ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 950
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เสียงที่ดื้อดึงและดื้อรันก็ดังออกมาจากใจเธอ “แองเจลีน เซเวียร์ นี่เธอคิดว่าเธอจะตัดใจจากเขาแล้วเหรอ?”
แต่คำตอบของเธอยังคงมั่นคงและหนักแน่น “ไม่ ฉันจะไม่มีทางตัดใจจากเขา ไม่มีวัน”
เจย์นั่งลงบนเตียงอย่างขุ่นมัว ท้องของเขาเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว เขาเอามือข้างหนึ่งวางบนท้องที่อึดอัดของเขา ในขณะที่เหงื่อเย็นก็ซึมไหลลงมาจากหน้าผาก หน้าของเขาซีดผิดปกติ
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ โรคกลัวเชื้อของเขามักจะกำเริบเกือบทุกวัน ทำให้เขาอาเจียนบ่อยมากและทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอลงไปอีก มากไปกว่านั้น เขาดูเหมือนจะแย่ลงไปทุกทีเพราะเขากินไม่ลง นอนไม่หลับ และยังต้องใช้แรงงานในช่วงที่ผ่านมานี้
แล้วตอนนี้เขาก็อยู่ในกำมือของนางมารร้ายคนนี้ เขารู้ว่าเขาไม่อาจรอดไปได้
หลังจากมองไปรอบ ๆ ห้องหรูหราที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ เขาก็เผยรอยยิ้มที่ปลอบใจตัวเองขึ้นที่มุมปาก ที่แห่งนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นที่ที่ดีสำหรับการตาย
แองเจลีนผลักประตูเข้ามาและยืนตรงหน้าเขา แล้วมองเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
หลังจากเห็นใบหน้าซีด ๆ ของเขา ความตื่นตกใจก็ฉายในแววตาของแองเจลีน เธอรีบเร่งเดินเข้าไปหาเขาและเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขา แล้วก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบ
“คุณรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” เธอถาม
เจย์มองเธออย่างเย็นชา แววตาของเขามีความประหลาดใจ เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงในแววตาของเธอ นี่เป็นต้องเป็นภาพลวงตาแน่ ๆ ใช่ไหม?
“ผมหิวนิดหน่อยน่ะ” เขาพูดขึ้นมาอย่างไม่ทันคาดคิด
แองเจลีนหมุนตัวกลับและไปที่ห้องครัว
เธอทำซุปไก่ชามหนึ่งอย่างชำนาญและนำไปให้เขา
เมื่อเจย์เห็นซุปไก่ที่ใสและดูน่าทานอยู่ตรงหน้า เขาก็มีความอยากอาหารขึ้นมาทันที
กระเพาะอาหารของเขาไม่สามารถทนกับความเผ็ดและความมันของข้าวกล่องที่เขาเคยกินที่สถานที่ก่อสร้างก่อนหน้านี้ได้เลย
แต่ทว่ามือซ้ายของเจย์ถูกใส่กุญแจมือไว้ ทำให้เขาเหลือเพียงแค่มือข้าวขวาข้าวเดียว เขานึกไม่ออกว่าเขาจะถือชามพร้อมกับตักน้ำซุปกินด้วยมือข้างเดียวได้อย่างไร
ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่มีความกล้าที่จะขอร้องให้นางมารร้ายคนนี้ช่วยเขา
ในขณะที่เขากำลังลังเลอยู่นั้น แองเจลีนก็ตักซุปขึ้นมา เธอเป่าให้เย็นลงและยื่นไปที่ปากของเขา
เจย์รู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรง
“ทำไมคุณไม่ถอดกุญแจมือผมออก แล้วให้ผมกินเองล่ะ?” เขามองไปที่เธอ
แองเจลีนรู้สึกลังเล เขาเป็นคนที่มีครอบครัวแล้ว เขาอาจจะหนีไปถ้าเธอปล่อยเขา
“ผมไม่หนีหรอก” เขามีสีหน้าที่เหมือนจะมีอะไรแอบแฝง “แล้วก็อีกอย่างนะ ผมไม่มีที่ให้ไปแล้ว”
แองเจลีนรู้สึกเจ็บปวดใจหลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด มันเป็นสิ่งที่ออกมาจากผู้ชายที่เคยเป็นนายน้อยผู้มีอำนาจในเมืองอิมพีเรียล
ตอนนี้เขาตกอยู่ในสภาพยากลำบาก ซึ่งเขาต้องพึ่งพาผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวและแม้แต่แม่ภรรยาของเขาก็ไม่ยอมรับ
บางทีเพื่อตอบสนองความทะนงตนของเขา แองเจลีนจึงถอดกุญแจมือออกอย่างเงียบ ๆ
เจย์ยกชามขึ้น แม้ว่าเขาจะหิวโหยมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังกินอย่างสุภาพและมีมารยาท
หลังจากทานซุปไก่จนหมด เขาถามแองเจลีนว่า “คุณยังมีอีกไหม?”
แองเจลีน “…”
เขาไม่เคยรู้สึกอยากอาหารขนาดนี้มาก่อน
“ไม่มีเหลือแล้ว”
เจย์ถือชามและลุกขึ้นยืน “ผมจะไปล้างชาม”
แต่ทว่าทันทีที่เขายืนขึ้น ร่างกายที่อ่อนแอของเขาก็โซเซไปมา เมื่อแองเจลีนเอื้อมมือไปประคองเขา เขาก็ล้มลงทับเธอทันที
ชามในมือของเขาตกลงกับพื้นและแตกเป็นเสี่ยง ๆ
แองเจลีนสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่แผดเผาผ่านเสื้อผ้าที่ทำจากวัสดุเนื้อบางของเธอ
“คุณมีไข้เหรอ?” แองเจลีนขมวดคิ้ว
เธอแตะที่เอวเขาโดยไม่สนใจระยะห่างที่ผู้ชายและผู้หญิงควรมี
“เปล่า ผมไม่มี” เขาผลักเธอออก
แองเจลีนรู้สึกสับสน “ฉันหมายถึง อุณหภูมิร่างกายคุณสูงขึ้นหรือเปล่า?”
เจย์ “…”
