ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 909
โจเซฟินห่วงแองเจลีนมากกว่า เพราะเธอคงจะอยู่ด้วยความโศกเศร้าที่เธอควรจะรู้ความจริงเบื้องหลังความโหดเหี้ยมของเจย์กับเธอ แองเจลีนมักจะเป็นคนที่ดื้อรั้นที่จะมอบให้ใจในนามของความรักในท้ายที่สุด
“นายต้องบอกพี่แองเจลีนนะ เซย์น” น้ำตาของความโกรธเป็นประกายในสายตาที่ว่างเปล่าของโจเซฟิน
เซย์นตอบกลับว่า “ด้วยความอัจริยะที่เขาเป็น พี่ชายของเธอได้พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อบังคับให้แองเจลีนทิ้งเขาไป เธอรู้ไหมว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดข้างในมากแค่ไหนในตอนที่แองเจลีนเข้าใจเขาผิด? เราเรียกเขาว่าเลือดเย็น แต่ฉันมองดูเขาร้องไห้เหมือนกับว่ามันคือทุกอย่างที่เขาได้รู้
ฉันมองสายตาที่เย็นชาเปลี่ยนเป็นสีเลือดพร้อมกับเส้นเลือดที่เหมือนกับดอกลิลลี่แมงมุมที่บานสะพรั่งในดวงตาขาวของเขา แม้แต่ผู้ชายอย่างฉันก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เขาต้องเจอ เธอกล้าที่จะโยนงานหนักทั้งหมดนั่นให้สูญเปล่างั้นเหรอ? เพราะว่าฉันทำไม่ได้”
โจเซฟินรู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้นติดอยู่ที่ลำคอของเธอ “ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงว่าพี่ชายของฉันรักพี่แองเจลีนมากแค่ไหน? พี่แองเจลีนคือสิ่งเดียวที่เขาประคับประคองอย่างใกล้ชิดตั้งแต่เขาอายุ 18 เขามีประวัติที่ยอดเยี่ยมตลอดเส้นทางรัก แต่เขาก็ยังทำผิดพลาดอย่างร้ายแรงในตอนจบของมัน”
“เขาไม่รู้เลยรึไงว่าพี่แองเจลีนเป็นประเภทที่ยึดมั่นกับคำสาบานที่ว่า ‘จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน’? เขาทิ้งพี่แองเจลีนอย่างโดดเดี่ยวในโลกนี้เพื่อปกป้องตัวเองได้ยังไง? เขาทำได้ยังไงในเมื่อความจะทำร้ายเธอได้น้อยกว่าวันเวลาของความทรมาณจะมาถึง?”
เซย์นพูดไม่ออก
“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน เซย์น ฉันต้องโทรหาพี่แองเจลีน”
“ฉันทำไม่ได้…” เซย์นลังเล
“เอามาให้ฉัน!” โจเซฟินคำราม
เซย์นลุกขึ้นจากเตียง “เธอต้องหิวแน่ ๆ ฉันจะไปหาอะไรให้เธอกินสักหน่อย” จากนั้น เขาก็หนีไปจากฉากนั้น
“เซย์น…”
ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่าน ทำให้ใบไม้สีเหลืองและแดงเกิดเสียงกรอบแกรบในขณะที่บังคับให้พวกมันหมุนวนอย่างรุนแรง
ใบไม้ยังยึดอยู่กับต้นและไม่ร่วงหล่นลงไป
เซย์นนั่งบนกระโปรงรถพร้อมกับก้มหัว จุดบุหรี่ เขาเริ่มจะสูบต่อในทันที
ใบไม้เต้นรำท่ามกลางสายลมก่อนที่ในที่สุดจะหล่นลงข้าง ๆ เท้าของเซย์น
เซย์นหยิบใบไม้สีแดงสด ประหลาดใจกับความหายากในสีของมัน
เมื่อได้เห็นใบไม้ทำให้เขานึกถึงเจย์ อาเรส
การกลับไปยังดินแดนที่พวกมันเคยมาคือจุดจบของโชคชะตาสีแดง มันคือชะตาที่จะเสียสละตัวมันเอง เพื่อเป็นหนึ่งเดียวกับดินเบื้องล่าง
ชะตากรรมของเจย์ อาเรสก็ไม่ต่าง
เมื่อทิ้งบุหรี่ลงบนพื้น เซย์นก็เหยียบไฟให้มอดดับ
จากนั้น เขาเดินไปที่เครือร้านอาหารฝรั่งเศสที่ใหญ่ที่สุดพร้อมกับใบไม้สีแดงที่อยู่ในมือ
โดยส่วนตัวแล้ว เซย์นไม่มีความชอบเรื่องอาหาร นิสัยอวดเบ่งของเด็กรวยไม่ได้เพิ่มขึ้นในตัวเขาเลยแม้ว่าจะเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่มั่งคั่ง
อาหารง่าย ๆ จากแผงขายอาหารก็เพียงพอแล้ว
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เขากำลังซื้ออาหารให้กับโจเซฟีน เซย์นรู้ตัวว่ากำลังทุ่มความพยายามในการเลือกมื้ออาหารของเขา
ภายในเครือร้านอาหารฝรั่งเศสขนาดใหญ่มีลูกค้าค่อยข้างน้อย กำลังนั่งด้วยกันสองหรือสามคน
เมื่อเดินผ่านประตูที่หมุนเวียน เซย์นก็เห็นแองเจลีนกำลังนั่งอยู่ในห้องที่แบ่งครึ่งข้าง ๆ หน้าต่างกระจก เธอสวมชุดเดรสลูกไม้สีขาวนั่งอยู่ต่อหน้าโคล ยอร์ค ชายคนนั้นอยู่ในชุดสูทสีขาวของเขาเอง
หนุ่มหล่อกับสาวสวย ช่างเหมาะสมกันดั่งสวรรค์สร้าง
รอยยิ้มของโคลดูอ่อนโยนขณะที่เขาตักกับข้าวให้กับแองเจลีน
รอยยิ้มที่อบอุ่นของโคลทำให้แองเจลีนมีสีหน้าที่สดสวย
จากนั้นสายตาของเซย์นก็จ้องไปที่ชายคนนั้นที่กำลังยืนข้าง ๆ เสาหินอยู่ข้างหลังแองเจลีน
ชานคนนั้นสูงและหลังของเขาตั้งตรงขณะขณะที่เขาถือตัวด้วยศักดิ์ศรีที่เหมือนกับเจ้าชาย ด้วยแว่นกันแดดสีดำและเสื้อฮู๊ด ชายคนนั้นซ่อนอยู่ข้างหลังเสาหิน
เจย์ อาเรสงั้นเหรอ?
เขายืนได้แล้วเหรอ?
เซย์นเดินไปหาเขา เมื่อหยุดต่อหน้าเจย์ เขาพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า “ฉันควรทำอะไร? ชมนายงั้นเหรอ? เพราะว่ายินดีด้วย นายประสบความสำเร็จในการไล่น้องส่วของฉันไปสู่อ้อมแขนของชายคนอื่นแล้ว”
เสียงที่ชัดเจนของเจย์มีเลือดไหลออกมาด้วยความโศกเศร้า “แล้วฉันทำอะไรอีกล่ะ? ปล่อยให้เธอตายเพื่อฉันอีกงั้นเหรอ?”
เซย์นปฏิเสธเขาไม่ได้
“ถึงอย่างนั้น นายก็ไม่จำเป็นต้องถลำลึกด้วยการบังคัญให้เธอทิ้งนายเลยหนิ” เซย์นประณาม “ใครบางคนยอกฉันว่านายบังคับให้เธอทำแท้ง นายโง่หรือนายเซ่อกันแน่? ทำไมนายถึงยอมรับไม่ได้ถ้าเธอเต็มใจที่จะให้ลูกชายกับนาย? ฉันหมายความว่านายคงจะมีอีกคนที่ไปเยี่ยมหลุมศพนายในตอนที่นายตายใช่ไหม?
เจย์ถอดแว่นตา แววตาที่ดุร้ายในดวงตาที่เย็นชาของเขากำลังทิ่มแทงชายอีกคน
