์ดได้เข้าไปล้อมตัวฟินน์และเจย์ไว้ในทันที
“ผมให้คุณเข้าไปไม่ได้หรอก” คาร์สันยิ้มอย่างชั่วร้าย
เจย์พูดกับฟินน์ด้วยน้ำเสียงที่ชั่วร้ายว่า “ฉันสามารถจัดการกับพวกหัวหลักหัวตอที่ไร้ประโยชน์พวกนี้ได้”
“เข้าใจแล้ว” ด้วยความเร็วราวกับเสือดาว ฟินน์กระโดดข้ามผู้คนและทิ้งตัวลงจอดนอกวงล้อมรอบด้วยการพลิกตัวกลับ
คาร์สันจ้องไปที่ฟินน์ซึ่งกำลังไต่กำแพงปีนขึ้นไป “ดูไม่เลว”
จากนั้น เขาก็หยิบเครื่องมือปีนเขาปีนขึ้นไปและไล่ตาม ฟินน์ กัลลาเกอร์
ผู้ชายที่เหลือก็ล้อมรอบตัวเจย์ ในขณะที่สายตาก้มลงมองไปที่ขาของเขา ภายในใจพวกเขามีความคิดเดียวกัน คนง่อยคนนี้จะเรียกพวกเขาว่าคนไร้ประโยชน์ได้อย่างไร? เขาต้องมีเล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อยถ้าเขาสามารถอ้างสิทธิ์ที่เย่อหยิ่งนี้ได้
ถึงอย่างนั้น พวกเขาชนะในเกมนี้ได้เลย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกกลัว เจย์ อาเรส ผู้นำบอร์ดี้การ์ดสองสามคนจ้องมองและพูดคุยกันเงียบ ๆ ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาเขาพร้อมกัน
เจย์ประสานมือทั้งสองข้างของเขาไว้บนที่วางแขนของรถเข็น ทำให้เข็มพุ่งออกมาจากช่องที่ซ่อนอยู่ทั้งสองข้างใต้ที่วางแขนเปิดเผยออกมาทันที โดยไม่ได้เตรียมตัวไว้ หลายคนได้ล้มลงเมื่อเข็มทิ่มแทงเข้าไป
คนที่โชคดีพอจะหลบเลี่ยงเข็มได้คือการกระโดดขึ้นและเล็งไปที่หัวของเจย์ เจย์เอนตัวไปข้างหลังอย่างสง่างามเพื่อตอบโต้และเอียงรถเข็นไปข้างหลัง ปล่อยให้เข็มไปโดนผู้ที่เล็งไปที่หัวของเขา
หนึ่งในนั้นค่อนข้างชำนาญ ในขณะที่เขาจับเข็มระหว่างนิ้วของเจย์ได้
เจย์เขย่งยืนตัวตรงบนรถเข็นและหมุนตัวเข้าที่ ในเสี้ยววินาที ชายคนนั้นก็ยิงเข็มกลับไปให้เจย์ที่ขว้างอาวุธที่ซ่อนอยู่ในมือออกในวินาทีต่อมา
ใบหน้าของชายคนนั้นฉายแววภาคภูมิใจ
“สายเกินไปแล้ว ท่าน…”
ลูกดอกของเจย์พุ่งไปกระแทกเข่าก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดจบ ขาของเขาสั่น และชายคนนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าเจย์ทันที
“มันจะเป็นไปได้ยังไง”
ตอนที่เขาขว้างเข็มครั้งแรกเหรอ?
เขาคนนั้นไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงถูกโจมตีก่อน เขาไม่เข้าใจเลย
เจย์จับเข็มที่อีกฝ่ายขว้างอย่างง่ายดาย รอยยิ้มที่หล่อเหลาปรากฏขึ้นบนคุณสมบัติอันงดงามของเขา มันช่างมีเสน่ห์เหลือเกินสำหรับผู้ชายที่ชั่วร้ายเช่นนี้
“นายอาจจะเก่ง แต่สติปัญญาของนายยังขาดอยู่” เจย์ตอบอย่างประชดประชัน
“เวลาที่ใช้อาวุธลับในการขว้างระยะทางที่กำหนดนั้น ขึ้นอยู่กับความเร็วและน้ำหนักของมันอย่างมาก”
เมื่อจ้องมองไปที่พื้นแบบใหม่ซึ่งสร้างมาจากการนอนกองกันของเหล่าบอร์ดี้การ์ดที่พ่ายแพ้ คาร์สันรู้สึกชื่นชมเจย์อย่างแรงกล้า “คุณค่อนข้างมีฝีมือ ใช่ไหมล่ะ ท่านอาเรส?”
เจย์จ้องเขาอย่างเย็นชาจนอาจทำให้วัวตัวแข็งได้เลย ตอนนี้มันเป็นเพียงเดือนมิถุนายน แต่คาร์สันรู้สึกว่าอุณหภูมิลดลงอย่างมาก
สายตาของผู้ชายคนนั้นช่างน่ากลัวขนาดนี้ได้อย่างไร?
ด้วยเครื่องมือปีนเขา คาร์สันเร่งปีนขึ้นกำแพงหินราวกับว่าตัวเขาไร้น้ำหนัก เขาทำให้ ฟินน์ กัลลาเกอร์ ที่ปีนด้วยมือเปล่าเสียเปรียบได้อย่างน่ากลัว
จากช่องที่ซ่อนไว้อยู่ เจย์ได้เตรียมใช้ลูกดอกอีกอัน แต่คาร์สันหันมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ในขณะที่เขาห้อยอยู่ตรงขอบหน้าต่างด้วยมือข้างหนึ่งโดยหันหลังพิงขอบหน้าต่าง
เขามั่นใจว่าเขาสามารถจับลูกดอกของท่านอาเรสได้
ในท้ายที่สุด การจับลูกดอกเป็นสิ่งที่เขาควบคุมมันได้มาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก
ขณะจ้องไปที่ตรงขอบหน้าต่าง นิ้วที่เรียวยาวของเจย์ได้หนีบลูกดอกอย่างธรรมดา ๆ เพียงเพื่อจะให้อีกฝ่ายสูญเสียการยึดเกาะไปในทันที
เมื่อมองดูลูกดอก คาร์สันก็ตระหนักได้ว่ามันพุ่งมาระยะทางตรงธรรมดา คาร์สันอดไม่ได้ที่จะล้อเลียนความเร็วที่ช้าและจับทางได้
“เห็นได้ชัดแล้วล่ะ ท่านอาเรส นี่คือลูกดอกที่ตั้งใจจะจัดการกับคนหัวหลักหัวตอที่ไร้ประโยชน์สินะ”
จากนั้น ลูกดอกก็เปลี่ยนทิศทางและพุ่งออกไปจากตัวคาร์สันในขณะที่เสียงของมันก็หล่นลงไป
คาร์สันหัวเราะขึ้นเป็นสองเท่า “ผมคิดว่าขาของคุณเท่านั้นที่พิการ ท่านอาเรส ใครจะคิดว่ามือของคุณก็ไร้ประโยชน์เช่นกัน”
ทันใดนั้น ลูกดอกก็หล่นลงไปที่ขอบหน้าต่างข้าง ๆ เขา ต้องขอบคุณแรงการกระตุ้นและการดีดตัวกลับ ทำให้ลูกดอกพุ่งไปในทิศทางที่แหลมคมและพุ่งเข้าใส่ร่างของคาร์สันด้วยความเร็วสูง
ความแข็งแกร่งของมันมหาศาล
คาร์สันถึงกับล่วงลงมาจากกำแพงหินราวกับถูกฟ้าผ่า
ฟินน์ถีบหน้าต่างออกในครั้งเดียว
เสียงดังทำให้ทั้งโคลและแองเจลีนหันมามอง แองเจลีนตกตะลึงเมื่อจ้องมองไปที่ ฟินน์ กัลลาเกอร์
