ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 935
“แองเจลีน… ผมรักคุณ… อ๊ะ…” คำสารภาพของโคลมีการเปลี่ยนแปลง
แองเจลีนเงื้อมีดขึ้นและแทงเขาที่หัวใจ อย่างไรก็ตาม มือของโคลก็จับมีดอันเยือกเย็นของเธอไว้
จู่ ๆ ดวงตาคู่สวยของแองเจลีนก็ปกคลุมไปด้วยความเคียดแค้นและกลายเป็นสีแดงก่ำ ทำให้เธอดูเย้ายวนแต่ก็เยือกเย็น
เธอออกแรงทั้งหมดผลักมีดอันเย็นชานั้นไปข้างหน้าทีละนิ้ว
โคลจ้องเธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง
“ทำไมล่ะ แองเจลีน? ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม?” โคลถามด้วยความผิดหวัง
แองเจลีนกัดฟัน “เพราะว่านายสมควรตาย”
รอยยิ้มที่หลงตัวเองปรากฏขึ้นในแววตาอันมีเสน่ห์ของโคล “คุณรู้เรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหม?”
น้ำตาคลอที่ดวงตากลมโตและดำสนิทของแองเจลีน “นายไม่รู้เลยว่าความรักคืออะไร โคล นายเอาแต่บอกว่านายรักฉัน แต่นายผลักไสคนที่ฉันรักไปจากฉัน เจนสัน ร็อบบี้น้อย และคนรักของฉันเจย์บี้ได้จากไปแล้ว นายทำให้ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยว ทำให้การมีชีวิตอยู่ของฉันเป็นทุกข์มากกว่าความตาย นี่คือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อให้ถูกนายรักงั้นใช่ไหม?”
ใบหน้าใส ๆ ของโคลเผยให้เห็นรอยยิ้มอันโศกเศร้าที่หายาก นี่เป็นครั้งแรกที่นายน้อยขององค์กรโลกาวินาศผู้อยู่ยงคงกระพันและไร้กังวลรู้ได้ถึงรสชาติของความขมขื่นเป็นเช่นไร
“แต่ผมรักคุณจริง ๆ นะ แองเจลีน เมื่อรู้ว่าผมจะถูกลงโทษอย่างหนักโดยองค์กรโลกาวินาศถ้าผมไม่เอาชีวิตของคุณและทำภารกิจให้สำเร็จ ผมก็ยังเลือกที่จะให้เองถูกทำร้ายดีกว่าทำร้ายคุณ”
ร่างกายของโคลสั่นสะท้าน ทันใดนนั้น คาร์สันที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารีบเขามาด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว “นายน้อย”
คาร์สันกำหมัดและเปิดใช้งานอาวุธทุกชนิดบนข้อมือของเขา เล็งมันตรงไปยังแองเจลีน
อย่างไรก็ตาม โคลยกมือที่กำลังสั่นไปยังคาร์สันและตะคอกว่า “ถอยไป”
คาร์สันถอยไปด้วยความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง
เนื่องจากขาดความทนทาน มือของแองเจลีนที่กำลังถือมีดอันเยือกเย็นค่อย ๆ หมดแรง
โคลดึงมัดที่เยือกเย็นที่แทงทะลุหัวใจของเขาออกและเลือดก็พุ่งออกมา เขาใช้มือข้างหนึ่งกดที่แผลไว้ ลมหายใจของเขาเริ่มอ่อนลงเรื่อย ๆ ขณะที่เขาพูด “ดูเหมือนว่าสิ่งที่คุณและผมแบ่งปันกันคือชะตากรรมที่ชั่วร้ายนะ แองเจลีน”
เมื่อภารกิจลอบสังหารของเธอล้มเหลว แองเจลีนก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เธอด้วยท่าทีที่โศกเศร้า “ถ้าฉันรู้ว่านายเป็นปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวมากขนาดนี้นะ โคล ฉันจะไม่มีวันเจอนาย”
โคลหัวเราะและพูดว่า “ชะตากรรมของเราถูกลิขิตแล้ว แองเจลีน ในตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรกและถูกเลือดของคุณสาดไปทั่วร่างกาย ผมกลับไม่รู้สึกขยะแขยงเหมือนที่เคยเป็น นั่นเป็นตอนที่ผมรู้ว่าการมีตัวตอนของคุณพิเศษกับผมมากแค่ไหน”
“ไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ ผมก็ต้องบอกคุณว่าคุณคือลูกสาวของคุณป้าของผม นั่นก็หมายความว่าคุณเป็นสมาชิกขององค์กรโลกาวินาศและลูกพี่ลูกน้องของผม”
“ฮี่ฮี่!” แองเจลีนสูญเสียสติและเริ่มหัวเราะคิกคัก
“โอ้ โคล นายต้องพิการทางสติปัญญาแน่ที่ถูกเจย์บี้เล่นเหมือนเป็นคนโง่” แองเจลีนมีสีหน้าที่ภาคภูมิใจในตอนที่เธอเอ่ยถึงชื่อของเจย์
เลือดได้ถ่ายไปจากหน้าของโคลจนกลายเป็นสีขาวเหมือนกระดาษในตอนนี้ แต่หลังจากที่ได้ยินการเย้ยหยันของแองเจลีน หน้าของเขาก็ยิ่งซีดเหมือนกับเห็นผี
“คุณหมายความว่าไง?”
แองเจลีนพูดว่า “ฟังนะ ฉันไม่ใช่ลูกสาวของโคลอี้ เจย์บี้ต่างหากคือลูกชายทางสายเลือดของเธอ เขาคือลูกพี่ลกน้องของนาย”
สีหน้าของโคลดูสับสน “งั้น ทำไมเขาถึงไม่บอกความจริงกับผมล่ะ?”
แองเจลีนพูดว่า “ในตอนแรก ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเจย์บี้ถึงไม่บอกความจริงกับนายเพื่อที่จะปกป้องตัวเขาเอง แต่ในตอนนี้ฉันก็เข้าใจแล้ว เขารู้จักนายเป็นอย่างดีและรู้เรื่องกฏเหล็กขององค์กรโลกาวินาศ แม้ว่าเขาจะบอกความจริงกับนาย ความจริงนี้ก็จะช่วยแค่ตัวเขาคนเดียวแทนที่จะเป็นทั้งตระกูลอาเรส”
โคลประหลาดใจอย่างมาก “เขาเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อช่วยทั้งตระกูลอาเรสงั้นเหรอ?”
แองเจลีนพูดว่า “โคล นายฆ่าลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง นายรู้สึกผิดสักเล็กน้อยบ้างไหม?”
มีดที่เยือกเย็นนมือของโคลก็หล่นลงบนพื้น
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาล้มเหลวที่จะปฏิบัติภารกิจนี้ให้ดีและทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นทั้งหมดแทน
