ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 806
เซร่าเดินเข้ามาหาแองเจลีนอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล พร้อมเผยรอยยิ้มที่สุภาพและอ่อนน้อมถ่อมตน “ขอบคุณนะ แองเจลีน”
แองเจลีนไม่สนใจเธอ แล้วหันหลังกลับและเดินจากไป
ทัศนคติด้วยท่าทางตัดกันอย่างชัดเจน ทำให้จอร์จสนใจเซร่ามากขึ้น
เชอร์ลี่ย์และคุณนายเซเวียร์กำลังทำอาหารกลางวันตอนเที่ยง แอนและคนอื่น ๆ นั่งรออยู่บนโต๊ะอาหารมานานแล้ว และเมื่อพวกเขาเห็นอาหารหน้าตาธรรมดา ๆ แอนก็เริ่มแสดงท่าทางอีกครั้ง
“ควินเนลลา ครอบครัวเซเวียร์ได้เปลี่ยนไปแล้วนะในตอนนี้ เธอควรประหยัดในสิ่งที่เธอควรประหยัดด้วยเมื่อพูดถึงเรื่องอาหารก็ตาม เพราะฉันเกรงว่าจอร์จจะไม่สามารถจ่ายค่าเลี้ยงดูเธอได้อีกในอนาคต ถ้าเธอยังคงฟุ่มเฟือยและสิ้นเปลืองแบบนี้”
แองเจลีนซึ่งกำลังช่วยพยุงท่านปู่ซเวียร์เดินลงบันไดอยู่นั้น ความโกรธจัดแสดงออกมาเมื่อได้ยินสิ่งที่แอนพูด
“ปกติแม่ของฉันก็ประหยัดมากอยู่แล้ว เธอแค่เตรียมจัดงานใหญ่เพียงเพราะคุณมาที่นี่ในวันนี้ไงล่ะ อย่าทำตัวเนรคุณหน่อยเลย” แองเจลีนตะคอก
“นอกจากนี้ อาหารบนโต๊ะนี้ไม่ได้ซื้อโดยใช้เงินของพ่อ แต่เป็นเงินของฉัน ไม่เป็นไรหรอกถ้าคุณจะเนรคุณที่จะอยากกินอาหารของฉันและอยู่ที่บ้านแม่ของฉัน แต่อย่างน้อยคุณก็ควรหุบปากซะ”
แอนมีสีหน้าบูดบึ้งมากและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเอาอกเอาใจจอร์จ “ดูลูกสาวตัวดีของคุณสิ จอร์จ ดูสิว่าเธอปากจัดแค่ไหน ฉันพูดไปเพียงประโยคเดียวเองแล้วเธอกลับพูดมาเป็นชุดเลย”
จากนั้น จอร์จจึงตำหนิแองเจลีนว่า “เจย์คงตามใจนิสัยแย่ ๆ ของแกสินะ สุดท้ายเขาคงจะทนอารมณ์ร้ายของแกไม่ได้ นั่นก็เลยเป็นเหตุผลที่เขาหย่ากับแก ใช่ไหมล่ะ?”
แองเจลีนดูตกใจมากเมื่อเธอยืนนิ่งที่จุดเดิมราวกับว่าเธอเป็นใบ้
ท่านปู่เซเวียร์จ้องมองไปที่จอร์จอย่างรวดเร็ว “รู้ไหมว่าเมื่อไหร่ที่แกควรหุบปาก?”
เชอร์ลี่ย์เดินไปและพาแองเจลีนเข้าไปที่นั่งระหว่างเธอกับคุณนายเซเวียร์
พระเจ้ารู้ว่าแองเจลีนจะทานอาหารมื้อนี้ให้เสร็จได้อย่างไร คำพูดของพ่อของเธอเป็นเหมือนมีดที่แทงเธอเข้าที่หัวใจ
ในที่สุด เธอผลักข้าวที่เหลืออีกครึ่งชามออกไป “ฉันอิ่มแล้ว ขอให้ทานข้าวให้อร่อยนะ ทุกคน” จากนั้นเธอก็หันหลังกลับไปและขึ้นไปชั้นบนเพื่อเก็บของทันที
ด้วยความกังวลเกี่ยวกับเธอ เชอร์ลี่ย์ก็เดินตามเธอขึ้นไปชั้นบนด้วย
เมื่อเธอเห็นแองเจลีนย้ายข้าวของของเธอขึ้นไปชั้นบนสุด เชอร์ลี่ย์ก็หยุดเธอไว้ทันที “ทำไมเธอถึงขยับไปมาแบบนี้ในเมื่อเธอก็ยังอ่อนแออยู่นะ? อยู่กับฉันเถอะ ต่อจากนี้ไปไม่ต้องขึ้นไปอยู่ชั้นบน แล้วก็ไม่ต้องไปยั่วยุยัยแม่มดแก่นั่นอีก”
“อืม” ความประทับใจของแองเจลีนที่มีต่อเชอร์ลี่ย์รู้สึกดียิ่งขึ้นในช่วงที่ผ่านมานี้ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงตอบรับคำขอของเธอโดยทันที
หลังอาหารกลางวัน ทั้งแอนและเซร่าออกไปเดินเล่นในสวนหลังบ้าน ในขณะที่เชอร์ลี่ย์และคุณนายเซเวียร์ล้างจานกันอยู่
จอร์จเอนกายอย่างเกียจคร้านอยู่บนโซฟา
แองเจลีนรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งเมื่อเห็นแอนและเซร่าเดินสบาย ๆ ในสวน ขณะที่เธอยืนอยู่ข้างหน้าต่างบนชั้นสอง
แม่ของเธออาจไม่พอใจแอนและเซร่า แต่เนื่องจากแม่ของเธอยังคงรักพ่อของเธออยู่ เธอจึงเต็มใจที่จะทนกับแม่และลูกสาวที่เป็นคนไม่สมเหตุผลเพียงเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับพ่อของเธอ
เมื่อแองเจลีนคำนึงถึงความรักที่อ่อนโยนของแม่เธอ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมเมินพวกเธอทั้งคู่
ในตอนแรก เธอคิดว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติตราบเท่าที่เธอประพฤติตัวเหมือนเต่านินจากลายพันธุ์ก็ตาม
ใครจะคิดได้ว่า เมื่อปีศาจน้อยทั้งสามกลับมาจากโรงเรียนในช่วงบ่ายวันนั้น บ้านจะกลายเป็นสนามรบอีกครั้ง
